En wederom is mijn pc ermee opgehouden. Er zitten nogal wat modules in, denk ik, die er nu één voor één de brui aan geven. Maar voor een heel nieuwe computer moet ik eerst sparen, dus probeer ik nu te bloggen via mijn mobiel. Die maakt van mijn dikke-vingertjes-proza als ‘frxprobenzly muttuw drei pt’ vol goede wil ‘gefeliciteerd met uw drie punten’ en dat accepteer ik graag, omdat het waarschijnlijk beter is dan wat ik bedoelde. Hou dit in gedachten als je hieronder iets onverwachts tegenkomt.

Toen ik een jaar of 12, 13 was kwam in een flits het inzicht tot mij dat God de mens niet heeft gemaakt, maar de mens God. Ik geef toe rijkelijk laat, maar je moet bedenken dat ik de enige in het gezin was die in God geloofde. Ik weet niet waar de anderen in geloofden. Die hadden lege levens waarin weinig vermeldenswaards gebeurde, had ik het idee. De een stond onduidelijke dingen te doen bij het aanrecht, de ander las een onduidelijk boek, een derde lag voor straf in bed wegens teveel jam op zijn brood. Alleen ik had een echt Geloof. Dus het ging bij mij om een soort hemels geschenk en dat wil je dan toch graag zo lang mogelijk vasthouden, niet in de laatste plaats natuurlijk omdat je kennelijk uitverkoren bent. Toen kwam die flits, die een halve eeuw nihilistische zelfgenoegzaamheid inluidde en tegenwoordig hel ik meer over naar de Duivel als schepper van alles, die woont in het Witte Huis en daar met volle teugen de beest uithangt.

By the way: Obama heeft wel geluk gehad met zijn opvolger, die hem met terugwerkende kracht iets goddelijks verleent. Die twee zijn nu net Jezus en Beëlzebub, terwijl het met Hillary meer iets van Jezus en Johannes was geweest. Goed volk wel, maar een beetje dertien in een dozijn.

Als in Pakistan een cartoonwedstrijd werd georganiseerd, alleen om de Christenen en hun God te ridiculiseren, zou ik dat een barbaars affront hebben gevonden. Het maakt mij ook niet uit of en hoeveel moslims hier in Nederland wonen. Zo’n cartoonvoorstel is simpelweg onfatsoenlijk. Gebrek aan innerlijke beschaving, dat is wat Wilders gemeen heeft met Trump.

Hoe het precies met minister Bloks innerlijke beschaving zit, weet ik niet, maar Suriname een ‘failed state’ noemen vind ik wel een gotspe van de eerste orde, als je bedenkt hoezeer onze bloedeigen koloniale politiek daar mede oorzaak van is. Vooral echter heb ik mij weer geërgerd aan ‘het politieke spel’, waarbij in het kamerdebat de Klavers, Asschers en Pechtolds hun heilige moord en brand schreeuwen, om dan na afloop de minister vriendelijk lachend een hand geven. Het links populisme rukt op en is mij net zo’n gruwel als dat van rechts.

Bloks gedraai was inderdaad genant. Over zijn opvattingen in de vreemdelingenkwestie ben ik wat minder geschokt dan jij.

Hij zei wat hij dacht, maar dat is nou precies wat een minister van Buitenlandse Zaken beter niet kan doen, ook al heeft hij nog zo gelijk. En dat heeft hij volgens mij eigenlijk wel.

Xenofobie zit in de genen van de mens. Je ziet het zelfs binnen een nationale staat. Als je als stedeling in een dorp gaat wonen, zul je er zelf nooit meer helemaal tussenkomen. Maar één, twee generaties verder gaat het, zolang er van bovenaf geen verdeel- en heerspolitiek op je losgelaten wordt, al heel aardig. Die reserve tegenover de vreemdeling is evolutionair gezien goed verklaarbaar. Je eigen pappenheimers ken je. Ook aan de eigen lamzakken weet je, door de gemeenschappelijk cultuur, wel ongeveer wat je hebt. Ze zijn in hun lamzakkigheid berekenbaar. Vreemden zijn dat per definitie niet.

Waar het volgens mij om gaat is dat we
1. het bestaan van zo’n xenofoob feit, of het nou in de genen zit of niet, erkennen
2. het vervolgens, waar het zich voordoet, als zodanig herkennen
3. en er dan zo verstandig mogelijk mee omgaan.
Die derde stap kan bijvoorbeeld een beleid van compensatie betekenen via inhaalprogramma’s, bijspijkercursussen en andere vormen van positieve discriminatie. Behandel de vreemdeling op z’n minst even goed als je eigen pappenheimers en er zal gaandeweg een zelfde soort vertrouwensband ontstaan. Erkennen, herkennen en ingrijpen, zo simpel is het. We doen het met genetisch ongewenste verschijnselen op lichamelijk gebied – van behandeling van nare ziekten tot de vervanging van foute neuzen –  dus kan het ook op geestelijk gebied door de aversie tegen buitenstaanders bij te sturen.

Blok zal de eerste helft van deze redenering van harte maar stilzwijgend onderschrijven. De tweede vervangt hij vermoedelijk door ‘minder vreemdelingen, meer Shell en Unilever’.

‘Mamma, waarom krijgt Dickie die bonbon?’
‘Dickie is hier te gast.’
De bonbon in kwestie lag al dagen eenzaam op een schaaltje in de mooie kamer en ieder gezinslid, of het nou geloofde in God of niet, moest er vanaf blijven. Zo breed hadden we het niet, qua bonbons. Ik herinner me trouwens ook nog als de dag van gisteren, dat Dickie er enorm mee aan het knoeien ging en de bonbon uit elkaar trok om ook mij toch een stukje te geven, waardoor een lange roze draad, als de puibrug bij Genua, ons verbond en mijn moeder daarna met de kleeftroep in het tafelkleed zat. Dat krijg je er nou van, horen wij Blok tevreden denken, al zegt hij het niet hardop.

Maar Nederland een failed state? Met zijn ING-geboefte, zijn UWV-lamlendigheid, zijn frauderende woningbouwcorporaties, zijn perverse privatisering van publiek belang, zijn redden van banken met belastinggeld, zijn merkwaardige kinderuitzetbeleid, zijn hypocriete volksvertegenwoordigers, malafide PGB-beheerders, louche pappenheimers en ga zo nog maar een poosje door? Nou, ideaal is anders en de moed zinkt de oppassende burger inderdaad wel eens in de schoenen. Ons land is bepaald nog niet ‘het Denemarken van Europa’, zoals Louis van Gaal eens beweerde, maar als staat toch ook aanzienlijk minder falend dan zo’n pakweg 90% van alle andere landen, lijkt mij. Maar ik zeg het niet hardop.