Ik heb de neiging achter goeroes aan te lopen. Lees ik Andreas Burnier, draag ik haar ideeën uit. Lees ik Schopenhauer, volg ik die. Lees ik Harari, ben ik in Harari. In de jaren zeventig las ik Marx en nog tot diep in 2013 zag ik overal productiekrachten dialectisch in de weer met productieverhoudingen, terwijl de geslepen reactie – geef ze een uitkering, bijstand, huursubsidie, dan kunnen ze tenminste onze spullen kopen – van het vuige kapitalisme de Verelendung van het lompenproletariaat allang als ideaal verpulverd had. En nu heb ik hier in het dorp een leuke historicus gevonden – het was even zoeken, maar toen had ik er een – en weet ik ineens alles over motteburchten, feodalisme en cisterciënzer kloosterorden. Het woord cisterciënzer kan ik, net als Chichester, dat in het perfide Albion ligt, niet goed uitspreken, maar denk: strenge benedictijnen. Dit alles dus terwijl ik helemaal niet hou van meeloperij. Nou zul jij zeggen de ene goeroe is de andere niet. En daar heb je dan wel weer een punt. Zo zijn er ook mensen die dwepen met acupunctuur. Tevens ken ik een huisarts die gelooft in de helende kracht van ongeschilde aardappels, mits in een jute zak. En last but not least zijn er die met astrologie weglopen. Zo iemand had ik gistermiddag op de thee. Als je op een kruispunt tussen allerlei fietsroutes woont, vorm je een betreurenswaardig natuurlijke aanlegplaats voor onverwacht bezoek. Dat van gister geloofde oprecht dat ons leven gestuurd wordt door de sterren. Zoiets moet je niet doen, ook al breng je nog zoveel appelgebak mee. Van het bestek in je keukenla, zei ik, krijg je meer straling dan van de ziekste kwer. Ik bedoelde kwiekste ster, maar er gaat steeds meer mis in mijn hoofd, het is er echt een soepzooitje soms. Toch Fons, gelooft vrijwel niemand in zijn bestek. Dat is raar. Dat is eigenlijk raarder dan die lui met een vergiet op hun hoofd, waar jij het een blog of 40 geleden over had. Je weet wel, van de Kerk van het Vliegend Spaghettiemonster. Die aanbidden tenminste een echte God, daar kan men alleen maar respect voor hebben. Vertrouwen op de stand van de hemellichamen voor je persoonlijk zieleheil daarentegen is echt meer dan licht debiel. Zwaar debiel is misschien net teveel gezegd, met name tegen mensen met hun taartvork in de aanslag, maar op gewoon normaal debiel gaat het toch wel aan. Wij zijn het heelal namelijk straal onverschillig. Als er één instantie niks om ons geeft, is het wel het heelal. Dus mensen, mensen, geloof toch wat meer in je eigen bestek.

Weet je aan wie ik ook zo’n hekel heb? Nigel Farage, Boris Johnson en Jeremy Corbyn, de Kwik, Kwek en Kwak van de Britse politiek. En Cameron natuurlijk, met z’n referendum, wat een lame duck is dát zeg. Trouwens dat hele anachronistische volkstheater daar, hoe kan het toch dat Nederlandse politici dat steeds weer zo vol bewondering als hèt boegbeeld van de democratie bestempelen? Als het toch ergens niet democratisch toegaat, dan bij ons aan de overkant. Wat een stel gemankeerde acteurs is dat. Goedkoop effectbejag, scoren, elkaar kleineren, schmieren, l’art pour l’art, meer is het niet. Voor hoogbegaafden misschien leuk als afleiding van het hoogbegaafd zijn, maar mensen zoals ik schamen zich plaatsvervangend dood. Om de inhoud gaat het vrijwel nooit. Okay, die voorzitter is een markant figuur, met z’n Order! Order!, maar dat hij dat bijna volcontinu de zaal in moet slingeren, schreeuwt toch boekdelen. Weet je waar het spektakel mij nog het meest aan doet denken? Aan een VMBO-klas met kokjes in opleiding. Ik had een vriendin – ze is er helaas aan overleden – die zulke pubers Frans moest geven. Haute cuisine immers en van je oh, la, la. Op goede dagen vlogen de woordenboeken door het lokaal, er werd gevochten, op tafels geklommen en ondersteboven uit het raam gehangen, terwijl zij ‘silence, silence, je vous en prie’ smeekte. Maar de kokjes kenden geen Frans en wilden dat graag zo houden. Op slechte dagen kotsten ze over elkaar heen. Kijk, dat mis ik dan wel weer een beetje in het Britse parlement. Als democratie je zo totaal niet boeit, spuug elkaar dan tenminste eens goed onder. Het hoeft niet elke keer, dat deden die kokjes ook niet, maar op baaldagen, als May weer eens een dagje Brussel doet. Of is zelfs dat teveel gevraagd?