Als al die media niet zo verlekkerd één groot pretpakket van ons coronakuchje hadden gemaakt, waren de maatregelen beperkt tot verstandig en sober. Er is trouwens as we speak sprake van ondersterfte. Ja, tuurlijk, iedereen die dood kon, moet dat nu wel zijn, dus keilogisch, ondersterfte. Gelukkig stijgt het aantal besmettingen momenteel wel weer, maar er wil haast niemand meer aan doodgaan. Irritant. Laten we er dan, als dit deprimerende fenomeen doorzet, eens een bijna vergeten slachtoffergroep bij halen. Nee, niet die kinderen in de vluchtelingenkampen. Daar hebben we niks aan voor het maatschappelijk debat. Nee, we bedoelen – het was even zoeken naar een geschikte groep, maar we hebben er nou een in het vizier – degenen die nauwelijks hebben gemerkt dat ze überhaupt corona hadden. Over onderbelicht gesproken! Hoe konden we deze mensen zo schromelijk over het hoofd zien, want juist zij moeten natuurlijk uitgebreid onderzocht worden. Immers mogelijkerwijs heeft deze groep toch schade opgelopen. Waar dan? Ja, dat kan overal zijn, daar gaan we nou net naar op zoek. Bij het hart bijvoorbeeld. Daar zit, we moeten het nog even verder uitpluizen, maar de eerste onderzoeksresultaten zijn bepaald hoopgevend: daar zit nu misschien mogelijkerwijs bij sommigen van hen littekenweefsel!

Toen ik een week of drie geleden voor het eerst mijn vaste verpleeghuisbewoonster weer een uurtje frisse lucht had bezorgd en bij het afscheid haar hand pakte, greep ze mijn pols, klauwde er tot bloedens toe haar nagels in en weigerde los te laten. Geen idee wie ik precies was, ook niet ongeveer, maar in ieder geval iemand die haar hand vasthield en dat was al zo lang niet meer gebeurd. Ik heb met mijn andere hand haar vingers één voor één losgetrokken, zij priemde ze net zo hard de een na de ander weer terug, tot drie keer toe. Toen pas gaf ze het op, liet haar hoofd opzij op haar schouder zakken en sloot de ogen voor het bloedbad dat ze had aangericht. Terecht. Het is een schande wat we in die verpleegtehuizen hebben laten gebeuren.

Intussen verveelde de rest zich kapot. Hans Teeuwen bijvoorbeeld. God wat verveelde die zich. Dus bedacht hij allerlei spelletjes. Eén daarvan sprak mij wel aan. Je kunt het namelijk mooi ’s avonds en als je wilt de hele nacht door in bed doen. Het heet ‘Gele Zangers’. Of ‘Namen van Gele Zangers’. Het gaat zo: je doet je ogen dicht en probeert dan gedurende één minuut zo weinig mogelijk Aziatische zangers te bedenken. Ik heb het al heel vaak met succes gedaan. En telkens weer weet ik er niet één. Je komt er gewoon niet op!

Ik vond trouwens onder ons gezegd en gezwegen, want dit soort dingen moet niet uitlekken, de coronatijd ook zonder spelletjes al bijzonder aangenaam. Kome wat er komt, maar tot voor kort, tot het moment dat iedereen de auto weer pakte en massaal terug de weg opstonk, was ik heel tevreden. Frisse lucht, geen verkeer, een blauwe hemel zonder één condensstreep, de geur van orchidee, flox, beregende lindebloesem, dat alles pakken ze me niet meer af. Lange tochten langs weilanden met grazende koeien en slootjes vol kwakende kikkers en al fietsende zag ik ook nog weer eens zo’n zwerm kunstvliegende spreeuwen synchroon zwieren, krimpen en weer uitdijen onder het zwerk, zo adembenemend wonderschoon dat mijn fiets een onbewaakte overgang door de berm nam. Kent u dat? Even niet opletten en daar ligt de bejaarde weer in de sloot.

Of zwemmen. Dat is echt wel het allerfijnste dat er is, zwemmen. Dat wil zeggen A. vindt er geen bal aan, die ergert zich groen en geel aan water. Het moet kennelijk uit de lengte of uit de breedte komen, al moet je mij bij gelegenheid nog eens uitleggen wat ik hier precies mee bedoel. Voor het overige zit er qua bewegen een beetje de klad in, omdat er na het zwemmen altijd zo’n gevoel resteert van nou hoef ik niks meer. Dat is een fout gevoel, want afgelopen dinsdag was ik bijvoorbeeld met een kleine drie kwartier alweer uit de plas en sindsdien had ik het de hele dag hartstikke koud, want eigenlijk is het heel dom om in water van 16 graden te gaan zwemmen en dan de rest van de dag maar zo’n beetje stil voor je uit te gaan zitten kijken. Maar niks aan te doen. Hoe lager het IQ, hoe zwaarder het weegt.

Er is nog meer collateral profit, we krijgen heus een heel ander leven door de corona, want neem dit: de Johovagetuigen komen niet meer aan de deur! Trekken zij zich definitief terug? Zullen wij ze nooit meer zien? Dat weet ik niet, maar ze bellen je nu op. Ik had er zondagochtend een aan de telefoon en toen we qua Jezus niet echt verder kwamen, ontfutselde hij mij de belofte om dan toch tenminste hun website te bezoeken. Dat wil ik trouwens best. Kijken hoe ik daar een voet tussen de deur kan krijgen.

Wat verder nog? De Syriërs tegenover ons passen zich opmerkelijk goed aan. Hij vooral. Zij zegt geen woord, kijkt je stuurs aan en weigert consequent je terug te groeten, ook al zwaai je haar nog zo toe. Dit gedrag is niet met culturele diversiteit te verklaren, ze is gewoon niet aardig. Geeft niet, hij des te meer. ‘Goeden middag mevrouw, wat zijn wij blij met jouw struikjes, kijk daar heb ik ze neergezet!’ Hij wijst op zijn voortuin, daar heeft hij ze naast zijn andere boompjes gepoot. In het midden van het kleine grasveld heeft hij een kring van veelkleurige bloempjes geplant. Ruimte om het gras binnen en buiten die cirkel met een gewone machine te maaien is er eigenlijk niet meer, dus heeft A. hem een grastrimmer van ons gegeven. ‘Om te lenen, mevrouw?’ Nee, die mocht hij hebben. Het was een splinternieuwe nog, onze reservetrimmer. Ja Fons, er zijn nou eenmaal mensen met twee trimmers en mensen met niet eens één trimmer. Dit komt door het kapitalisme. Of in ieder geval heeft het een oorzaak, google anders maar even. Ik liet natuurlijk niks merken, maar als A. zoiets doet, als vanzelfsprekend en zonder omhaal, bloeit mijn hart op. En als ze vervolgens bij AH een oud heertje wegmoppert bij de frambozenpudding, waar hij gewoon wat voor zich uit staat te dromen over toetjes in het algemeen en frambozenpudding toch wel in het bijzonder, al mag hij dat niet van de dokter, maar ja een mens wil toch ook leven, bloeit het net zo hard weer neer. Mijn hart doet gelijk mijn hele levenslijn eigenlijk – dromen, verwachtingen, carrière, liefde, inkomen, gezondheid en geluk – en dat laat zich het best in een grafiekje weergeven. Ik kwam het ergens tegen op internet en dacht ja, dat is hem! Voor jou flans ik het even opnieuw in elkaar tot een handzaam overzicht.