Maar natuurlijk Fons kun je altijd bij mij terecht met tobberijen.
Als daar iemand in gespecialiseerd is, ben ik het.

Om te beginnen je Stichting Studiefonds Filippijnse Kinderen. Hoe komt men nou aan donateurs? Nou, bijvoorbeeld door zelf zo’n link aan te brengen du moment dat je het erover hebt. Niet dat dit gaat helpen. Je hebt alleen één tobberij minder, namelijk over het sub-optimaal onder de aandacht brengen van je Stichting Studiefonds Filippijnse Kinderen. Ook zou ik met genoegen reclame voor je maken op mijn website Doewina.nl, maar die trekt 0,0 bezoekers, ik zit er zelf ook nooit op, dus dat heeft evenmin veel zin. Kun je Groen Links niet vragen een advertentie of een artikel van je op te nemen in de krant waarvoor je telkens gratis kopij aanlevert? Daar mag toch wel eens iets tegenover staan? So wie so zou je een wervend verhaal kunnen schrijven en opsturen naar de Volkskrant en bij geen succes naar de NRC en zo voort, zolang je maar tijdig halt houdt vóór de Telegraaf. Niet geschoten is altijd mis. Maar een dood paard doneert in het algemeen weinig, dat klopt. Het heeft vaak reeds een eigen serie goede doelen en vindt dat het op die manier ruim voldoende geeft. Het vindt dat zijn politieke partij en de globale hulporganisaties waarvan het lid is maar moeten beoordelen welke meer specifieke doelen, zoals een Studiefonds voor kinderen in een ontwikkelingsland, zij met zijn lidmaatschapsgeld willen ondersteunen.

Maar wat je volgens mij het best zou kunnen doen is een crowdfundingsactie, bijvoorbeeld via Facebook, opzetten ten behoeve van de Stichting Studiefonds Filippijnse Kinderen.

Je tweede tobberij is ook zeer de moeite van het tobben waard. Bij ons heeft Groen Links weliswaar 100 % winst behaald, maar dat kwam vooral doordat ze de vorige keer nog niet meededen. Hebben jullie trouwens in Voorschoten echt een PSP? Of bedoelde je gewoon SP? Hoe dan ook hebben wij hier geen van beide en moet Groen Links (8,4%) net als de PvdA (9,4%), samen 17,7% van de stemmen, stof happen. Geen wethouder meer en in de Raad ook niet veel te vertellen.
Dapper Voorwaarts Fons, het hoofd fier en de blik op oneindig, iets anders rest ons niet.

En dan je columns in de krant. Die kan ik helaas niet groot genoeg dus leesbaar op mijn scherm krijgen. Misschien op mijn pc, dat zal ik nog proberen, maar op mijn tablet lukt het niet. Niettemin wil ik graag geloven dat ook die steeds tobberiger worden. Dat het tij nog gekeerd kan worden wat de klimaatverandering betreft, geloof ik ook niet. Hetzelfde geldt voor dat plastic overal, dat nu ook al in ons eigen bloed zit. Het vergt echt teveel van mijn voorstellingsvermogen om nog een aardige toekomst voor de generaties na ons te zien. Maar er zijn natuurlijk altijd de optimisten plus de zorgeloze niet-denkers, die hun hoop en vertrouwen in techische oplossingen hebben gestopt. Ik hoop met ze mee, maar vertrouwen… nee. Daarom ben ik wel blij geen kinderen te hebben. Met mijn soort persoonlijkheid, neurotisch tot in de haarvezels, had ik me helemaal kapot getobt.

Nu de leesclub. Kijk, daar kan ik wat mee. Dat wil zeggen hierin had je me eerder om raad moeten vragen. Dan had ik je op het hart gebonden te doen zoals ik altijd heb gedaan: standvastig weigeren om lid te worden van welke leesclub dan ook. Een nette manier om, als je eenmaal hebt toegezegd, er weer vanaf te komen is er eigenlijk niet. Althans je kunt long covid overwegen. Dat is ernstig en het duurt lang. Long covid is echt een goed excuus. Eén van de kenmerken is dat men eigenlijk nooit voldoende herstelt om in een leesclub mee te doen.

Het is een groot geschenk dat je over C. niet hoeft te tobben. Ik hoef dat ook niet over A., maar ik doe het natuurlijk wel. En ook tob ik over mijn verpleeghuis, waar ik zoveel intens verdriet tegenkom en elke keer maar weer moet zien hoe ik zo’n opgesloten dementerende bejaarde troost. Er is geen troost.

Over dat en andere dingen een volgende keer meer.
Ditmaal wilde ik alleen even jouw tobberijen te lijf gaan.

Dank ook weer voor je prachtige Gustave Riom!

Nu gauw, gauw naar Oss, naar Wim Helsen.
We hollen achter onszelf aan momenteel, maar dat geeft niet (#blijmetinlegkruisje).

Ik tob wat af de laatste weken. Hoe krijg ik alles op zijn pootjes? Gelukkig weet ik dat ik daarvoor altijd bij jou terecht kan. Hoor mij aan.

Om te beginnen mijn stichting Studiefonds Filippijnse Kinderen. Hoe kom ik nou aan donateurs? Tot nu toe hebben mijn inspanningen niets opgeleverd. De moed begint mij een beetje in de schoenen te zinken. Ik heb mij aangemeld bij Google voor gratis advertenties. Google biedt non profit organisaties een gratis advertentiebudget aan van 10.000 dollar per maand. Dat aanmelden ging nog wel, maar een advertentie opstellen die aan de kwaliteitseisen van Google voldoet was een gedoe van jewelste. De lat ligt erg hoog. Het gaat er dan om dat je de juiste zoektermen invoert om “klanten” te lokken. Als mensen googelen met die zoektermen krijgen ze mijn oproep te zien om te doneren aan Filippijnse kinderen. Ik denk dat ik het uiteindelijk goed heb gedaan, maar ik weet het niet zeker. Tot nu toe heeft het, naar boven afgerond, nul dollar opgeleverd. Waarom ook zouden mensen zomaar geld geven? Ik loop in mijn eentje aan een paard te trekken, dat weliswaar nog niet dood is, maar ook niet meer levensvatbaar.

Ook de politiek loopt niet soepel. In ons dorp heeft GroenLinks 22% minder stemmen gewonnen dan de vorige keer, maar we houden onze vier zetels in de raad. Nou heeft de informateur bedacht, dat de vier rechts partijen CDA, VVD, D66 en Voorschoten Lokaal maar eens moesten gaan regeren. GroenLinks hoeft wat hem betreft niet mee te doen. Dat heeft er zeker ook mee te maken dat GL zich gereserveerd heeft getoond tegen samenwerken met de lokale partij. De anderen zagen daar blijkbaar geen probleem in. Dus wij moeten er rekening mee houden, dat de drie linkse partijen (PSP, PvdA en GL) met samen zes van de 21 zetels in de oppositie gaan. Een grote coalitie-meerderheid en een kleine oppositie, daar valt voor ons weinig eer aan te behalen. Het is nog niet zo ver, maar het ziet er niet gunstig uit.

C. en ik hebben nu ook een testament laten opstellen, beter gezegd: twee gelijkluidende testamenten. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ook een notariskantoor heeft zo zijn administratieve zwaktes. Mijn mailberichten kwamen in de spammap van de secretaresse terecht en werden dus niet gelezen. “Dat gebeurt anders nooit hoor, meneer Lemmens, daarom kijken wij ook nooit in de spammap”. Maar goed, we hebben nu ieder een testament. Dat hebben we laten doen omdat we geen enkele aandrang voelen om ons vermogen aan familieleden na te laten, die hebben het al goed. Wij laten alles na aan een goed doel. Een neef van ons wil t.z.t. de rol van executeur op zich nemen. Hij is daarmee in één klap onze favoriete neef geworden. Wij hebben hem beloofd om alles wat van belang is als hij aan de slag moet te documenteren, maar ik ben gaan beseffen dat dat een heidens karwei is, dus daar ben ik nu ook al over aan het tobben.

Ook mijn columns in de krant worden steeds tobberiger. Er verschijnen steeds meer en steeds alarmerender berichten over de klimaatverandering. Het is veel te laat om het tij nog te keren, vrees ik. Zie mijn sombere column op deze link.

Intussen ben ik in een leesclub beland, en ik heb daar helemaal geen zin in, dus nou tob ik over een nette manier om daar van af te komen. Ik heb de vorige bijeenkomst beloofd een notitie te schrijven over het boek dat ik zelf heb aangedragen: “Ruw ontwaken uit een neoliberale droom” van Gabriël van den Brink. Wij zouden deze man kunnen kennen, jij en ik, omdat hij van onze leeftijd is en gelijk met ons in Nijmegen heeft gestudeerd, filosofie geloof ik. Het is best een aardig boek. Hij baseert zijn beweringen op onderzoeken, die de afgelopen decennia m.n. door het Sociaal Cultureel Planbureau zijn uitgevoerd. Maar ondanks de degelijke onderbouwingen in de eerste helft van zijn boek, bekroop mij gaandeweg het gevoel, dat hij toewerkt naar een conclusie die hij al lang had getrokken voor hij aan het schrijven begon. Dat is niet vreemd, maar ook niet erg wetenschappelijk. Gaandeweg wordt zijn betoog steeds minder wetenschappelijk en wordt het steeds meer een geloofsbelijdenis. Ik zal de samenvatting binnenkort publiceren.

Over C. hoef ik niet te tobben, dat scheelt alweer. Een paar weken geleden bezochten wij het Kunstmuseum in Den Haag, waar werk van Alphonse Mucha te zien was. Hij werd beroemd in Parijs ten tijde van de art nouveau periode. De tentoonstelling heeft op ons beiden grote indruk gemaakt. Wie ook in die periode werkte? Gustave Riom.