Ik ben dagen van slag geweest, sinds woensdagavond 22 november. Dit had ik niet zien aankomen. Dat de meeste mensen dit niet hadden zien aankomen is maar een schrale troost. Wij stonden met politieke vrienden in Café de Lindeboom naar de uitslagenuitzending van de NOS te kijken en toen kwam de eerste voorlopige uitslag op het scherm: 35 zetels voor de PVV. Met afstand de grootste partij. GroenLinksPvdA had het best goed gedaan, met 25 zetels, maar iedereen besefte: dat doet er niet meer toe. Ik ken de PVV, die voor 95% uit Wilders bestaat, als een opruier, stemmingkweker, haatzaaier, racist. De partij van de boze witte mannen. Gaat die nou meeregeren? Ik heb de laatste tijd een paar keer terug moeten denken aan de Tegenpartij van Jacobse en van Es. Die hebben het zien aankomen. “Samen voor ons eige, laat de rest het rambam krijge”. Altijd kankeren op alles. Van Kooten en De Bie waren hun tijd ver vooruit, nog verder dan ik al dacht, naar nu blijkt.

Ondertussen hebben PvdA en GroenLinks in ons dorp succesvol campagne gevoerd. Het was ons eerste samenwerkingsproject met de PvdA, en mij werd gevraagd de rol van campagneleider op mij te nemen. Er moest veel vergaderd worden, maar dat leidde wel tot goede ideeën over de opzet van de campagne. Vrijwilligers van beide partijen zijn gezamenlijk de straat op gegaan om de blijde boodschap te verspreiden, wat niet alleen leuk was om te doen, maar wat ook een heel aantal nieuwe politieke vrienden opleverde. Ik kijk er met plezier op terug. In ons dorp is de VVD nog steeds de grootste (wat al vele jaren het geval is) en is GroenLinksPvdA de tweede partij. De PVV is nu de derde en waren ook in ons dorp nog niet eerder zo groot.

En ook eerder had ik al erg mijn best gedaan. In oktober was ik present bij het eerste gemeenschappelijke GroenLinksPvdA-congres. En ik heb 12 november met de klimaatmars meegelopen. Ik had hartstikke moeie voeten toen ik thuis kwam, niet zozeer van het lopen, maar van het langdurig staan en schuifelen. Maar het was erg gezellig.

Ik heb het gevoel dat het allemaal niet heeft mogen baten. Kiezers zijn massaal naar een rechts-radicale partij overgelopen. Zijn ze dan niet op school geweest? Hebben ze geen geschiedenisles gehad? Er staan nu veel analyses in de pers die moeten verklaren hoe het zo gekomen is. De grafiek die mij het meeste aansprak is die over de zetelverdeling tussen links en rechts in de afgelopen jaren. Mensen gaan alsmaar rechtser stemmen. Het aantal linkse zetels blijft maar dalen. Hoe lang gaat dit zo door? GroenLinksPvdA heeft het goed gedaan, maar dat ging ten koste van andere linkse partijen, die zetels hebben verloren. En zwevende kiezers, dacht ik, zijn kiezers die niet weten waarop ze moeten stemmen. Er is ook fanatiek geprobeerd, zeker ook door GroenLinksPvdA, om die kiezers onze kant op te lokken. Nu weet ik wel beter. Zwevende kiezers zijn rechtse mensen die nog niet weten op welke rechtse partij ze gaan stemmen. Ze zijn verenigd in hun afkeer van linkse partijen. Bij linkse partijen wordt weinig gezweefd.

Sinds gisteren gaat het weer goed. Ik ben over mijn depressie heen, ik kan weer rustig nadenken en mijn werk doen. Nu ik geen campagneleider meer ben vindt de voorzitter van onze club het een goed idee dat ik meedoe met het houden van functioneringsgesprekken met onze fractieleden. Ze krijgen dan feedback en kunnen aangeven hoe het gaat in hun werk en wat ze graag anders zouden zien. Goede praktijk in onze partij, vind ik.

Even wat anders. Toen ik aan deze blog begon, heb ik eerst jouw laatste blog gelezen. Die is van 1 oktober en ik had hem nog niet eerder gezien! Ik krijg al een tijd geen bericht meer als jij een nieuwe blog hebt gepubliceerd, en dit is nu het gevolg. Ik heb er wel iets aan gedaan, maar dat heeft blijkbaar niet geholpen. Ik moet toegeven: aan mij heb je ook niks. Als ik niet op jouw blog reageer, is voor jou de lol er gauw af, lijkt mij zo. Ik ga het nu grondiger aanpakken, want het moet worden opgelost. Ik wil de belevenissen van jou en A. graag blijven volgen. Ik weet dat je aan slapeloosheid lijdt, maar ik wist niet dat je dat geërfd hebt. Zo zie je maar, je krijgt bij je geboorte onbruikbare eigenschappen mee waar je niet om gevraagd hebt en waar je maar mee hebt te leven. Maar je bent erg goed in taal en schrijven. Dat is veel waard. Niet iedereen heeft dat . . .

Ook wij hebben een stedentrip gemaakt. In Antwerpen ditmaal, zeer de moeite waard. Wie mij vooral opvielen waren de orthodoxe Joden – mannen met vlechtjes aan weerszijden, hoge hoeden, zwarte pakken, witte overhemden – die op elektrische stepjes door de stad sjeesden. De orthodoxe vrouwen en meisjes zag ik eigenlijk alleen in de Joodse wijk zelf en niet één op een stepje. De mannen compenseren dit soort lamlendigheid door zich levensgevaarlijk tussen het consumerende publiek door te schieten. Mijn filosofische vriend vertelde mij dat er zelfs een kleine subgroep orthodoxe Joden bestaat, die zich aan geen enkele vorm van werelds gezag wenst te onderwerpen, laat staan aan verkeersregels. Als hij zich per auto door de Joodse wijk begeeft, schakelt hij standaard terug naar de eerste versnelling om stapvoets verder te gaan, want menige wijkbewoner steekt de weg over zonder op of om te zien, volledig vertrouwend op de Heer in het verkeer. De vrouwen zijn eveneens heel donker gekleed en dragen lange zwarte maillots, hun haren bedekt, niet zoals Amerikaanse Jodinnen met een pruik, die dan meestal aanzienlijk wellustiger oogt dan hun eigen kapsel, maar gewoon met een hoofddoekje. Ook de kleine jongens dragen volwassen mannenkleding en zelfs peuters in hun wandelwagentje hebben al vlechtjes en een keppeltje. Zóveel Joden zag ik, dat ik even dacht dat de andere Belgen veel beter voor ze gezorgd hadden dan wij. Maar ja, die van ons zijn liberaal en kleden zich niet afwijkend. En wij hadden natuurlijk dat perfecte Bevolkingsregister, daar zijn Belgen veel te slordig voor. Ik dacht trouwens lange tijd dat die mindere overlevingskans bij ons aan de registratie door de Joodse Raad lag, maar ik moest beter mijn best doen, vond mijn filosofische vriend, met het mij verdiepen in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Dus keek ik onlangs naar ‘Willem en Frieda’, een prachtige documentaire van Stephen Fry, over twee homoseksuele en dus nogal veronachtzaamde, maar buitengewoon dappere verzetshelden. Willem Arondeus werd geëxecuteerd, Frieda Belinfante kon ontkomen.

Verder bezochten we zo ongeveer alle musea en natuurlijk de kathedraal, waar we na drie kwartier zelf rondkijken op een werkeloze gids stieten, die ons een bevlogen privérondleiding gaf. Erg aardig. Dan denk je dat je al heel veel hebt gezien in die kerk en blijkt vervolgens wat je bijvoorbeeld in zo’n kruisafneming van Rubens allemaal niet hebt gezien. Ik had niet gezien dat Maria Magdalena a) duidelijk als publieke vrouw was afgebeeld, omdat b) Jezus met zijn voet haar half ontblote schouder aanraakte, wat je niet deed bij een fatsoenlijke vrouw, ook al was je nog zo dood en c) de opening van haar gewaad kennelijk aan de voorkant zat en niet zoals het hoorde bij private vrouwen op de rug en d) zij een gele sjaal droeg, wat op zich al voldoende zei. Dzjiezus!

Daarna moesten we er via het winkeltje weer uit en vroeg ik, altijd lang en breed weifelend over dit soort dingen, aan de baliemedewerker of de gids beledigd zou zijn als we hem iets gaven. Hij vroeg een omschrijving van de gids en zei: ‘Nee, die beslist niet, die vindt dat leuk’. Dus wou ik de kerk weer in, maar dat ging niet zomaar: draaihek, eenrichtingsverkeer, u moet de kerk nu uit, ja? Stond die baliejongen op, haastte zich voor ons uit naar het hekwerk en trok dat, tot verbazing van het publiek, in zijn geheel tot boven zijn hoofd uit de grond. Belgen zijn namelijk aardiger dan Nederlanders, dus toen konden we weer naar binnen. Daar misten we de gids op een haar na, omdat die eigenlijk juist graag weer naar huis wou. Maar het kwam allemaal goed en hij was blij met onze gift. Ook zoiets. Hoeveel moet het dan zijn? Drie kwartier gidsen, wat denk jij? Ik denk € 20, maar de meningen waren verdeeld en dus werden het er 10.

Slapen intussen deed ik in die drie nachten al met al ongeveer 7 uur. Dat is voldoende om op de been te blijven, maar niet om zelf te concluderen dat de sluiting van Maria Magdalena’s gewaad dus aan de voorkant zat. Die chronische slapeloosheid, waarover ik het niet meer zou hebben, is genetisch bepaald, van onze vader geërfd door mij en mijn oudste broer. Mijn vader ging van pure wanhoop ’s nachts vaak fietsen. Maar wel elke dag om 7 uur op, om – dikwijls tot ’s avonds half 11 – te werken. En ik heb hem nooit goed gezegd hoeveel ik van hem hield, kutkind. Maar er werd vroeger toch niet zoveel waarde gehecht aan het oordeel van een meisje, daar sla ik qua wroeging dan mijn slaatje wel weer uit.

Onlangs kocht ik online wandelsportschoenen ad € 130. Even oefende ik er binnenshuis mee in de gang. Ze veerden heerlijk, precies wat ik zocht. Twee dagen later ging ik erop naar buiten. Eerst lekker en toen bleken ze te klein. De volgende dag probeerde ik het nog eens. Ze knelden mijn beide grote tenen blauw. Ook zat er nu hier en daar wat zand onder de zolen. Dat was er wel weer af te krijgen, maar toch vond ik dat ik ze nu niet meer terug kon sturen. Dus deed ik ze cadeau aan een vriendin met een maatje kleiner. Het idee, hè? Dat is een beetje vergelijkbaar met mijn ontsteltenis, toen een collega eens vertelde dat ze haar auto had ingeruild bij haar garage zonder te melden dat er iets mis was met het linker achterportier. Dat ging soms onderweg zomaar open of bleef juist vast zitten als je eruit wou. ‘Maar waarom heb je dat niet gezegd?’ ‘Omdat ik er dan minder voor terugkreeg.’ ‘Maar nu zadel je de volgende eigenaar met een verborgen gebrek op.’ ‘Dat is dan zijn probleem.’ Onbegrijpelijk vind ik zoiets, erger dan gebruikte schoenen terugsturen als nieuw. Dat had ik overigens gewoon moeten doen, temeer toen ik onlangs in Lubach een under cover bij Bolcom hoorde vertellen wat hij bij zijn werk aan de retourpakkettenband zoal had aangetroffen. Ik noem hier slechts een vibrator ‘waar de poep nog aan zat’ of een koffer met vieze sokken en aan het handvat een label van de luchtvaartmaatschappij waarmee de koffer op vakantie was geweest. Het verdienmodel van die online bedrijven blijkt dat ze de retourspullen die er nog prima uitzien als nieuw naar een volgende klant sturen en de dingen met poep doorsluizen naar een vaste opkoper. Goed systeem, niks meer aan doen. Maar echt, je schaamt je voor je eigen volk. Het zal wel weer massaal VVD gaan stemmen. Onze superieure identiteit immers loopt tezeer gevaar met al die vluchtelingen.

Intussen is A. met haar zus een dag of vier naar Berlijn geweest. Op de terugreis met de onderhoudsachterstallige Deutsche Bundesbahn hadden ze veel vertraging, uren zelfs. De conducteur verontschuldigde zich per intercom voor het ‘Schrott’ waarin hij de reizigers moest vervoeren. Ze liepen dan ook midden in de nacht vast in Duisburg, waar een zoon van haar zus ze dan maar per auto op kwam halen. Zo’n ervaring werpt wel een geheel nieuw licht op onze eigen zo vaak beschimpte NS. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om de bestemming…

Fraai verslag en dito foto’s, Fons, van jullie zomerse dorp- en stadtripjes. Op zo’n relaxte manier vakantie houden wordt almaar aantrekkelijker met dat we tegen de honderd lopen, hè? Wat betreft jouw foto’s voel ik me nu weer iets artistieker verantwoord, want het enige van al jouw voorbeelden dat ik zelf wel eens heb bezocht is Zutphen. Ook het Depot in Rotterdam: niet geweest. Rotterdam überhaupt: nooit geweest. En dat heeft alles te maken met mijn levenslange slaapprobleem, want de Museumclub hier bezoekt onder A.’s hoede wel minimaal 6 keer per jaar uitgebreid een museum plus bijbehorende locatie in Nederland. Alleen kan ik dan vrijwel nooit mee. Jammer, maar zo is er zoveel jammer, niet over zeuren dus. Voor die Museumclub organiseert zij dan zo’n hele dag van begin tot eind, de reis ernaartoe, gids voor de stadsrondleiding, lunch, museumbezoek, diner en reis weer terug. De club telt onderhand zo’n 45 leden en daarvan gaan er gemiddeld tussen de 8 en 20 mee op pad. Ik was er wel bij in Amsterdam dit voorjaar, met die Vermeertentoonstelling, maar dat kwam omdat ik daar toen sowieso al was. Het scheelt enorm als je sowieso al ergens bent. Kortom ik ben blij met je foto’s, vooral die van de schilderijen. Ik geef wel toe dat de moderne schilders die je mij nu voortovert, zoals Hakkaart en Worst, ieder op hun geheel eigen wijze, mij een vergelijkbaar soort beklemmend dan wel onbehaaglijk, zeg maar ‘unheimliches’ gevoel bezorgen. Dat heb ik toch minder met Vermeer. Wel ook met Hockney bijvoorbeeld of Carel Willink. Het gaat daarbij in de kern volgens mij om vervreemding, terwijl de Stier van Potter het tegenovergestelde effect bereikt, gewoon omdat hij een fenomenaal mooie stier is, in een geruststellend landschappelijk tafereel. Vooral dat geruststellende trekt mij aan, omdat ik die beklemmende vervreemding van mezelf al volop heb. Ik zou daar cursussen in kunnen geven.

De voorzitter van het specifieke stukje erfgoed dat ik hier ter plaatse redactioneel mag begeleiden, kwam terug uit Duitsland van een aantal goed voorbereide bezoeken aan Keltische heilligdommen en vorstengraven aldaar. Hij was er erg enthousiast over en maakte de rest van ons bestuur daar deelgenoot van, net als van allerlei leuke plannen voor ons eigen dorp die aangaande dit onderwerp in zijn hoofd opkwamen. Ik liet me meteen meevoeren, maar het bestuurslid kleine activiteiten kwam met terechte kritiek op die plannen, gebaseerd op allerlei politieke gevoeligheden binnen en tussen museale en gemeentelijke kringen. Daar schrok de voorzitter van, zodat hij zijn voorlopig laatste email rond deze kwestie afsloot met: ‘Sorry mensen, ik ben totaal verkeltiseerd teruggekomen uit Duitsland’.

Zulke zinnetjes heffen mijn beklemmende vervreemding op. Ze tillen mij telkens weer, altijd tijdelijk natuurlijk, boven mijn eigen zwaarmoedige kern uit. Waarom onderteken jij jouw mails eigenlijk nooit meer zoals vroeger met: Fons (nooit te beroerd), of: Fons (altijd in de weer), of: Fons (druk, druk, maar niet heus), of: Fons (het leven is geen lolletje), of: Fons (webmaster of the universe). Hoe kan ik op die manier opgewekt blijven? Moet ik mij dan volledig aan onze verkeltiseerde voorzitter vastklampen? Een ander bestuurslid gaat nu trouwens een bootreis door Duitsland maken. Die komt totaal vermoezeld terug.

En meteen na je blog met foto’s volgde er nog één! Zo hebben we jarenlang niks en zo hebben we er twee in een week! Ik raak er een beetje door van slag, het wordt me dan gewoon teveel ineens, emotioneel ook. Want je hebt een gehoortest gedaan, je informeert in het ziekenhuis hoe het met je hart gaat en je krijgt als uitslag dat er niets aan de hand is. Weet je wel zeker dat je beter hoort nu? Wat was er dan met die hand? Je moet wel een vuist kunnen maken straks in de campagne!

En Frans Timmermans, ja, ik weet het ook niet Fons. Zelf had ik graag Sigrid Kaag of Femke Halsema als volgende premier gezien, maar of dat slim was geweest? Zo is het beter, denk ik. De PvdA is inderdaad geen op alle fronten linkse partij, de laatste decennia al helemaal niet meer, dat geef ik volmondig toe. Was Den Uyl er nog maar, of iemand zoals hij, strevend naar meer gelijkheid in inkomen, macht, gezondheid, kennis en status. Van de huidige wantoestanden in de bio-industrie had hij nog geen weet. Het liefst zou ik, net als jouw GL-collega, op de PvdD stemmen. Maar ik zit met dat loyaliteitsgevoel van right or wrong my party, dus ik ben blij dat in ieder geval Gl en PvdA nu samen gaan. En Frans Timmermans, hoe je het ook wendt of keert, kan juist onder de rechtse stemmers een aantal van die misogyne sociale-media-types, die Kaag het politieke leven zo zuur hebben gemaakt, meepikken. Toch een leuke bijvangst. Er is een hoop te doen geweest over die lui. Allerlei oorzaken voor hun infame vrouwenhaat zijn aangevoerd. Maar die ene mis ik telkens: dat het dédain zit ingebakken in onze cultuur. Daarom voelen ook vrouwen zelf minachting voor vrouwen, hoezeer ze dat ook misschien zullen ontkennen. Als ik bij een stoplicht achter mij een bumperklever heb en ik zie in de spiegel dat het een man is, ga ik reflexmatig al wat opzij, zodat hij er bij groen meteen voorbij kan, of ik geef zelf op dat moment een flinke dot gas. Als ik zie dat het een vrouw is, denk ik ‘ja, kom op zeg, ga even ergens anders kleven’ en trek waardig op, bij voorkeur ook langzaam. Of, ander voorbeeld, ik heb geen zin om dat lange interview met die blijkbaar belangrijke maar mij totaal onbekende Tsjechische auteur te lezen, maar vind eigenlijk dat ik dat wel moet, wik en weeg, zucht een beetje, zie dan met een schuin oog in de inleiding dat de auteur een vrouw is en sla opgelucht alsnog de bladzij om. Zo kan ik nog talloze voorbeelden geven, waaruit blijkt hoezeer ikzelf niet deug, maar ook hoezeer mij de cultuur waarin vrouwen minder serieus worden genomen dan mannen met de paplepel is ingegeven. En daarom hoop ik dat Frans Timmermans als bonus die extra stemmen van de populisten krijgt, die anders beslist niet naar een vrouw zouden zijn gegaan. En dat wij samen een mooie toekomst tegemoet mogen zien.

Lilian Marijnissen intussen wil niet meedoen, die zoekt en vindt het liefst haar vijanden op links en hakt, net als met dat weerzinwekkende SP-filmpje bij de Europese verkiezingen, meteen weer in op de persoon van Timmermans. Bitch.

Ik wens je moed, beleid en kracht als coördinator voor GL in de campagne. Het zal inderdaad een drukke tijd worden, maar je weet waarvoor je het doet en ik steun je van harte, in het besef dat je hoe dan ook niet stuk te krijgen bent.

Jouw nieuwe Riom is oogstrelend, we nemen hem op in onze Verzamelde Werken, Band III.

Je weet vast nog wel dat ik mij afvroeg of ik een vaste bezoeker van het medische circuit aan het worden was, en dat ik mij daar zorgen over maakte. Die zorgen zijn weer verdwenen!

15 juni heb ik een gehoortest in het ziekenhuis ondergaan en wat blijkt? Niks aan de hand. Weliswaar hoor ik minder goed dan jaren geleden, maar er was geen reden om mij een gehoorapparaat aan te praten. Ook is mijn linkeroor niet slechter dan mijn rechteroor, zoals de BeterHoren-winkel had geconcludeerd. “Die test in de winkel klopt niet, ze hebben verkeerd gemeten”, was het oordeel van het ziekenhuis. En nu hoor ik dus weer veel beter! Kun je je dat voorstellen?

Met de “hartkwaal” ging het net zo. Ik had in april een hartecho ondergaan, omdat de huisarts zich zorgen maakte. Dat was in hetzelfde ziekenhuis. Daarna hoorde ik er twee maanden niets meer over. Dus toen ik weer in het ziekenhuis was voor de gehoortest, ging ik gelijk maar bij de hartklachtenafdeling informeren of daar nog iemand iets van mijn echo had gevonden. Een behulpzame juffrouw aan de balie regelde voor mij een kopietje van het oordeel van de specialist. Ik heb dat document thuis driemaal aandachtig doorgelezen en er in het geheel niets van begrepen. De taal die die mensen uitslaan, en de afko’s die ze gebruiken, voor een normaal mens was het allemaal niet te volgen. Ik leverde het meteen in bij de huisartsenpraktijk, waar mij werd verteld dat de huisarts met vakantie was. Toen hij mij uiteindelijk belde was ik nog in de weer met mijn uitstapje naar Zutphen. Zijn boodschap was, dat er niets aan de hand was. Ik wist dat al, en nu weet hij het ook.

Ik wil me best laten adviseren door medici als er wat met me aan de hand is, maar ik heb niet de behoefte om een vaste klant van de zorgsector te worden. Die tijd komt vanzelf wel.

Ondertussen hebben we mogen meemaken, dat Rutte zich niet meer verkiesbaar stelt en de politiek gaat verlaten. Onze GroenLinks-app stroomde vol met juichkreten en hoopvolle verwachtingen over wat er nu allemaal mogelijk zou worden. Zelf heb ik dit kabinet altijd al demissionair gevonden, ook nadat het beëdigd was. Er zijn maar weinig zaken tot stand gekomen, en zo’n beetje alles stagneert in Nederland, niet in de laatste plaats door het gesteggel in de landspolitiek. En nu is het kabinet weer echt demissionair en dat duurt voorlopig nog wel even voort. Het zwaartepunt van de politieke besluitvorming ligt nu bij de Kamer, maar ik moet nog zien of dat veel verschil gaat maken. Rutte heeft het slim aangepakt door de vlucht naar voren te kiezen. De grond werd hem te heet onder de voeten, hij ontliep een motie van wantrouwen en kan voorlopig doorgaan met waar hij al jaren mee bezig is: geen premier zijn voor alle Nederlanders, maar een CDA-VVD-premier die staat voor het bedrijfsleven. Na de volgende kabinetsformatie kan hij gaan doen wat hij maar wil. Ik ben blij dat hij gaat, alleen jammer dat dat nog zo lang duurt.

En Linie, het zit er nu nog dikker in dat onze twee partijen op een fusie afstevenen. In mijn omgeving heb ik een GL-collega, die zijn vertrek bij ons alvast heeft aangekondigd. De PvdA ziet hij niet als een linkse partij, en de fusie bevalt hem niet. Ik denk dat hij naar de Partij van de Dieren overstapt. Ga jij ook heroverwegen waar je je bij gaat aansluiten? Of blijf je gezellig bij ons? Dat PvdA en GL samen optrekken onder aanvoering van een PvdA-lijsttrekker, maakt dat voor jou nog wat uit? Voor mij in ieder geval niet.

Ik heb me nog niet aan Habermas kunnen zetten. En ik verwacht een drukke tijd tegemoet te gaan. Na de vakantie verwacht ik druk te zijn met de verkiezingen. Ook wel weer leuk eigenlijk. We moeten Frans toch een handje helpen vind ik.

Tussen de bedrijven door heb ik toch nog kans gezien een nieuwe Riom te vinden en na te tekenen. Deze kun je toevoegen aan je verzameling.

Wegens groot succes van de vakantieblog van vorig jaar heeft de redactie besloten ook dit jaar weer een vakantieblog uit te brengen. Om deze blog beter te begrijpen geef ik eerst een toelichting.

Wij brengen onze vakanties de laatste jaren in Nederland door. We logeren vier of vijf dagen in een dorp in de natuur, om daar te wandelen en te fietsen. Daarnaast maken we dagtochtjes naar bezienswaardige plekken. Plaatsen die niet over een goed hotel en een paar goede restaurants beschikken worden niet bezocht. (Wat denken ze wel!). Vliegen willen we niet meer, niet alleen vanwege vliegschaamte, maar ook omdat we op TV beelden zien van lange rijen vakantiegangers op Schiphol en zoekgeraakte koffers. Wij zoeken de stilte op en dat is lekker bijkomen. Wij zien op onze vakanties opvallend veel levensfasegenoten. En we gaan vóór de vakantiepiek, lekker rustig. Onze vakantie is nu voorbij, tijd dus voor een vakantieblog.

We begonnen met een bezoek aan het Depot Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Rotterdammers noemen het De Pot, en zo ziet het gebouw er ook uit. Als jullie er nog niet geweest zijn (maar dat veronderstel ik niet) moet je beslist eens gaan kijken. Het gebouw is zowel van buiten als van binnen bezienswaardig.

Het is een prettig gebouw om rond te lopen, helemaal niet wat je van een depot verwacht. Veel muren en vloeren zijn doorzichtig, wat een heel ruimtelijk effect geeft. En omdat het geen museum is, is het ook niet als een tentoonstelling ingericht. Alles staat of hangt gewoon door elkaar, en dat maakt het alleen maar bezienswaardiger. Het Depot heeft de Marketing Award Rotterdam 2021 toegekend gekregen. In een recente uitzending van Het Uur van de Wolf was een anderhalf uur durende docu te zien over de bouw van het depot en de geschiedenis van Boijmans. Zeer de moeite waard! Maar jullie hebben dat allemaal al gezien veronderstel ik.

En toen namen wij een achteraf omstreden besluit: wij gingen Almere bezoeken. Daarvoor was maar één reden: we waren er nog nooit geweest. Annemarie Jorritsma was er jaren lang burgemeester geweest, misschien had ze er iets moois van gemaakt. Niet dus. Een sfeerloze stad. Twintigste-eeuwse gebouwen en huizen, verder niks. Wij willen daar niet nog een keer levend gevonden worden.

Om Almere zo effectief mogelijk te vergeten, zijn we de dag daarna meteen naar Delft gegaan. Delft kennen we natuurlijk al lang, maar deze keer gingen we met de fiets. En dan blijkt maar weer, dat je wel een mooi doel kunt hebben, maar dat je niet moet vergeten ook van de reis te genieten. De hele route naar Delft loopt langs de Vliet, zodat er ook veel te zien is. Delft is één van de mooiste steden die we kennen. Je loopt er als het ware door de schilderijen van Johan Vermeer en Pieter de Hooch. In de Oude Kerk troffen wij een tentoonstelling aan van Henk Helmantel. C. kent zijn werk en legde mij uit, dat hij een hedendaagse fijnschilder is. Erg mooi, maar al wel vaker vertoond.

En zo kwamen wij vanzelf in Epe terecht. Epe zegt u? Of all places? Ja, want zoals ik al zei: wij zoeken de natuur en de gerenommeerde horeca, en die vonden wij deze keer in Epe. (D.w.z. C. zoekt en vindt Epe, ik ga dan mee). We zijn er vijf dagen geweest en we hebben er vooral gewandeld in de omgeving. Op de hei kwamen wij een vriendelijke schaapherder tegen, met een paar honden en een kudde. Hij was wel in voor een praatje over koetjes en schaapjes. Hij gaf mij de indruk gaf dat hij de rol van toeristische attractie met plezier vervulde.

Na een paar dagen thuis bijkomen van Epe kregen we weer zin in sightseeing en zo belandden wij in Hoorn. Dat is nou wat je noemt een schilderachtig plaatsje.

Op de foto hierboven zie je links het standbeeld van Jan Pietersz. Coen. Ik herinner mij dat een paar jaar geleden iemand een flinke heisa maakte over de J.P. Coenschool, en dat die naam veranderd moest worden. J.P. Coen was immers een schurk en moordenaar en we moesten niet meer aan hem herinnerd worden. In Hoorn, zijn geboortestad, heeft de gemeente zijn standbeeld laten staan, maar voorzien van een bordje met toelichting, waarin wordt uitgelegd, dat J.P. Coen door sommigen als een schurk en een moordenaar wordt gezien.

We hebben de vakantie afgerond met een bezoek van een paar dagen aan Zutphen. Wij hebben een zwak voor Zutphen, dus we komen er vaak. Het is leuk om rond te lopen in een oude bekende.

Wij zagen in de Walburgiskerk een tentoonstelling van de World Press Photo. Wij gaan bijna elk jaar wel even kijken, maar je wordt er eigenlijk nooit vrolijk van. Ook voor persfoto’s geldt: goed nieuws is geen nieuws.

Als we in Zutphen zijn, brengen we ook altijd een bezoek aan museum MORE. Dat is dertig minuten fietsen. Het is één van de betere musea. We zouden eigenlijk minstens één keer per jaar moeten gaan kijken, denk ik achteraf. Deze keer was er, behalve bekend werk uit de eigen voorraad, werk te bewonderen van Jan Worst.

Het museum had drie grote zalen volgehangen met 46 schilderijen van Jan Worst. In de eerste zaal was ik vol bewondering, in de tweede zaal zag ik veel overeenkomsten met het werk in de eerste zaal, en in de derde zaal zag ik nog meer van hetzelfde. Toen had ik het wel gezien, letterlijk. Op alle schilderijen zie je statige interieurs met wandtapijten, antieke meubels en kroonluchters. Mooi gedaan, maar niet echt veelzijdig. Een paar voorbeelden:

En nu zijn we dus weer aan het (vrijwilligers)werk. Maar omdat alle anderen met vakantie zijn, is dat ook wel weer lekker rustig . . .