Ik heb een kleine drie maanden geen blog geschreven. Dat intermezzo is mij goed bevallen. Bloggen werd een heilig moeten, waardoor het me ging tegenstaan. Ik heb niet nu eenmaal niet jouw schrijfdrang, Linie, ik doe het soms graag, maar ook wel eens niet. En nu wordt het weer eens tijd. Eigenlijk zou het mijn hobby moeten zijn, want zo heel veel hobby’s heb ik verder niet. Moet een mens veel hobby’s hebben? Is dat beter voor je? Ik heb geen idee eigenlijk.

Weet je dat je voor de TV zit en achter de computer? Weet jij hoe dat zit? Jij bent toch goed met woorden? Wil je dat eens voor me uitzoeken?

Hoe dit ook zij, met de computer en de TV heb ik het grootste deel van mijn hobby’s te pakken. Ik kijk regelmatig TV, maar ik kijk zelden nog naar wat er wordt uitgezonden. De commerciële zenders hebben bij mij lang geleden al afgedaan. Niet alleen is de kwaliteit van de programma’s matig tot slecht, maar ik heb vooral nooit kunnen wennen aan de reklamespotjes, die op elk ongewenst moment opduiken. Het is lang geleden, enkele decennia denk ik, dat ik een avond naar een commerciële zender heb gekeken. De publieke zenders zijn wat beter, maar ook die houd ik steeds meer voor gezien. Ik was razend enthousiast over Ruben Terlou in China, en ook de reportages van Thomas Erdbrink over Iran mochten er zijn. Voor Lubach op zondag zet ik de TV aan, en het acht-uur-journaal sla ik ook nooit over, maar dat is het wel zo’n beetje.

Ik ben de afgelopen jaren een Netflixer geworden. Daar moet je extra voor betalen, maar dan heb je ook wat. Niet dat ik dan naar verheffende programma’s of diepgravende reportages zit te kijken, het is vooral entertainment, maar dan van niveau. Vooral de series kunnen verslavend werken. Sommige zijn zo goed dat ik ze een jaar later nog een keer bekijk. De tweede keer is het minder spannend, maar het blijft leuk. De echt goede producties komen uit het buitenland, in Nederland kunnen we dat nu eenmaal niet maken. Als ik nederlandse acteurs (m/v) bezig zie en vooral hoor, doet het pijn aan mijn vliezen, net en trommel bedoel ik dan.

Ik heb ooit een collega gehad die wel een TV had, maar geen kabel. Hij gebruikte zijn TV alleen om naar DVD’s te kijken. Hij moest niets hebben van wat er zoal wordt uitgezonden. Zo ver ga ik niet, maar ik kom in de buurt. Arjen Lubach betoogde onlangs, dat de omroepen steeds meer een doorgeefluik zijn geworden van producties, die door gespecialiseerde productiebedrijven worden gemaakt. Lubach’s betoog sloeg bij mij aan, want ik vraag me al jaren af waar we de omroepen nog voor nodig hebben. Ze zijn ooit ontstaan toen Nederland erg verzuild was, maar die tijd hebben we nu wel gehad. In de 21e eeuw hebben we geen omroepen meer nodig. We kunnen volstaan met één organisatie die het TV-aanbod regelt. Veel efficiënter.

Als ik genoeg heb van de TV ga ik tekenen, maar eigenlijk is het geen tekenen, het is digitaal natekenen wat anderen hebben getekend, daarvoor zit ik dus weer bij een beeldscherm. Ook deze hobby is tijdelijk, net als al mijn vorige hobby’s. Op enig moment krijg ik er genoeg van, en dan zoek ik weer wat anders. Ik vind altijd wel weer wat.