Fraai verslag en dito foto’s, Fons, van jullie zomerse dorp- en stadtripjes. Op zo’n relaxte manier vakantie houden wordt almaar aantrekkelijker met dat we tegen de honderd lopen, hè? Wat betreft jouw foto’s voel ik me nu weer iets artistieker verantwoord, want het enige van al jouw voorbeelden dat ik zelf wel eens heb bezocht is Zutphen. Ook het Depot in Rotterdam: niet geweest. Rotterdam überhaupt: nooit geweest. En dat heeft alles te maken met mijn levenslange slaapprobleem, want de Museumclub hier bezoekt onder A.’s hoede wel minimaal 6 keer per jaar uitgebreid een museum plus bijbehorende locatie in Nederland. Alleen kan ik dan vrijwel nooit mee. Jammer, maar zo is er zoveel jammer, niet over zeuren dus. Voor die Museumclub organiseert zij dan zo’n hele dag van begin tot eind, de reis ernaartoe, gids voor de stadsrondleiding, lunch, museumbezoek, diner en reis weer terug. De club telt onderhand zo’n 45 leden en daarvan gaan er gemiddeld tussen de 8 en 20 mee op pad. Ik was er wel bij in Amsterdam dit voorjaar, met die Vermeertentoonstelling, maar dat kwam omdat ik daar toen sowieso al was. Het scheelt enorm als je sowieso al ergens bent. Kortom ik ben blij met je foto’s, vooral die van de schilderijen. Ik geef wel toe dat de moderne schilders die je mij nu voortovert, zoals Hakkaart en Worst, ieder op hun geheel eigen wijze, mij een vergelijkbaar soort beklemmend dan wel onbehaaglijk, zeg maar ‘unheimliches’ gevoel bezorgen. Dat heb ik toch minder met Vermeer. Wel ook met Hockney bijvoorbeeld of Carel Willink. Het gaat daarbij in de kern volgens mij om vervreemding, terwijl de Stier van Potter het tegenovergestelde effect bereikt, gewoon omdat hij een fenomenaal mooie stier is, in een geruststellend landschappelijk tafereel. Vooral dat geruststellende trekt mij aan, omdat ik die beklemmende vervreemding van mezelf al volop heb. Ik zou daar cursussen in kunnen geven.

De voorzitter van het specifieke stukje erfgoed dat ik hier ter plaatse redactioneel mag begeleiden, kwam terug uit Duitsland van een aantal goed voorbereide bezoeken aan Keltische heilligdommen en vorstengraven aldaar. Hij was er erg enthousiast over en maakte de rest van ons bestuur daar deelgenoot van, net als van allerlei leuke plannen voor ons eigen dorp die aangaande dit onderwerp in zijn hoofd opkwamen. Ik liet me meteen meevoeren, maar het bestuurslid kleine activiteiten kwam met terechte kritiek op die plannen, gebaseerd op allerlei politieke gevoeligheden binnen en tussen museale en gemeentelijke kringen. Daar schrok de voorzitter van, zodat hij zijn voorlopig laatste email rond deze kwestie afsloot met: ‘Sorry mensen, ik ben totaal verkeltiseerd teruggekomen uit Duitsland’.

Zulke zinnetjes heffen mijn beklemmende vervreemding op. Ze tillen mij telkens weer, altijd tijdelijk natuurlijk, boven mijn eigen zwaarmoedige kern uit. Waarom onderteken jij jouw mails eigenlijk nooit meer zoals vroeger met: Fons (nooit te beroerd), of: Fons (altijd in de weer), of: Fons (druk, druk, maar niet heus), of: Fons (het leven is geen lolletje), of: Fons (webmaster of the universe). Hoe kan ik op die manier opgewekt blijven? Moet ik mij dan volledig aan onze verkeltiseerde voorzitter vastklampen? Een ander bestuurslid gaat nu trouwens een bootreis door Duitsland maken. Die komt totaal vermoezeld terug.

En meteen na je blog met foto’s volgde er nog één! Zo hebben we jarenlang niks en zo hebben we er twee in een week! Ik raak er een beetje door van slag, het wordt me dan gewoon teveel ineens, emotioneel ook. Want je hebt een gehoortest gedaan, je informeert in het ziekenhuis hoe het met je hart gaat en je krijgt als uitslag dat er niets aan de hand is. Weet je wel zeker dat je beter hoort nu? Wat was er dan met die hand? Je moet wel een vuist kunnen maken straks in de campagne!

En Frans Timmermans, ja, ik weet het ook niet Fons. Zelf had ik graag Sigrid Kaag of Femke Halsema als volgende premier gezien, maar of dat slim was geweest? Zo is het beter, denk ik. De PvdA is inderdaad geen op alle fronten linkse partij, de laatste decennia al helemaal niet meer, dat geef ik volmondig toe. Was Den Uyl er nog maar, of iemand zoals hij, strevend naar meer gelijkheid in inkomen, macht, gezondheid, kennis en status. Van de huidige wantoestanden in de bio-industrie had hij nog geen weet. Het liefst zou ik, net als jouw GL-collega, op de PvdD stemmen. Maar ik zit met dat loyaliteitsgevoel van right or wrong my party, dus ik ben blij dat in ieder geval Gl en PvdA nu samen gaan. En Frans Timmermans, hoe je het ook wendt of keert, kan juist onder de rechtse stemmers een aantal van die misogyne sociale-media-types, die Kaag het politieke leven zo zuur hebben gemaakt, meepikken. Toch een leuke bijvangst. Er is een hoop te doen geweest over die lui. Allerlei oorzaken voor hun infame vrouwenhaat zijn aangevoerd. Maar die ene mis ik telkens: dat het dédain zit ingebakken in onze cultuur. Daarom voelen ook vrouwen zelf minachting voor vrouwen, hoezeer ze dat ook misschien zullen ontkennen. Als ik bij een stoplicht achter mij een bumperklever heb en ik zie in de spiegel dat het een man is, ga ik reflexmatig al wat opzij, zodat hij er bij groen meteen voorbij kan, of ik geef zelf op dat moment een flinke dot gas. Als ik zie dat het een vrouw is, denk ik ‘ja, kom op zeg, ga even ergens anders kleven’ en trek waardig op, bij voorkeur ook langzaam. Of, ander voorbeeld, ik heb geen zin om dat lange interview met die blijkbaar belangrijke maar mij totaal onbekende Tsjechische auteur te lezen, maar vind eigenlijk dat ik dat wel moet, wik en weeg, zucht een beetje, zie dan met een schuin oog in de inleiding dat de auteur een vrouw is en sla opgelucht alsnog de bladzij om. Zo kan ik nog talloze voorbeelden geven, waaruit blijkt hoezeer ikzelf niet deug, maar ook hoezeer mij de cultuur waarin vrouwen minder serieus worden genomen dan mannen met de paplepel is ingegeven. En daarom hoop ik dat Frans Timmermans als bonus die extra stemmen van de populisten krijgt, die anders beslist niet naar een vrouw zouden zijn gegaan. En dat wij samen een mooie toekomst tegemoet mogen zien.

Lilian Marijnissen intussen wil niet meedoen, die zoekt en vindt het liefst haar vijanden op links en hakt, net als met dat weerzinwekkende SP-filmpje bij de Europese verkiezingen, meteen weer in op de persoon van Timmermans. Bitch.

Ik wens je moed, beleid en kracht als coördinator voor GL in de campagne. Het zal inderdaad een drukke tijd worden, maar je weet waarvoor je het doet en ik steun je van harte, in het besef dat je hoe dan ook niet stuk te krijgen bent.

Jouw nieuwe Riom is oogstrelend, we nemen hem op in onze Verzamelde Werken, Band III.

Je weet vast nog wel dat ik mij afvroeg of ik een vaste bezoeker van het medische circuit aan het worden was, en dat ik mij daar zorgen over maakte. Die zorgen zijn weer verdwenen!

15 juni heb ik een gehoortest in het ziekenhuis ondergaan en wat blijkt? Niks aan de hand. Weliswaar hoor ik minder goed dan jaren geleden, maar er was geen reden om mij een gehoorapparaat aan te praten. Ook is mijn linkeroor niet slechter dan mijn rechteroor, zoals de BeterHoren-winkel had geconcludeerd. “Die test in de winkel klopt niet, ze hebben verkeerd gemeten”, was het oordeel van het ziekenhuis. En nu hoor ik dus weer veel beter! Kun je je dat voorstellen?

Met de “hartkwaal” ging het net zo. Ik had in april een hartecho ondergaan, omdat de huisarts zich zorgen maakte. Dat was in hetzelfde ziekenhuis. Daarna hoorde ik er twee maanden niets meer over. Dus toen ik weer in het ziekenhuis was voor de gehoortest, ging ik gelijk maar bij de hartklachtenafdeling informeren of daar nog iemand iets van mijn echo had gevonden. Een behulpzame juffrouw aan de balie regelde voor mij een kopietje van het oordeel van de specialist. Ik heb dat document thuis driemaal aandachtig doorgelezen en er in het geheel niets van begrepen. De taal die die mensen uitslaan, en de afko’s die ze gebruiken, voor een normaal mens was het allemaal niet te volgen. Ik leverde het meteen in bij de huisartsenpraktijk, waar mij werd verteld dat de huisarts met vakantie was. Toen hij mij uiteindelijk belde was ik nog in de weer met mijn uitstapje naar Zutphen. Zijn boodschap was, dat er niets aan de hand was. Ik wist dat al, en nu weet hij het ook.

Ik wil me best laten adviseren door medici als er wat met me aan de hand is, maar ik heb niet de behoefte om een vaste klant van de zorgsector te worden. Die tijd komt vanzelf wel.

Ondertussen hebben we mogen meemaken, dat Rutte zich niet meer verkiesbaar stelt en de politiek gaat verlaten. Onze GroenLinks-app stroomde vol met juichkreten en hoopvolle verwachtingen over wat er nu allemaal mogelijk zou worden. Zelf heb ik dit kabinet altijd al demissionair gevonden, ook nadat het beëdigd was. Er zijn maar weinig zaken tot stand gekomen, en zo’n beetje alles stagneert in Nederland, niet in de laatste plaats door het gesteggel in de landspolitiek. En nu is het kabinet weer echt demissionair en dat duurt voorlopig nog wel even voort. Het zwaartepunt van de politieke besluitvorming ligt nu bij de Kamer, maar ik moet nog zien of dat veel verschil gaat maken. Rutte heeft het slim aangepakt door de vlucht naar voren te kiezen. De grond werd hem te heet onder de voeten, hij ontliep een motie van wantrouwen en kan voorlopig doorgaan met waar hij al jaren mee bezig is: geen premier zijn voor alle Nederlanders, maar een CDA-VVD-premier die staat voor het bedrijfsleven. Na de volgende kabinetsformatie kan hij gaan doen wat hij maar wil. Ik ben blij dat hij gaat, alleen jammer dat dat nog zo lang duurt.

En Linie, het zit er nu nog dikker in dat onze twee partijen op een fusie afstevenen. In mijn omgeving heb ik een GL-collega, die zijn vertrek bij ons alvast heeft aangekondigd. De PvdA ziet hij niet als een linkse partij, en de fusie bevalt hem niet. Ik denk dat hij naar de Partij van de Dieren overstapt. Ga jij ook heroverwegen waar je je bij gaat aansluiten? Of blijf je gezellig bij ons? Dat PvdA en GL samen optrekken onder aanvoering van een PvdA-lijsttrekker, maakt dat voor jou nog wat uit? Voor mij in ieder geval niet.

Ik heb me nog niet aan Habermas kunnen zetten. En ik verwacht een drukke tijd tegemoet te gaan. Na de vakantie verwacht ik druk te zijn met de verkiezingen. Ook wel weer leuk eigenlijk. We moeten Frans toch een handje helpen vind ik.

Tussen de bedrijven door heb ik toch nog kans gezien een nieuwe Riom te vinden en na te tekenen. Deze kun je toevoegen aan je verzameling.

Wegens groot succes van de vakantieblog van vorig jaar heeft de redactie besloten ook dit jaar weer een vakantieblog uit te brengen. Om deze blog beter te begrijpen geef ik eerst een toelichting.

Wij brengen onze vakanties de laatste jaren in Nederland door. We logeren vier of vijf dagen in een dorp in de natuur, om daar te wandelen en te fietsen. Daarnaast maken we dagtochtjes naar bezienswaardige plekken. Plaatsen die niet over een goed hotel en een paar goede restaurants beschikken worden niet bezocht. (Wat denken ze wel!). Vliegen willen we niet meer, niet alleen vanwege vliegschaamte, maar ook omdat we op TV beelden zien van lange rijen vakantiegangers op Schiphol en zoekgeraakte koffers. Wij zoeken de stilte op en dat is lekker bijkomen. Wij zien op onze vakanties opvallend veel levensfasegenoten. En we gaan vóór de vakantiepiek, lekker rustig. Onze vakantie is nu voorbij, tijd dus voor een vakantieblog.

We begonnen met een bezoek aan het Depot Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Rotterdammers noemen het De Pot, en zo ziet het gebouw er ook uit. Als jullie er nog niet geweest zijn (maar dat veronderstel ik niet) moet je beslist eens gaan kijken. Het gebouw is zowel van buiten als van binnen bezienswaardig.

Het is een prettig gebouw om rond te lopen, helemaal niet wat je van een depot verwacht. Veel muren en vloeren zijn doorzichtig, wat een heel ruimtelijk effect geeft. En omdat het geen museum is, is het ook niet als een tentoonstelling ingericht. Alles staat of hangt gewoon door elkaar, en dat maakt het alleen maar bezienswaardiger. Het Depot heeft de Marketing Award Rotterdam 2021 toegekend gekregen. In een recente uitzending van Het Uur van de Wolf was een anderhalf uur durende docu te zien over de bouw van het depot en de geschiedenis van Boijmans. Zeer de moeite waard! Maar jullie hebben dat allemaal al gezien veronderstel ik.

En toen namen wij een achteraf omstreden besluit: wij gingen Almere bezoeken. Daarvoor was maar één reden: we waren er nog nooit geweest. Annemarie Jorritsma was er jaren lang burgemeester geweest, misschien had ze er iets moois van gemaakt. Niet dus. Een sfeerloze stad. Twintigste-eeuwse gebouwen en huizen, verder niks. Wij willen daar niet nog een keer levend gevonden worden.

Om Almere zo effectief mogelijk te vergeten, zijn we de dag daarna meteen naar Delft gegaan. Delft kennen we natuurlijk al lang, maar deze keer gingen we met de fiets. En dan blijkt maar weer, dat je wel een mooi doel kunt hebben, maar dat je niet moet vergeten ook van de reis te genieten. De hele route naar Delft loopt langs de Vliet, zodat er ook veel te zien is. Delft is één van de mooiste steden die we kennen. Je loopt er als het ware door de schilderijen van Johan Vermeer en Pieter de Hooch. In de Oude Kerk troffen wij een tentoonstelling aan van Henk Helmantel. C. kent zijn werk en legde mij uit, dat hij een hedendaagse fijnschilder is. Erg mooi, maar al wel vaker vertoond.

En zo kwamen wij vanzelf in Epe terecht. Epe zegt u? Of all places? Ja, want zoals ik al zei: wij zoeken de natuur en de gerenommeerde horeca, en die vonden wij deze keer in Epe. (D.w.z. C. zoekt en vindt Epe, ik ga dan mee). We zijn er vijf dagen geweest en we hebben er vooral gewandeld in de omgeving. Op de hei kwamen wij een vriendelijke schaapherder tegen, met een paar honden en een kudde. Hij was wel in voor een praatje over koetjes en schaapjes. Hij gaf mij de indruk gaf dat hij de rol van toeristische attractie met plezier vervulde.

Na een paar dagen thuis bijkomen van Epe kregen we weer zin in sightseeing en zo belandden wij in Hoorn. Dat is nou wat je noemt een schilderachtig plaatsje.

Op de foto hierboven zie je links het standbeeld van Jan Pietersz. Coen. Ik herinner mij dat een paar jaar geleden iemand een flinke heisa maakte over de J.P. Coenschool, en dat die naam veranderd moest worden. J.P. Coen was immers een schurk en moordenaar en we moesten niet meer aan hem herinnerd worden. In Hoorn, zijn geboortestad, heeft de gemeente zijn standbeeld laten staan, maar voorzien van een bordje met toelichting, waarin wordt uitgelegd, dat J.P. Coen door sommigen als een schurk en een moordenaar wordt gezien.

We hebben de vakantie afgerond met een bezoek van een paar dagen aan Zutphen. Wij hebben een zwak voor Zutphen, dus we komen er vaak. Het is leuk om rond te lopen in een oude bekende.

Wij zagen in de Walburgiskerk een tentoonstelling van de World Press Photo. Wij gaan bijna elk jaar wel even kijken, maar je wordt er eigenlijk nooit vrolijk van. Ook voor persfoto’s geldt: goed nieuws is geen nieuws.

Als we in Zutphen zijn, brengen we ook altijd een bezoek aan museum MORE. Dat is dertig minuten fietsen. Het is één van de betere musea. We zouden eigenlijk minstens één keer per jaar moeten gaan kijken, denk ik achteraf. Deze keer was er, behalve bekend werk uit de eigen voorraad, werk te bewonderen van Jan Worst.

Het museum had drie grote zalen volgehangen met 46 schilderijen van Jan Worst. In de eerste zaal was ik vol bewondering, in de tweede zaal zag ik veel overeenkomsten met het werk in de eerste zaal, en in de derde zaal zag ik nog meer van hetzelfde. Toen had ik het wel gezien, letterlijk. Op alle schilderijen zie je statige interieurs met wandtapijten, antieke meubels en kroonluchters. Mooi gedaan, maar niet echt veelzijdig. Een paar voorbeelden:

En nu zijn we dus weer aan het (vrijwilligers)werk. Maar omdat alle anderen met vakantie zijn, is dat ook wel weer lekker rustig . . .

Wij denken vaak dat andere mensen veel meer met ons bezig zijn dan die anderen werkelijk doen. Voor jou geldt dit, denk ik, in mindere mate dan voor mij. Ik denk teveel dat iedereen mij niet goed snik vind, terwijl in feite maar weinig tot geen mensen de moeite nemen om mij niet goed snik te vinden, wat mij dan op zich weer zorgen baart. Maar gisteren veronderstelde A. dat iedereen mij op mijn dagelijkse wandelrondje altijd zo vriendelijk groet, omdat ze mij toch een soort dorpsgek vinden. Ik weet nog niet precies hoe ik een en ander in een breder kader moet plaatsen, maar vooralsnog verheugt mij dit.

Minder aangenaam is dat ik elke dag tientallen coloradokevers uit ons aardappelveld moet plukken en dan fijnknijpen en ook nog verzuipen. De eerste dag nadat wij begin juni een midweek weg waren geweest, waarvan ik overigens met longontsteking terugkwam, maar dit terzijde, zaten er wel 1000 in! Ze dachten dat ze hier geen natuurlijke vijand hadden, maar toen kenden ze mij nog niet. Ik ben echt wel goed geworden in het uitroeien van kleine beestjes, daarbij soms helaas een lieveheertje slachtofferend. Die lijken namelijk op elkaar, die twee. Maar het lieveheertje heeft een nuttige functie, dus dat moeten wij ontzien. De Colorado niet. Dat is een gelukszoeker. Klaploper op onze belastingcenten. Dus eigen kevers eerst. Er zijn grenzen, zeker voor dit soort identiteitsbewijsloos arbeidsschuw tuig, dat er maar wat op los fantaseert over levensgevaar in Colorado, teneinde onze bloedeigen aardappels op te kunnen vreten. Zo sta ik erin. Er wordt hier niet omgevolkt. Meteen dood of terug naar de eigen regio, dat mag ook. Yankee go home. Dan kijken wij of we ze daar zelfredzaam kunnen maken. Krijgen ze een mooi groot aardappelveld waar ze hun eigen boontjes leren doppen. Crapuul.

Met deze frisrechtse daadkracht lijkt het er intussen aardig op dat we de oogst voor komende winter tenminste voor onszelf redelijk hebben gegarandeerd. Eén zo’n aardappel zou in de winkel qua arbeidskosten nu wel ongeveer € 1.736,99 euro kosten, maar dan heb je ook een mooi, volledig biologisch verantwoord exemplaar, van vreemde smetten vrij. Ik had het aanbod op Fbook gezet en kreeg meteen een bestelling – doe mij maar een kilo – van een wat roekeloze ex-collega. Die weet namelijk niet dat er in zo’n kilo met gemak 15 kleine krieltjes gaan. En op een Fbook-deal terugkomen kan zelfs een ex-collega niet, want zoals de oude Grieken reeds zeiden: achteraf is het mooi wonen. Ja Fons, zo handelt de één in pyramide-cryptomunten en de ander gewoon ouderwets in krieltjes.

Intussen, as we speak, heeft Rutte zichzelf omgegooid. Oh, als we toch eens van dat framen van de vluchtelingen, slechts 10% van alle buitenlanders hier, konden afkomen…

Van Habermas, Reve en Renate Dorrestein heb ik persoonlijk gesigneerde boeken! In de jaren zeventig verzamelde ik die, omdat ik nog niet zo goed raad wist met het leven. Voor als ik dat wel wist, oefende ik zelf alvast met links schrijven ingeval ik tegen die tijd bijvoorbeeld door een infarct rechts verlamd was geraakt.

Maar nu eerst even iets anders, anders vergeet ik dat weer.

In ons zwaar geromantiseerde dorp hebben wij, sinds het vertrek van een echte boekhandel, alleen nog een Bruna. Daar vind je uitsluitend bestsellers, Lucinda Rily en zo, dikke stapels van elke titel. Ik weet niet waarover ze gaan en wil dat, vergelijkbaar met mijn huiver voor het verschijnsel podcast, graag zo houden. Sommige angsten moet je koesteren, ze behoeden je voor het absolute kwaad.

Dus voor ‘Vraag dat maar aan de pelikanen’ van Nicolette Smabers wendde ik mij tot Bolcom. De situatie ontwikkelde zich als volgt.

Op woensdag 17 mei bestelde en betaalde ik dit boek. Op dinsdag 23 mei om 00.13 uur in de vroege ochtend mailde Bolcom mij, met als onderwerpregel ‘uiterlijk dinsdag wordt je pakket bezorgd’, dat mijn bestelling aan de bezorgdienst was meegegeven en als extra geruststelling: ‘Je vindt het pakket vanzelf in je brievenbus’. Ik hoefde er niks voor te doen Fons, ik vond het allemaal vanzelf! De volgende mail, nu van PostNL, kwam diezelfde dinsdag om 17.15 binnen en meldde dat het pakket zojuist, om precies te zijn om 16.58, in mijn brievenbus was bezorgd. Ik zat boven op mijn pc ons erfgoed te bevorderen, las dit bericht pas rond 18.00 en herinnerde mij met terugwerkende kracht inderdaad een vrij zware, doffe dreun op de deurmat. Dus boog ik mij reikhalzend over de overloopleuning. Er lag niets op de deurmat. Dan de trap maar af en nog eens beter kijken. Misschien was het pakket door de kracht van de worp in de dode hoek naast de mat terechtgekomen. Het pakket lag niet in de dode hoek naast de mat. Okay, dan had A. het waarschijnlijk voor ze naar de moestuin vertrok opgeraapt en in haar keuken op tafel gelegd. Het pakket lag niet in haar keuken op tafel. In haar woonkamer dan? Ook niet. Op het tafeltje in de gang bij de badkamer? Nee. In mijn woonkamer dan? Ook niet. In mijn keuken? Daar loopt ze dagelijks tig keer doorheen, op weg naar of terug van de kas buiten, het schuurtje in de tuin, of zinloos gebabbel met allerhande voorbijgangers bij het hek. Echt, als er iets niet als privé wordt beschouwd in dit huis, is het mijn keuken. Of mijn woonkamer. Of net gelijk wat je verder nog kunt verzinnen. Maar in mijn keuken lag het pakket evenmin, dus ik begon een beetje te zweten. Die doffe plof. Dat bericht van Bolcom. Het gortdroog exacte tijdstip van bezorgd zijn. Ik moest denken aan De Komst van Joachim Stiller, het boek van Hubert Lampo, dat destijds een zelfde soort beklemming teweegbracht. Of aan de Kat van Schrödinger: als ik ga kijken is het er niet, als ik niet ga kijken is het er volgens PostNL wel. Om precies te zijn sinds 16.58 reeds, in je brievenbus. Kijk nog maar eens goed. Ik ging nog een keer op de deurmat kijken. Ja, waarom niet. Als ik toch gek werd, maakte dat ook niks meer uit. Dan kon ik ook gerust nóg een keer al die keukens en huiskamers een beurt geven, als je doordraait moet je het goed doen. Vervolgens kwam A. thuis en deed ik amechtig verslag van de doffe dreun, de emailberichten, de exacte tijdstippen en hoe ik ERBIJ was toen er iets NIET werd bezorgd! Waarop zij antwoordde dat zij vóór ze naar de moestuin ging onze beide VPRO-gidsen van de mat had geraapt. Ze lagen gewoon op tafel in haar keuken. Daar had ik ze ook wel gezien, een paar keer zelfs en telkens flitste er een lichtje door mijn toenemende verbijstering: wat zien die VPRO-gidsen er toch altijd wonderschoon uit! Wist jij trouwens Fons, dat die best zwaar zijn, VPRO-gidsen? Echt, daar kan geen ander brievenbuspakket tegenop, qua dofheid van de plof met name.
De volgende dag, woensdag 24 mei, gleed rond 11.30 het bestelde boek op de mat. De postbode, een aardige, jonge vrouw, die zich niet snel genoeg uit de voeten wist te maken, legde mij uit dat het tegenwoordig regelmatig voorkwam dat mensen dit soort premature mails ontvingen van PostNL en dat dat kwam door het digitale tijdperk mevrouw, waarin wij nu leven.

Ik heb best veel last van het digitale tijdperk, maar daarover een andere keer meer. Ook heb ik last van alles waar jij in je laatste blog gewag van maakt, plus tinnitus, minus nierstenen, plus een heup. Jouw nierstenen overigens zijn om door een ringetje te halen Fons, veel mooier dan mijn tinnitus. Om maar te zwijgen van mijn heup. Die wil vaak niet eens de trap meer op. Eraf gaat nog wel, maar wat heb je daaraan als je er niet op kunt. Ik ga jouw nierstenen op onze erfgoedwebsite plaatsen, als in de achtertuin opgegraven Romeinse artefacten. Wij hebben massa’s zevenbladwortels uit onze tuin getrokken en die zijn kilometers lang, dus dan kom je onderweg de gekste dingen tegen. Romeinse nierstenen! Of misschien Merovingische, van Clovis of zo, nog interessanter. Een Kelt? Die zijn hier ook geweest, de Kelten. En nou denk je: helemaal vanuit Ierland? Maar daar kwamen ze sowieso niet vandaan, ze kwamen van de Klein-Aziatische steppen. Nou ja, zand erover, je kunt niet alles weten. Maar ook de Kelten hadden wel degelijk nieren en ze zijn hier geweest, hoerend, snoerend en handel drijvend, wat mij ruim voldoende lijkt om hun stenen nu eindelijk eens op onze site te zetten. Dank dus daarvoor, laten we het verder onder ons houden.

Nu netjes terug naar de gesigneerde boeken. Over Habermas in jouw voorlaatste blog gesproken: we waren hier aan het opruimen en A., groot bewonderaarster van de Frankfurter Schule, kwam in een oude doos de onderstaande titel van hem tegen. Heel opgetogen kwam ze ermee aanzetten – moet je eens kijken wat ik nou toch heb gevonden! – want Habermas was in de jaren zeventig in Nijmegen geweest, dus na zijn lezing had ik vast zijn Technik und Wissenschaft laten signeren. Ze toonde het me triomfantelijk, zelfs met een vaag als verliefd herkenbare blik, waarvan ik niet zeker wist of die mij of Habermas gold. Dus ik heb een gepast zwijgen betracht. Je kunt in het tweede voorbeeld zien hoe goed ik hoofd- en bijzaken ook toen al van elkaar kon onderscheiden.