‘Forum voor Demagogie’ is aardig gevonden. Doet me denken aan Koot en Bie, nog altijd onovertroffen. Sterker: niemand haalde na hen dat niveau. Ook die jongens van Draadstaal niet. Ze komen soms in de buurt, maar meestal niet. Ik deed vroeger mijn deur in de studentengang op slot als Koot en Bie er waren. De anderen lachten op verkeerde momenten en zeiden ‘schenk mij nog es in’, dwars door het Simplisme heen. Gingen ze evengoed staan bonzen op die deur. Terwijl ze zelf allang een kleuren-tv hadden en ik niet eens thuis was.
Ik heb Koot en Bie ontdekt toen ze nog de Klisjeemannetjes heetten.
Ook heb ik Piet Keizer ontdekt toen hij nog voor DOS speelde.
Alleen heeft hij daar nooit gespeeld.
Dit is wat ons geheugen met ons doet.
Het schept ongerijmde nostalgie.
Dat tomeloze gedraai van Baudet overigens vindt Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren allesbehalve problematisch. Op haar partijcongres zondag 31 maart zag zij volgens de Volkskrant juist in deze flamboyante eigenschap kansen voor samenwerking. Forum immers was een jonge partij met nog ‘niet uitgekristalliseerde’ opvattingen over een groot aantal onderwerpen. ‘Hun leider’ zo sprak zij zonnig, ‘is van de grote woorden en de nogal losse omgang met feiten. En dat biedt mogelijkheden.’ Kijk dat vind ik nou gedenkwaardige woorden. Benieuwd hoe die twee elkaar gaan vinden op het gebied van natuur en milieu, waar de opvattingen van Baudet toch al best tamelijk uitgekristalliseerd mogen heten. Misschien was het een aprilgrap van Thieme. Misschien is Baudet zelf een aprilgrap.
Intussen is mijn beminde huisgenoot weer gevallen. Op dezelfde arm die via gesciplineerd dagelijks oefenen net een beetje revalideerde van de vorige val. Ditmaal is zowel ellepijp als spaakbeen dwars doormidden geknakt en lijkt het opnieuw de kant van operatief ingrijpen op te gaan. Zelf ben ik zodoende vrij geruisloos weer in de mantelzorgmodus geschoten. Strijken, koken, eten bereiden, voorsnijden, opdienen, de vaat doen, haren wassen, aankleden, uitkleden, douchen, poederen, wc-bezoek logistiek begeleiden, moed inspreken, uitfoeteren, kusjes op het gips, schouder masseren, pijn aanzien. Dat is eigenlijk het ergst, zien hoe een ander pijn lijdt. Dan zou je zelf wel graag wat meer in psychopathische richting angehaucht zijn.
Andere dingen hakken er ook aardig in. Zo hoorden wij de afgelopen week ten eerste dat een vriendin, die met vage klachten naar de huisarts ging, tot in de botten uitgezaaide kanker heeft, ten tweede dat de kleindochter van een goede kennis de Ziekte van Crohn blijkt te hebben, met darmen zo vol zweren dat ze de studie eraan moet geven en ten derde dat een bevriende kunstenaar in Zuid-Frankrijk, door een rare auto-imuunziekte overrompeld, ineens het zicht in beide ogen kwijt is. Ook wordt er om ons heen – ik noem hier slechts omroep, verpleegtehuis en moestuinen – flink gestorven.
Aan de andere kant: als je zelf het ergste dat je je voor kon stellen – buiten absurde anomalieën als wreedheid en marteling – al hebt meegemaakt, heb je wel een fijne basis voor alles dat nog volgt. Was uns nicht neckt, macht uns stärker, und so weiter.
Maar soms hoor je ook ineens weer iets waar je van opknapt. Zo zeulde ik daarnet met de boodschappen van AH langs een hoge heg waarachter een paar kinderen van een jaar of zes met een bal in de weer waren en hoorde ik de ene roepen ‘Peet, jij bent de scheids’ waarop een ander jubelde ‘Oh Arie, mag ik de VAR dan zijn?’
Dit had ik allemaal willen aanvoeren als excuus voor het nog niet gelezen hebben van jouw Tjeenk-Willink-exposé, maar de realiteit is dat die op mijn pc enorme chaos teweegbracht, allerlei rare menu’s trillend en bevend over het scherm heen en weer deed schieten en uiteindelijk na de beproefde uit- en weer aanmethode met mail en al verdwenen bleek. Die zien we niet meer terug Fons, laten wij ons daarover geen illusies maken.
Wat zou je zeggen van een ouderwetse brief?