Weet je wat het is Linie? Ik kwam al niet veel buiten, ik ben vooral een binnenmens. Al mijn vrijwilligerswerk en mijn hobby’s doe ik op de computer. Maar nu ik zoveel mogelijk thuis moet blijven, vind ik het niet leuk meer. Ik hoef nergens naar toe, of zo, maar het irriteert toch. Het is crisis maar ik heb helemaal geen crisisgevoel. Ik ben niet ziek, mijn inkomen loopt gewoon door, ik heb geen bedrijf dat omvalt en ik loop niet te stressen op een IC-afdeling. Die anderhalve meter vind ik wel prettig, maar dat je je meisje niet meer uit eten kunt nemen bevalt mij al lang niet meer. We hebben ook geen vakantie gepland.

Ik kan mijn moeder niet meer bezoeken. Verboden. Ik hoor wel van anderen dat het goed met haar gaat, maar aan geruststellende woorden heb ik geen behoefte, hoe goed bedoeld ook. Je wilt haar ook zien en horen. Ze kent mij overigens al lang niet meer, dus ze mist mij vast ook niet, neem ik aan. Dat is ook zo dubbel: je wilt haar af en toe zien, maar als je haar ziet weet ze niet wie je bent en een gesprek voeren lukt ook al niet meer. Doof en dement. Ik hoop het zelf niet te hoeven meemaken.

Intussen heb ik genoeg te doen. Ik ben een inzamelingsactie gestart voor het Studiefonds Filipijnse Kinderen. Ik schrijf fondsen aan met een (hoop ik) wervend betoog waarom arme kinderen in de Filipijnen geld nodig hebben om naar school te kunnen of een vakopleiding te volgen. Tot nu toe heb ik € 4000,- opgehaald, maar dat vind ik nog niet genoeg. Dus ik schrijf nog even door. Dat houdt mij van de straat.

En ik volg nu de gemeentepolitiek, als lid van de steunfractie van GroenLinks. We vergaderen online, dat is een nieuwe ervaring. Het is te doen, maar echt handig is het niet. Je mist de niet-verbale communicatie van het groepsgesprek. En ook de techniek laat het wel eens afweten. Ik zie de collega’s vlekkerig en soms valt het geluid uit, meestal op een cruciaal moment, zodat je het net niet kunt volgen. Het is behelpen, maar ach, het is maar politiek.

Moeten we binnenkort mondkapjes gaan dragen? Volgens het RIVM helpt dat niet, maar de Tweede Kamer schijnt er wel voor te voelen. Ik hoop dat het zo ver niet komt. Je weet nooit waar mensen hun mondkapjes vandaan halen . . . .

Zo’n crisis is ook heel geschikt om tekeningen te maken trouwens . . . .