Hoewel ik wist dat ik met mijn getob altijd bij jou terecht kan, is het toch geruststellend het nog weer eens te mogen vernemen. En je hebt je ingespannen al mijn tobberijen met wijze raad tegemoet te treden. Veel dank daarvoor. Het lost niks op, maar het helpt wel.
Nog even over de laatste wil: ook wij hebben een levenstestament laten opstellen, tegelijk met de testamenten. Dat is dus geregeld. En tegelijk er uit stappen, daar hebben we nog geen seconde bij stil gestaan. Wij vinden het leuker onze vakantie te regelen. We gaan in ieder geval naar Drente en wellicht ook naar Parijs, en verder nog naar wat er verder nog bij ons opkomt.
Ik had het je blijkbaar nog niet verteld, maar alles wat ik publiceer staat op een aparte website: fonslemmens.nl/publicaties. Dat moet op een computerscherm goed te volgen zijn, lijkt mij zo. De website evenaart de over-en-weer-site in helderheid, duidelijkheid, schoonheid en leerzaamheid.
Natuurlijk hebben wij geen PSP! Hoe kom ik er bij?! Ook bij ons heet het gewoon SP. Oude gewoontes slijten niet, zo zie ik maar weer.
Wat die leesclub betreft had ik inderdaad eerder naar je moeten luisteren. Maar ik laat het er niet bij ztten, ik bedenk wel wat. Wat onze studiegenoot Gabriël van den Brink betreft, ik denk dat wij van zijn boek niet veel heel laten. Hij heeft een vooropgezet idee, en getroost zich erg veel moeite, een half boek lang, om dat idee te stutten met voorbeelden van anderen die het met hem eens zijn. Hij heeft Karl Popper nog nooit gelezen, denk ik.
En toen kreeg ik een app in de groepsapp van GroenLinksers bij ons in het dorp dat er vrijwilligers nodig waren om slaapplaatsen in te richten voor gevluchte Oekraïners. En er was haast bij, want de eersten zouden al over enkele dagen arriveren. Ik begreep dat (alle?) gemeenten in ons land een aantal te huisvesten Oekraïners toegewezen hebben gekregen, en wij moeten 67 gevluchte mensen onderbrengen. Vijftig daarvan worden ondergebracht in werkkamers en andere beschikbare ruimtes in ons gemeentehuis; de resterende 17 komen elders in het dorp terecht. Ik heb me meteen bij het gemeentehuis gemeld, je kent mij, ik help graag een handje, en een mens heeft niet elke dag zin in een blog schrijven . . .
Toen ik daar aankwam was er al veel bedrijvigheid, en ook een groot probleem. Er waren vijftig bedden gebracht, in lossen onderdelen, van ongelooflijk slechte kwaliteit. Ze waren van flinterdun materiaal gemaakt, vederlicht, je kon een los hoofdeinde makkelijk met één vinger optillen. Ik zag dat het materiaal her en der al flink beschadigd en gedeukt was, voordat de bedden in elkaar waren gezet. Ik was verbijsterd over het lef van de leverancier om zulke ongelooflijke rotzooi te leveren. Ik kreeg het idee, dat ze een lading die ze niet aan de straatstenen hadden weten te slijten dan maar voor vluchtelingen uit oorlogsgebied hadden bestemd. Maar goed, de gemeente nam er geen genoegen mee en had de leverancier opgedragen de hele zooi weer terug te nemen, en dat is ook gebeurd.
Nog diezelfde middag kwamen er bedden van Ikea. Dat waren houten bouwpakketten. Die hebben we eerst uitgeladen, en toen merkte ik dat ik een leeftijd had. Toen ik met een even oude vrijwilliger voorzichtig schuifelend een zware doos houtwerk naar binnen loodste, werden wij ingehaald door twee Ikea-knullen met ieder net zo’n doos op hun schouder. Vrolijk fluitend! Maar alla, je doet wat je kunt.
Nadat alles was uitgeladen en naar binnen gesjouwd dacht ik dat we het zwaarste werk wel gehad hadden. Hoe kon ik mij zo vergissen. Want alles moest natuurlijk in elkaar worden gezet. En dat moet je met zijn tweeën doen. Ik heb een middag en de daarop volgende ochtend met vier verschillende vrijwilligers samengewerkt. En samenwerken is niet mijn sterkste punt. De actie slaagt uiteindelijk, alles was op tijd klaar, en dat kwam vooral door inzet en doorzetten van de vrijwilligers. Maar van efficiency heb ik weinig gemerkt. Ik maak dat trouwens zelden mee bij vrijwilligers.
Tijdens de pauze kregen wij koffie uit door de gemeente verstrekte mokken, die waren gedecoreerd met de afbeelding van een schilderijtje, dat is gemaakt door Zlata, een 12-jarig meisje uit Oekraïne, dat met haar familie in ons dorp woont. In de afbeelding zijn de nederlandse driekleur, de oekraïnse tweekleur en het wapen van ons dorp verwerkt. Heel creatief. De mokken werden gratis uitgedeeld, als dank voor de hulp. Een aardig gebaar.
