Maar Linie, nu moet ik me toch even bij je verontschuldigen. Ik was zo druk doende met het reorganiseren van de economie en Nederland en Europa, dat ik geen oog had voor de moeie gorgen. Ik heb uit het oog verloren dat moeie gorgen ook maar mensen zijn die er het beste van proberen te maken, ook onder moeilijke omstandigheden. Ik hoop voor jullie beiden dat jullie het volhouden en dat er spoedig betere tijden aanbreken. Die zieke en zere arm moet toch ooit weer in orde komen? Mag ik toch hopen?

Als ik jouw verhaal zo hoor komt onwillekeurig het beeld bij me op van C. en mij, die weliswaar onbekommerd en gezond van lijf en leden door het alledaagse leven dartelen, maar net als jullie onverwacht in een mantelzorgrelatie terecht zouden kunnen komen, en dan is er geen tijd meer voor dartelen. We zouden het wel overleven, maar het wordt heel anders en je uithoudingsvermogen wordt dan zwaar op de proef gesteld, lijkt mij.

Nu nog niet. Wij gaan gewoon naar het museum als we daar zin in hebben. Een paar dagen geleden was er art deco in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik houd van art deco. In die periode zijn veel mooie dingen gemaakt, ook kleding. In het museum hingen ontwerpen van het beroemde parijse Atelier Martine, waar Paul Poiret aan verbonden was. Hij was een succesvol ontwerper, dat zou ik ook wel willen zijn. Ik kom tot nu toe niet verder dan het natekenen van wat anderen hebben gemaakt. Om jou een plezier te doen, hierbij een voorbeeld.

Ik heb de afgelopen jaren al heel wat (na)getekend, de technieken heb ik intussen wel grotendeels onder de knie. Maar iets nieuws creëren valt niet mee. Het moet er een keer van komen. Ik blijf het proberen. Ik moet het stapsgewijs aanpakken, denk ik. Eerst iets eenvoudigs, een kubusje bijvoorbeeld, daarna pas een zelfportret of zo . . .

Als ik tijd heb hoor, want je weet dat ik mij inzet voor een stichting die donateurs wil aantrekken voor het financieren van de scholing van filippijnse kinderen, en nu is die stichting (SFK) uitgenodigd mee te doen aan een soort wedstrijd, de NRC Charity Award. Als je in de prijzen valt, gaan enkele studenten voor jouw stichting aan de slag om een reklamecampagne te ontwerpen om donateurs warm te laten lopen voor jouw stichting. Dat is precies wat wij nodig hebben, dus ik heb besloten dat wij in de prijzen gaan vallen. Ik weet wel dat een jury daar over gaat, maar ik ga ze overtuigen met een voorstel waar ze ab-so-luut niet omheen kunnen. Houd de krant in de gaten, je gaat nog van ons horen: het Studiefonds Filippijnse Kinderen!

Okee, nog ééntje dan.