Je hebt gelijk met alles wat je over foebele zegt. Helaas, want waar moet ik nou tegenaan schoppen? Mijn eigen bal misschien, maar die moet eerst opgepompt en ik ben zijn ventieltje kwijt. Kent u dat, ventieltje kwijt? Ligt waarschijnlijk in de kerststal, ook nog steeds zoek. Blijft wel de vraag wat we dan precies in de kerststal op zouden hebben kunnen willen pompen? Hè? Dat weet jij ook niet, hè? Met je Studio Sport. Je keek helemaal niet naar Studio Sport lieverd, vóór je studententijd. Waar jij toen naar keek, dat heette Sport in Beeld. En wat vond ik het jammer destijds dat ze die naam gingen veranderen. Mijn hele Sport in Beeld in één klap weg en waarvoor? Ik heb ze nog opgebeld toen, die redactie. Getergd tot op het bot. ‘Hoe verzint u zo’n titel? Waar slaat dat op? Wij houden zielsveel van Sport in Beeld, mijn hele gezin. Stapelgek zijn wij erop. Jaar in jaar uit, elke zondag, zitten wij gekluisterd aan Sport in Beeld en als het afgelopen is, beginnen wij meteen opnieuw ons te verheugen op de volgende Sport in Beeld. Dan kun je zo’n naam niet zomaar straffeloos door het putje spoelen. En die nieuwe titel, wat is dat in vredesnaam voor fantasieloos surrogaat? Dan kun je het nog beter Het Mag Geen Naam Hebben noemen!’ Maar ze reageerden nogal onverschillig, vonden het ook maar een mening vermoedelijk. ’t Is allemaal maar een mening, hè?

Maar wat ik eigenlijk wou zeggen is dat ik na 3 dagen WK reeds 2 (twee!) spectaculair mooie wedstrijden heb gezien. De eerste was Spanje-Portugal en de tweede Duitsland-Mexico. Weet jij hoe lang een Mexicaanse verslaggever ‘goaoaoaoaoaoaoaoaoaoaoaoaoal’ kan roepen? Nou, zo lang. En daarna meteen nog een keer, bijna even lang. En dan nog een keer vrij kort, op zijn laatste restje levensadem. Zó blij was die verslaggever en terecht. Lozano! Onze bloedeigen Lozano! Wat een doelpunt! Die hele wedstrijd een lust voor het oog. Het tikkie-takki van de Mexicanen: weergaloos. En dat heb jij dan niet gezien wegens mogelijke tijdverspilling. Toegegeven, met de andere wedstrijden tot nu toe heb ik inderdaad mijn tijd verspild, maar wat doe ik er anders eigenlijk mee? Niets dan tobben over mijn eigen stupiditeit in het algemeen en die van anderen in het bijzonder.

Naar het gelul op tv over voetbal luister ik ook niet hoor. Het gaat mij daarmee net als sommige mensen met hun ambtelijke stukken. Als er geluld moet worden doen we dat liever zelf, om redenen die niet goed zijn uit te leggen.

Mijn cameraman van gisteravond – wij moesten voor de omroep een veiling verslaan van kunstzinnig beschilderde wassen bulldogjes teneinde een professor van het Radboudziekenhuis financieel bij te staan in zijn strijd tegen bepaalde stofwisselingsziekten – zei op de weg terug, dat hij ook wel van voetbal hield, maar tijdens zo’n eerste WK-week is het natuurlijk toch vaak afzien. ‘Dus,’ zei hij ‘als het heel saai is, zap ik na een minuut of vijf even weg en dan kom ik bijvoorbeeld in Father Brown en dan wil ik weten wie het gedaan heeft’. Ik legde hem uit dat dit niet de juiste houding is bij voetbal. Hij was het met me eens. Dus vonden wij ons in de zich spontaan presenterende stelling dat de mens onvolmaakt is.

Trouwens, de notaris bij die veiling voor de stofwisseling wilde eerst met mij een stoelendans doen, omdat ik kennelijk op zijn stoel aan zijn tafeltje zat, waar hij de formulieren voor de winnende bieders moest invullen, en vervolgens schatte hij mijn leeftijd te hoog in. Als je bedenkt dat iedereen bij zo’n gokje er voor de zekerheid altijd een jaar of vijf onder gaat zitten en zelfs als je overweegt dat de ander wellicht wat prematuur zo dronken als een aardbei is, is dat best deprimerend. Terwijl ik net ’s middags zo’n leuke ervaring had bij de gevelrenovatie in het dorp. Daar werd ik nagefloten, Fons! Het was weliswaar door een merel, die de bouwvakkers ter plekke kennelijk wekenlang had bestudeerd tijdens het passeren van ritsen schoolgaande tienermeisjes, maar toch leuk van zo´n beest. Hij had mij gezien. Ik was niet onopgemerkt gebleven.