Had ik nou in mijn vorige blog niet verteld, dat er bij mij geen Getuigen van Jehovah meer aan de deur komen? Zal je altijd zien: vanmorgen tegen elven belden ze aan. Of de duvel ermee speelt. Twee middelbare dames. “Goedemorgen meneer, wij mogen u een uitnodiging aanbieden. Goedemorgen meneer”. Onder het uitspreken van deze ingestudeerde volzin stopte de ene dame mij een gedrukt foldertje in de hand, waarna beiden zonder een reactie af te wachten zich weer uit de voeten maakten. Op het foldertje stond inderdaad met grote letters uitnodiging, en ik kon wel raden waarvoor. Voordat de dames mijn oprijlaan definitief hadden verlaten, lag het foldertje in de afvalbak. Als overtuigd ongelovige ben ik nu eenmaal afkerig van getuigende missionarissen, laat staan dat ik mij naar een zaaltje begeef om hun getuigenissen aan te horen.

23 Graden, milde zon en een zachte bries uit het zuiden: het is werkelijk een pijnlijk nauwkeurige omschrijving van mijn ideale weertype. Ik ben al jaren gewend dat dat weertype maar weinig voorkomt in Nederland, en meestal duurt het ook maar vrij kort. De afgelopen weken echter hebben we dagen achtereen precies dat weertype gehad, althans waar wij wonen: in één van de kustprovincies. Ik heb nog geen aanleiding gehad om hatemails naar het KNMI te sturen. De maximum-temperaturen zie ik alleen op TV, bij ons halen we ze niet. En wij lopen ook de Vierdaagse niet, we zijn wel gek maar niet goed genoeg om die vele kilometers in de hitte af te leggen. Wij wandelen liever onder de bomen van het Zwarte Woud.

Op mijn zolderkamer, waar ik dit zit te typen, is het nu dertig graden, en het zal nog wel warmer worden. De zon bakt op onze dakbedekking, en die warmt de zolder steeds verder op. De komende dagen daalt een hittegolf over ons neer. Weg ideaal weertype. De zolder wordt dan ondraaglijk. Veel te warm om te bloggen.

Nu we het er toch over hebben: ik ga het advies in dat boekje dat ik je heb toegestuurd opvolgen en mijn blogs voortaan aan een thema ophangen. Ik denk niet dat dat jouw blog-methode zou zijn, maar ik heb daar wel baat bij. Dan hoef ik niet iedere keer mijn hersens te pijnigen over de vraag: waar zal ik het nu weer eens over hebben. Later meer daarover. Ik ga nu een koud biertje organiseren, voor ik definitief ben weggesmolten . . . .