Ik las trouwens een paar weken geleden, dat de voorzitter van het Britse parlement een kat heeft die Order! heet. Dat had hij in een interview verteld. Ik weet niet of ik het verhaal moet geloven, maar het beeld van een parlement dat net zo gezeglijk is als een doorsnee huiskat sprak me wel aan.

Wat een vertoning zeg, daar aan de overkant. Ik heb me zitten afvragen: wat doe ik zelf eigenlijk, als ik de boel helemaal in de soep heb laten lopen en ik wil weer uit de soep? Wat ik dan doe is: pas op de plaats maken, achterom kijken, nagaan welke route ik heb gevolgd, ontdekken waar ik verkeerd ben gelopen, was dat maar één keer of vaker, hoe had ik wel moeten lopen, kan ik terug naar die afslag, en kan ik alsnog de goede kant op lopen, om zo een uitweg uit de soep te vinden. Er zijn ook andere methodes natuurlijk: je berust in de soep, tot je er in verzuipt, of je geeft anderen de schuld van de soep. Ik ken presidenten die dat doen, het zijn er de laatste tijd steeds meer, valt mij op.

Laat ik toch maar mijn eigen methode kiezen.

In 2016 is in Groot Brittannië een referendum gehouden en de uitslag was 51,9 % voor de Brexit en 48,1 % tegen. De conclusie van iedereen is dan, dat de Britten vóór de Brexit zijn. Daar ging het mis. Foute conclusie, zeg ik dan. Ik zeg: de Britten zijn verdeeld. Too close to call, zeker als het zo’n groot onderwerp betreft. Ik zou als Britse regering met de kiezers zijn gaan praten, desnoods aan vijf tafels. Wat vinden ze nou echt? Wat vinden de voorstanders, wat vinden de tegenstanders, en waarom, welke belangen spelen er. De Brexiteers zijn gemiddeld veel ouder dan de remainers bijvoorbeeld. Waar zit ‘m dat in? Wat vinden de Schotten? Wat vinden de Ieren? En als je een duidelijk beeld hebt wat er speelt in je land, kun je een beslissing nemen. Volgens mij is dat democratischer dan de grootst mogelijke minderheid in je land iets aandoen wat ze niet willen.

En nog iets. Je kunt deel uitmaken van de EU, of niet deel uitmaken van de EU. Beide posities zijn op zich goed, beide hebben voor- en nadelen, het is maar net wat je wil. Maar eerst meedoen en daarna weglopen is nooit een goed idee. Het kan wel, maar het levert alleen maar verliezers op, en de kans op mislukking is erg groot. Stick to the plan, en probeer er het beste van te maken.

Dus wat moet Theresa May nu doen? Ze kan wel wat hulp gebruiken, en je kent mij, ik kan dan niet aan de kant blijven staan en ik moet haar dan uit de soep trekken. Wat ze moet doen is, na alle stemmingen in het parlement, een brief schrijven aan Jean-Claude Juncker met ongeveer de volgende strekking:

“We, the British people” zijn nog niet toe zijn aan een Brexit, we hebben meer tijd nodig om het voor te bereiden. We trekken hierbij ons verzoek van twee jaar geleden om uit te mogen treden in. We gaan eerst een jaar intern met iedereen discussiëren over de voor- en nadelen. Als we er uit zijn melden we ons wel weer. Warm greetings and tell Mark I said hello”.

Dat is echt het beste.

Mark met zijn breekbare vaasje. Hij ziet ons land en onze samenleving als broos en breekbaar. Ik niet. Ik vind ons behoorlijk sterk en weerbaar. Wij kunnen tegen een stootje. Natuurlijk zijn ook wij niet onkwetsbaar, maar we zouden niet alleen moeten focussen op de gevaren die ons van buitenaf bedreigen, maar meer aandacht moeten besteden aan de stevigheid van onze eigen instituties, daar zouden we allemaal beter van worden. Zeg Mark, nu ik toch bezig ben regeringsleiders te adviseren, heb jij het laatste boekje van Herman Tjeenk Willink gelezen, “Groter denken, kleiner doen”? En zo ja, wat heb je er tot nu toe mee gedaan? Of nog niet? Als ik er de puf voor heb, zal ik het binnenkort voor je samenvatten. Ik moet ook nog mijn huis isoleren en zonnepanelen aanschaffen, maar ik  zal kijken wat ik kan doen.

Linie, heb jij het al uit?