Nou Fons, dat is wel een heel bijzonder Gesamtkunstwerk, dat jullie zo spontaan en eensgezind hebben aangeschaft. Het trekt de blote reet van mijn vriendin in één klap weer recht als het ware. Er zit muziek in, zang, dans en theater – in het Gesamtkunstwerk bedoel ik en dan bedoel ik met Gesamtkunstwerk nu dus niet mijn vriendin haar achterkant, jezus wat moet ik jou toch altijd veel uitleggen – reden waarom ik het niet spontaan uitkreet van bewondering, maar eerst de delen en toen het geheel op me in liet werken.
Om te beginnen dacht ik het schilderij erachter weg. Teveel kunst tegelijk, je hebt er op deze leeftijd geen draagvlak meer voor. Vervolgens ontrafelde ik één voor één de figuren, waaronder visjes en een gans in gestrekte vlucht, terwijl bestudering van ieder volgend onderdeel het geheel navenant intrigerender maakte. Een schuit, met een mast en een roer, op Friese doorlopers – een soort hovercraft avant la lettre – en alles vermoedelijk van glas. De mast ook? De schaatsen zelfs? Het doet me in zijn speelse kleurenpracht denken aan de vrouw van die man, je weet wel. Die kunstenares die hoorde bij die kunstenaar van de bewegende fantasiemachines. Hoe heette die man ook weer? Tinguely heette die en dan heette zij Valoise Saint Boeuf. Nee, Valéry le Saint Clinique. Wacht, ik zoek het even op.
Niki de Saint Phalle bedoelen wij. Ik kon de afgelopen twee etmalen ook niet meer op de echte naam van Multatuli komen, het is hier nog steeds erg heet, moet je begrijpen. Voordat zoiets weer uit de stenen trekt, dat kan wel oktober worden.
Ik denk dat jullie telkens weer met veel welgevallen naar dit object zullen kijken, het is geinig, opbeurend en een beetje campy. Het staat bovendien op een goede plek. Omvallen zal het van zichzelf al niet gauw, maar men loopt er ook zo één, twee, drie de beentjes buitenboord niet vanaf. Een gevoelig voordeel van deze locatie vind ik, want met name die beentjes moeten blijven. Maar let daarnaast toch ook goed op bezoek dat aan het roer wil zwengelen en voorkom dit. Kijken ja, zwengelen nee. Ontvang anders geen bezoek meer. Het vormt so wie so een zwaar overschatte bijdrage aan het menselijk geluk, vooral als het jou en je kunstwerk als theepauze in zijn eigen fietstochtje beschouwt.
Ik geloof eigenlijk bij nader inzien absoluut niet dat die schaatsen helemaal van glas zijn, maar A. zegt dat dit wel zo is, want ze is onlangs naar Leerdam geweest en nu van mening dat glaskunstenaars heel bedrieglijk hout na kunnen blazen. En het koffiefilter daar bovenaan de mast, met dat theebolletje ernaast, dat is ook geen glas, hè? Nou we toch bezig zijn: wat is er eigenlijk nog meer niet van glas? Het roer bijvoorbeeld lijkt mij gewoon een stukje waterleiding?
Al met al roept het zo meer vragen op dan het aanvankelijk deed vermoeden.
Precies zoals het hoort met grote kunst.