Ik wilde net aan het schrijven van mijn blog beginnen, toen de bel ging. Ik zit op zolder als een ik blog schrijf, daar staat mijn computer. De bel ging op de begane grond. De bel gaat altijd op de begane grond. Vroeger, toen ik nog jong en onervaren was, holde ik bij het geluid van de deurbel alle trappen af om de voordeur te openen en de beller te woord te staan. Ik heb echter door de jaren heen ontdekt, dat minstens negen van de tien bellers aanbellen omdat zij daar belang bij hebben en ik niet. Denk daarbij aan collectanten, of mijn messen nog geslepen moeten worden, bouwbedrijven die willen weten of ik nog kunststof kozijnen wil laten aanbrengen, en pakjes voor de buren die natuurlijk weer niet thuis zijn en of ik het dan maar in bewaring wil nemen.
Dus tegenwoordig doe ik dat anders. Ik open het venster aan de voorkant van het huis, ga uit het raam hangen en roep iets, bijvoorbeeld: “goedemorgen”, “hallo” of “wattister”. Ik kan van bovenaf niet zien wie er belt, omdat de beller onder een afdakje staat; handig voor als het regent. De beller moet een stap achteruit doen en omhoog kijken om te zien waar mijn geschreeuw vandaan komt. En vanmorgen zag ik het meteen: twee sneue meisjes, brilletje, sluik haar, kleurloze regenjas, dat konden alleen maar getuigen van Jehova zijn, of zoiets.
“Goedemorgen meneer, wij zijn vertegenwoordigers van de Kerk van Jezus”
Nou nou, poe hee, dat klonk als hoog bezoek.
“Daar doe ik de deur niet voor open. Dag.”
Ik geloof dat één van de meisjes nog wat zei, maar ik had het raam alweer dicht gedaan. Als ik die mensen zie, is mijn geduld onmiddellijk op. Dat komt omdat ze naar de bekende weg vragen. Ze weten dat ik geen belangstelling heb. Als ik behoefte heb mij bij een kerk aan te sluiten, doe ik dat gewoon, daar heb ik geen voorbijgangers voor nodig. Ik durf te wedden dat die mensen nooit één nieuwe klant strikken voor hun kerk. Dat is ook niet de bedoeling, denk ik. Er staat nu eenmaal geschreven dat zij het geloof moeten verbreiden, en dan doen zij dat omdat het geschreven staat. Voor die meisjes hoop ik dan maar dat ze uiteindelijk goed terecht komen.
Verder met mijn blog. Want nou je het zegt, ik heb inderdaad steeds meer zijinstroomgedachten, dingen die zomaar bij mij opkomen, zonder dat ik daar om gevraagd heb, waar ik niks aan heb, die mij uit mijn concentratie halen en mij afleiden van waar ik mee bezig ben. Dat is misschien wat anders dan wat jij bedoelt, want jouw zijinstroomgedachten zijn, als ik je goed heb begrepen, afgeleid van en ondersteunend aan de hoofdgedachte. Bij mij juist niet. Heel lastig. Is dat de leeftijd? Ooit, jaren geleden, zei ik tegen een collega: “Ik ben natuurlijk niet verantwoordelijk voor wat er in mij opkomt”. De aanleiding waarom ik dat zei, weet ik niet meer, maar de collega keek mij verbijsterd aan: hoe kon ik dat nou zeggen! Maar wat ik bedoelde was, dat ik uiteraard verantwoordelijk ben voor wat ik zeg en wat ik doe, en hoe ik de dingen zeg en doe, maar niet voor wat daar precies aan vooraf gaat in mijn hersens. Deels is dat een autonoom proces, dat zich buiten mij om voltrekt. (Daarom heet het ook autonoom, dummie). En het lijkt wel of het steeds autonomer wordt. Zo voel ik dat tenminste.
Ik heb het al eens eerder geschreven: wijsheid komt met de jaren, maar geheugenverlies ook. En geheugenverlies gaat nooit meer weg. Als je niet meer weet wat je ooit hebt geweten, waar blijf je dan? Ik weet niet of ik in de toekomst dement word, maar het zou natuurlijk kunnen. En als dat gepaard gaat met een jarenlang aftakelingsproces, dan hoop ik maar dat artsen en hulpverleners de meelevendheid willen opbrengen om mij te laten inslapen. Recent heb ik dan ook een gemotiveerde euthanasieverklaring opgesteld. Die moet ik nog bespreken en ondertekenen, maar ik weet nu in ieder geval wat ik wil.
Zou het helpen als je Sara Burgerhart gaat herlezen? Om je weerzin te overwinnen? Je hebt een halve eeuw meer levenservaring opgedaan en zijinstroomgedachten gehad, je bent nu vast mens genoeg om dat boek aan te kunnen?