Ik was uitgenodigd voor het bijwonen van het jaarlijkse kerstfeest van The Study Fund for Philippine Children Foundation Inc. in Manila. Die stichting is de Filipijnse tegenhanger van “mijn” stichting Studiefonds Filippijnse Kinderen (SFK). De uitnodiging hield niet in dat ik naar Manila zou afreizen, al denk ik dat ze dat daar prachtig zouden hebben gevonden. De Christmas Party werd online gehouden, want ook in de Filippijnen hebben ze te maken met de corona pandemie. Dat is natuurlijk ongezellig, en maar behelpen, maar voor mij was er een groot voordeel: het gaf mij de kans de mensen waar ik mee samenwerk daadwerkelijk te zien en te horen.
Die stichting in Manila financiert en begeleidt kinderen en hun ouders in Manila bij het volgen van onderwijs. In het SFK-programma zitten nu zo’n 50 kinderen en jongeren (6 tot 20 jaar) die onderwijs volgen op een school of college in Manila. Eenmaal per maand komen die allemaal bij elkaar, in gezelschap van hun ouders, voor gezamenlijke activiteiten, maar vooral om hun maandelijke allowance in ontvangst te nemen. Dat geld komt uit Nederland en het is de taak van de nederlandse stichting om dat geld bij de donateurs in te zamelen. Veel afgestudeerden blijven een band houden met de stichting die hen een opleiding heeft gebracht en aan een baan heeft geholpen. De scholieren, studenten, alumni en hun ouders vormen met elkaar één grote familie. Ze helpen elkaar met financiële steun en ook op andere manieren. Het jaarlijkse kerstfeest is ook een groot familiefeest. Bij die gelegenheid wordt altijd een groepsfoto gemaakt. Deze is uit 2018.
Dat kerstfeest begon op zondag 19 december ’s morgens om 9 uur. Manila tijd wel te verstaan, en op dat moment is het in Nederland 2 uur ’s nachts. Ik was uitgenodigd een inspirerende toespraak te houden en het werd aan mij overgelaten of ik een video met een toespraak zou opsturen of dat ik de online sessie live zou bijwonen om mijn verhaaltje af te steken. Ik heb voor dat laatste gekozen, want, zoals ik al zei, ik wilde de Filippinos zien en horen. Ik ben die zaterdagavond laat opgebleven en om 2 uur zocht ik verbinding. Dat ging soepel, het was technisch goed voorbereid. Ik zag op mijn scherm dat er meer dan zestig mensen meededen aan de meeting.
Er werd geopend met gebed. Ik heb jaren geleden al gemerkt dat die gemeenschap daar zeer gelovig is. Ook de maandelijkse bijeenkomsten beginnen met gebed en bezinning. Na de opening met gebed werden de volksliederen gespeeld, eerst dat van de Filippijnen en daarna drie coupletten van het Wilhelmus. Drie coupletten maar liefst, dat was natuurlijk om mij een plezier te doen. Dat duurde in mijn beleving vreselijk lang, maar ik heb na afloop (hopelijk) enthousiast gereageerd. Daarna kwamen elke sprekers, waaronder de Filippijnse voorzitter van SFK, aan het woord om een en ander in te leiden, en vervolgens kreeg ik het woord om mijn speech af te steken. Na afloop werd geapplaudiseerd, en voor zover ik kon zien waren de aanwezigen wel tevreden.
De sessie zou de hele ochtend duren, en er was een uitgebreid programma samengesteld. Na mij werd een video getoond van “Girl Power”, een clubje meisjes die een filmpje van ongeveer 10 minuten in elkaar hadden gezet om zich te presenteren op de Christmas Party. Ze deden dat in hun eigen taal, ik heb er nog niet één letter van verstaan, maar het was leuk om al die vrolijke energie te zien.
In het begin van de party was de voertaal engels, speciaal voor mij, zodat ik het kon volgen. Maar makkelijk vond ik het niet. Ze zijn daar gewend engels te spreken, ze doen dat veel vlotter dan ik, maar dan wel met een zwaar Filippijns accent, wat het toch een stuk onverstaanbaarder maakt. Daarnaast was er veel storing in het geluid. Volgens mij (maar wat weet ik er van) lag dat niet aan de verbinding, maar aan de kwaliteit van de computers en de wifi daar ter plekke. Ik heb daardoor best veel gemist, maar goed: ik was er, en daar ging het om. Na de video met de schoolmeisjes werd allengs van engels naar filippijns overgestapt en had ik geen idee meer waar het over ging. Kort na 3 uur heb ik afscheid genomen en ben ik mijn bed gaan opzoeken.
Ik ben blij dat ik live heb meegedaan. Het was toch een ontmoeting, ook al was het online, en je spreekt met de mensen waar je het voor doet. Ik ga dat denk ik vaker doen.
