Ik heb het er eens met mijn man over gehad Fons, maar wij prijzen ons allebei toch wel heel gelukkig dat wij zelf geen kennissen hebben die hun elektrische fiets op de auto laden, ermee naar de Achterhoek rijden en daar dan op genoemde fiets stappen zonder de batterij aan te brengen. Wij kennen ook heus wel opmerkelijke figuren, waaronder relatief veel narcisten, maar met dit soort fietsgedrag godzijdank niemand. Wij begrijpen ook niet goed waarom jullie niet iets, al is het maar een héél klein beetje, zorgvuldiger kunnen zijn in het maken en dan met name ook nog aanhouden van kennissen. Ik bedoel wij leggen die van ons bijvoorbeeld periodiek onder de loupe, beslissen dan van deze en gene dat zij geen kennissen meer zijn en kijken ze nooit meer aan. Drastisch zeg je? Ja, maar het leven is kort en om het ten volle te savoureren, moet je soms gewoon ouwe kennissen wegdoen, zodat je weer nieuwe kunt maken. Want het absolute aantal kennissen dat een mens erop na kan houden heeft een maximum, hè? Ik geloof officieel 150, maar zelf hou ik het graag op 22. Een elektrische fiets kopen en dan de batterij er niet op doen, er zijn echt grenzen!

Dit is overigens geen blog hoor. Ik wil je alleen vast danken – want ik heb het erg druk en nou moet ik ook nog naar het oorverdovende Dwingeloo – voor jouw vorige twee vakantieverslagen. Lekker om te lezen en mooie rooie plaatjes om bij weg te dromen. Daar ga ik nu nog een keer naar staren onder het Dona Nobis Pacem van Ralph Vaughan Williams. Zó ontroerend mooi is dat! Ik heb het pas recent ontdekt, via mijn nieuwe filosofische kennis. Voor hem ga ik denkelijk mijn stalker wegdoen, want daar beleef ik echt helemaal geen plezier meer aan.

In mijn volgende blog licht ik je als een heldere vlam uit het duistere levenstumult bij over de afgelopen week, waarin ik volgens mij meer heb meegemaakt dan je menselijkerwijs voor mogelijk houdt. Tot dan!