Wel gefeliciteerd Fons met je bestuurslidmaatschap van Groen Links Voorschoten en ook met het Progressief Akkoord dat er is gesloten over leuke dingen voor de mensen in het dorp. Auto’s op het plein zijn inderdaad een affront voor het gemoed, er hoort in het midden een degelijke, ouderwetse pomp te staan. Bij ons is die verplaatsbaar. Als je boven zijn putje zwengelt komt er echt water uit de pomp, maar als er markt is, wordt hij in zijn geheel naar de rand van het plein verplaatst. Alles is mogelijk in dit prachtige dorp. Hebben jullie überhaupt wel een pomp? Anders is een overdekte muziekkoepel ook mooi en goed hoor, doen jullie maar zoals het jullie het best lijkt.
Afgezien van dat tuitje gebeurt hier weinig. Er is uiteraard een hoop gedoe in het culturele circuit, maar waar niet? Er zijn ontieglijk veel besturen in ons circuit. Ik ken zelf dan ook weinig tot geen dorpelingen die niet in een bestuur zitten. Of vlak eronder, in een themagroep, ook heel belangrijk. De secretaris van één zo’n bestuur nu toonde zich onlangs uitermate geschoffeerd door een vrouw uit een ander bestuur, die hem kennelijk met iets had ontriefd. Ik had deze secretaris al eens eerder tijdens een cultureel verantwoorde – ik kom zelf uitsluitend naar cultureel verantwoorde evenementen en de kermis, want daar willen de verpleeghuisrolstoelers standaard ieder jaar naartoe, regen en wind geen bezwaar, wij zijn niet van suiker mens, kom duw eens wat dóór – filmavond bij de entree van deze vrouw nogal luid horen verzuchten ‘oh, dat creatuur, affreus, alleen al hoe ze daar weer binnen komt stevenen!’ En vervolgens, wat zachter achter zijn hand tegen mij: ‘Ik ben tánkcommandant geweest, maar deze vrouw… ach, woorden schieten mij tekort!’ Ik begreep hem wel. Hij is ongeveer de liefste oudere van dagen die ik ken, maar ook wel gedeeltelijk opgetrokken uit een voor zijn generatie nog gangbare mengeling van minachting en vrees voor voortvarende vrouwen in het publieke domein. Dat zijn gewoon lastige dingen voor een tankcommandant.
Verder hebben wij net als jullie natuurlijk vrienden, familie en kennissen die akelige ziektes krijgen. En daar zit evenmin iemand bij die zoiets ‘verdiend’ heeft. Maar het meest confronterend vind ik toch altijd weer de dementerende bejaarden die ik elke week in dat tehuis tegenkom. Die klampen zich aan je vast, om met wanhopige blik en betraand gezicht te vragen waarom zij zo gestraft worden, waaraan ze dit verdiend hebben, of jij niet wat kunt doen om ze uit deze gevangenis te bevrijden. Nee, dat kun je niet. ‘Alstublieft, alstublieft, helpt u mij toch!’ Ja, maar hoe?
Ik heb dan minder moeite met degenen die bij mijn binnenkomst reeds beginnen te roepen dat ik een godvergeten klootzak ben, een halve gare zool, sodemieter toch op met die schijnheilige kliek van je, die gore gestapobende… hoer! Dit zijn uitingen binnen een goed doordachte variant op de hedendaagse complotbubbelagressie en als zodanig inschikkelijk tegemoet te treden. ‘Daar hebt u wel een punt meneer Gubbels, ik kan u eigenlijk alleen maar gelijk geven, het is één grote gestoorde zooi hier, maar gaat u nou even aan de kant alstublieft, ik moet naar huiskamer 2.’ En dan kan het gebeuren dat zo iemand zomaar verandert in een galante heer, die met een grijns op zijn gezicht opzij stapt, terwijl hij zachtjes maar met instemming zijn nieuwe mantra ‘grote gestoorde zóói’ herhaalt.
Mijn ene vriendin – uitbestraald en wel – is intussen gelukkiger dan ooit, omdat ze twee jaar terug een man heeft leren kennen met wie ze honderd hoopt te worden. Het stralen doet ze sindsdien zelf, net als hij. Van de week zaten ze op een terrasje in Zutphen met thee en gebak, toen er een mevrouw naar hen toekwam die vroeg of ze met hun eigen toestel een foto van ze mocht maken, want ze had nog nooit twee mensen zo blij met elkaar zien zijn. En nou denk je ‘Die ging er dus met hun mobieltje vandoor’, maar dat was niet zo, en gisteren liet die vriendin het resultaat zien. Zelfs die foto straalt. Bovendien lijken ze uiterlijk op elkaar, net broer en zus. En nog meer bovendien: hij is vijf jaar jonger dan zij. Dat is één van zijn vele mooie eigenschappen, intelligent, bescheiden, muzikaal, geestig en aantrekkelijk om te zien. Knappe mannen van 65 op zoek naar een vrouw verlangen er meestal één die toch wat jonger is, bij voorkeur een jaar of 30. Hem interesseert haar leeftijd niet in het minst. ‘Ach’ zeggen ze allebei, ‘Hadden wij elkaar maar vijftig jaar eerder ontmoet!’
Wat ik ook zo prettig aan ze vind, maar dit echt terzijde, is dat ze wel op vakantie gaan, maar niet teneinde een rollercoaster aan ervaringen op te doen, nieuwe herinneringen te maken of om de haverklap what the fuck te roepen. Van dat modieus hersenloze taalgebruik krijg ik zappend langs de zenders telkens weer schimmel en blaasjes rond de neusvleugels. Van mijn partner mag ik daarom niet meer zappen, alleen nog Gardeners World kijken. Ze heeft inderdaad zelf geen last van schimmel of blaasjes, maar bijvoorbeeld wel van brandend maagzuur door al die chocola, die kennelijk nodig is om Garderners World uit te zitten.
De andere vriendin ondergaat op haar beurt momenteel haar 15 bestralingen en wel bewonderenswaardig opgewekt, vooral gezien haar verleden van periodiek terugkerende hevige en langdurige depressies. Ik hoop met heel mijn hart dat ze daar nu niet nog eens in terechtkomt. Fietsend door verlaten dreven het uitschreeuwen van ellende, hele dagen in de kelder van haar appartement op de grond zitten, ogen dicht, hoofd tussen de knieën, je hebt er vaak nauwelijks een idee van hoe anderen, aan wie je zo op het oog niets ziet, eraan toe kunnen zijn. En dan ook nog die energiekosten in het vooruitzicht. Maar voorlopig krijgen ze haar niet klein. Ze heeft het douchen al teruggebracht tot eens in de zoveel tijd: ‘Anders wordt het ook zo’n sleur’.
Sleur staat in een kwaad daglicht. Waarom is mij niet helemaal duidelijk. Zelf floreer ik er nogal bij – 10.000 stappen op een dag, 2,5 uur krant lezen, 3 kwartier pianospelen – het kan mij eigenlijk niet sleurig genoeg zijn. Maar dat bazuin ik maar niet rond. De mensen zien het zo ook wel.