Wegens groot succes van de vakantieblog van vorig jaar heeft de redactie besloten ook dit jaar weer een vakantieblog uit te brengen. Om deze blog beter te begrijpen geef ik eerst een toelichting.

Wij brengen onze vakanties de laatste jaren in Nederland door. We logeren vier of vijf dagen in een dorp in de natuur, om daar te wandelen en te fietsen. Daarnaast maken we dagtochtjes naar bezienswaardige plekken. Plaatsen die niet over een goed hotel en een paar goede restaurants beschikken worden niet bezocht. (Wat denken ze wel!). Vliegen willen we niet meer, niet alleen vanwege vliegschaamte, maar ook omdat we op TV beelden zien van lange rijen vakantiegangers op Schiphol en zoekgeraakte koffers. Wij zoeken de stilte op en dat is lekker bijkomen. Wij zien op onze vakanties opvallend veel levensfasegenoten. En we gaan vóór de vakantiepiek, lekker rustig. Onze vakantie is nu voorbij, tijd dus voor een vakantieblog.

We begonnen met een bezoek aan het Depot Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Rotterdammers noemen het De Pot, en zo ziet het gebouw er ook uit. Als jullie er nog niet geweest zijn (maar dat veronderstel ik niet) moet je beslist eens gaan kijken. Het gebouw is zowel van buiten als van binnen bezienswaardig.

Het is een prettig gebouw om rond te lopen, helemaal niet wat je van een depot verwacht. Veel muren en vloeren zijn doorzichtig, wat een heel ruimtelijk effect geeft. En omdat het geen museum is, is het ook niet als een tentoonstelling ingericht. Alles staat of hangt gewoon door elkaar, en dat maakt het alleen maar bezienswaardiger. Het Depot heeft de Marketing Award Rotterdam 2021 toegekend gekregen. In een recente uitzending van Het Uur van de Wolf was een anderhalf uur durende docu te zien over de bouw van het depot en de geschiedenis van Boijmans. Zeer de moeite waard! Maar jullie hebben dat allemaal al gezien veronderstel ik.

En toen namen wij een achteraf omstreden besluit: wij gingen Almere bezoeken. Daarvoor was maar één reden: we waren er nog nooit geweest. Annemarie Jorritsma was er jaren lang burgemeester geweest, misschien had ze er iets moois van gemaakt. Niet dus. Een sfeerloze stad. Twintigste-eeuwse gebouwen en huizen, verder niks. Wij willen daar niet nog een keer levend gevonden worden.

Om Almere zo effectief mogelijk te vergeten, zijn we de dag daarna meteen naar Delft gegaan. Delft kennen we natuurlijk al lang, maar deze keer gingen we met de fiets. En dan blijkt maar weer, dat je wel een mooi doel kunt hebben, maar dat je niet moet vergeten ook van de reis te genieten. De hele route naar Delft loopt langs de Vliet, zodat er ook veel te zien is. Delft is één van de mooiste steden die we kennen. Je loopt er als het ware door de schilderijen van Johan Vermeer en Pieter de Hooch. In de Oude Kerk troffen wij een tentoonstelling aan van Henk Helmantel. C. kent zijn werk en legde mij uit, dat hij een hedendaagse fijnschilder is. Erg mooi, maar al wel vaker vertoond.

En zo kwamen wij vanzelf in Epe terecht. Epe zegt u? Of all places? Ja, want zoals ik al zei: wij zoeken de natuur en de gerenommeerde horeca, en die vonden wij deze keer in Epe. (D.w.z. C. zoekt en vindt Epe, ik ga dan mee). We zijn er vijf dagen geweest en we hebben er vooral gewandeld in de omgeving. Op de hei kwamen wij een vriendelijke schaapherder tegen, met een paar honden en een kudde. Hij was wel in voor een praatje over koetjes en schaapjes. Hij gaf mij de indruk gaf dat hij de rol van toeristische attractie met plezier vervulde.

Na een paar dagen thuis bijkomen van Epe kregen we weer zin in sightseeing en zo belandden wij in Hoorn. Dat is nou wat je noemt een schilderachtig plaatsje.

Op de foto hierboven zie je links het standbeeld van Jan Pietersz. Coen. Ik herinner mij dat een paar jaar geleden iemand een flinke heisa maakte over de J.P. Coenschool, en dat die naam veranderd moest worden. J.P. Coen was immers een schurk en moordenaar en we moesten niet meer aan hem herinnerd worden. In Hoorn, zijn geboortestad, heeft de gemeente zijn standbeeld laten staan, maar voorzien van een bordje met toelichting, waarin wordt uitgelegd, dat J.P. Coen door sommigen als een schurk en een moordenaar wordt gezien.

We hebben de vakantie afgerond met een bezoek van een paar dagen aan Zutphen. Wij hebben een zwak voor Zutphen, dus we komen er vaak. Het is leuk om rond te lopen in een oude bekende.

Wij zagen in de Walburgiskerk een tentoonstelling van de World Press Photo. Wij gaan bijna elk jaar wel even kijken, maar je wordt er eigenlijk nooit vrolijk van. Ook voor persfoto’s geldt: goed nieuws is geen nieuws.

Als we in Zutphen zijn, brengen we ook altijd een bezoek aan museum MORE. Dat is dertig minuten fietsen. Het is één van de betere musea. We zouden eigenlijk minstens één keer per jaar moeten gaan kijken, denk ik achteraf. Deze keer was er, behalve bekend werk uit de eigen voorraad, werk te bewonderen van Jan Worst.

Het museum had drie grote zalen volgehangen met 46 schilderijen van Jan Worst. In de eerste zaal was ik vol bewondering, in de tweede zaal zag ik veel overeenkomsten met het werk in de eerste zaal, en in de derde zaal zag ik nog meer van hetzelfde. Toen had ik het wel gezien, letterlijk. Op alle schilderijen zie je statige interieurs met wandtapijten, antieke meubels en kroonluchters. Mooi gedaan, maar niet echt veelzijdig. Een paar voorbeelden:

En nu zijn we dus weer aan het (vrijwilligers)werk. Maar omdat alle anderen met vakantie zijn, is dat ook wel weer lekker rustig . . .