Wijsheid komt met de jaren, zegt men wel. Maar geheugenverlies ook, en dat zegt men er dan niet bij. Als je niet meer weet wat je hebt geweten, word je daar niet wijzer van. Vroeger, als ik een bekend nummer op de radio hoorde, wist ik meteen wie de artiesten waren. Als ik iemand tegenkwam die ik een tijd niet had gezien, wist ik meteen wie het was. Een kwestie van enige omvang die een jaar geleden speelde kon ik meestal wel reproduceren. En nu: een maand later weet ik nog wel dat ik die film heb gezien, maar waar ging die ook alweer over? En hoe heette die nieuwe afdelingssecretaris nou? Ze heeft zich gisteren nog aan mij voorgesteld.

Als ik het echt belangrijk vind, schrijf ik het ook op. Ik schrijf steeds meer op. Want dan vergeet ik het niet meer, denk ik dan. Maar dat is niet zo. Want ik vergeet steeds vaker dat ik het heb opgeschreven, of ik weet niet meer waar ik het heb staan, of ik dacht dat ik het had opgeschreven, maar dus niet, of ik had het opgeschreven en bewaard, maar dacht later dat ik het beter ergens anders kon bewaren, anders kan ik het niet meer terugvinden, en dan kan ik het niet meer terugvinden omdat ik het ergens anders heb bewaard. Het ergste vind ik nog dat ik met veel pijn en moeite iets uitzoek, in kaart breng en vastleg, zoiets als een gebruiksaanwijzing bijvoorbeeld, en niet zo heel veel later ontdek ik dat ik dat al eerder had gedaan. Dat moet ik niet te vaak hebben, anders zinkt me de moed in mijn schoenen.

Is dit erg, dat geheugenverlies? Nee, ik kan ermee leven, ik pas me aan. Mijn computer heeft een zoekfunctie en een grote externe harde schijf. En ik hoef niet alles alleen te onthouden, ik kan het ook nog aan C. vragen. Of ik kijk in zes maanden tijd tweemaal naar dezelfde film, heb ik er tweemaal plezier van. Weet je welke film ik tweemaal gezien heb? Memento, van eh . . . . kom hoe heet hij ook alweer? Christopher Nolan, ik heb het net opgezocht. Die film gaat over een man die zijn geheugen kwijt is en van een moord wordt beschuldigd. De man is de hele film bezig met briefjes en andere trucjes te achterhalen wat er nu echt gebeurd is, waarbij hij voortdurend wordt tegengewerkt door iemand die zijn geheugenverlies zoveel mogelijk probeert uit te buiten. Een zeer bijzondere film, waarin de kijker dezelfde geheugenstoornissen meekrijgt als de hoofdpersoon, en heel moeizaam het plot moet ontdekken. Niet te missen, je mag hem een keer van me lenen.

Intussen wordt het natuurlijk steeds erger, met dat geheugen van mij, net als met dat van jou, en ik weet niet waar het eindigt, en daar moet ik steeds opnieuw weer mee leren leven. Niet vergeten.

Gelukkig heb jij het ook. Nee, nee, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel: gedeelde smart is halve smart. En ja, laten we alles opschrijven, en op het web zetten, dan denken mensen dat het waar is, net als wanneer het in de krant staat.