Ik probeer mij ook wel eens te verplaatsen in een ander, maar ik blink daar niet echt in uit. De laatste tijd heb ik geprobeerd mij te verplaatsen in Camiel. Die heeft een paar jaar geleden zijn vriendin mishandeld. (Uit tamelijk betrouwbare bron heb ik vernomen dat het een bitch is, of doet dat er niet toe? Nou, bij mij wel.) Die zaak is, juridisch gezien, afgedaan. Maar de publieke opinie denkt daar anders over. Camiel moest uitleg geven en excuses aanbieden. Daar voelde hij niets voor, dat is hem niet in dank afgenomen, en nu zit hij niet meer in het IOC. Ik heb niks met Camiel, of met het CDA, of met de sportwereld. En mishandeling moet ten allen tijde gestraft worden, vanzelf. Maar als de publieke opinie vindt dat er nog niet genoeg gestraft is door Justitie, moet daar nog wat overheen blijkbaar. Is dat niet een soort klassejustitie, vraag ik mij dan af. Het voordeel van een onafhankelijke rechterlijke macht lijkt mij nu juist te zijn, dat je niet wordt veroordeeld op basis van willekeur of emoties, maar met de huidige sociale media werkt dat zo niet meer. Ik zeg, maak je niet dik.
Nu probeer ik mij ook letterlijk niet dik te maken. Afgelopen najaar lekker doorgegeten en doorgedronken en dus 7 kilo boven mijn streefgewicht aanbeland. De helft daarvan is nu weer weg, en dat doe ik door alles wat overbodig is (koek, snoep, chocola, suiker, alcohol) zoveel mogelijk te mijden. Een groot deel van de tijd heb ik trek in iets, ik honger mijzelf uit. De buik boven de broeksriem puilt nog steeds, maar toch al wat minder. Over een maand wil ik er weer uitzien als een jonge god. Dat zou trouwens voor het eerst zijn . . .
En moet ik me nog dik maken over Trump, onze grote roerganger in Amerika? Hij zit er nu een jaar en daar worden natuurlijk veel beschouwingen aan gewijd. Charles Groenhuijsen meent dat als je het getoeter en getwitter van Trump even wegdenkt, er niet eens zo heel veel verschil is tussen Obama en Trump. Ja, dat zeg ik ook weleens: als je door je oogharen naar de wereld kijkt, ziet alles er hetzelfde uit. De economie in Amerika groeit, de werkloosheid daalt, de beurzen zijn tevreden, de belastingdruk is verminderd, en de deregulering draait op volle toeren. Het beleid van Trump is effectief, is een conclusie. Het wordt gedragen door de Republikeinse Partij, die zo gebrand is op het afbreken van wat onder Obama tot stand is gebracht, dat veel van Trump’s gedrag wordt goedgepraat, weggemoffeld of gewoon keihard ontkend. “Shithole countries? Nee hoor, ik heb niks gehoord”.
In de geschiedenisles op mijn middelbare school kreeg ik het een en ander te horen over de nazi’s en hoe die beweging kon groeien en de macht kon grijpen in Duitsland. De les hield in, dat de Duitsers moesten opdraaien voor de ellende die zij in de Eerste Wereldoorlog hadden veroorzaakt en dat zij zich zo vernederd en achtergesteld voelden door de andere landen, dat daardoor een voedingsbodem ontstond voor het nationaal-socialisme. En dan was er ook de beurskrach van 1929 en de daarop volgende gierende werkloosheid in de westerse wereld die alles nog erger maakte. Het klonk allemaal aannemelijk, maar toen al vond ik de verklaring onbevredigend. Ik kon mij niet voorstellen dat daarmee alles gezegd was.
Nu, 80 jaar na die episode in Duitsland, heb ik het gevoel dat de geschiedenis zich aan het herhalen is. Boosheid en ontevredenheid, trappen tegen de politieke elite en tegen de bureaucratie van Europa, onverdraagzaamheid tegen buitenlanders, en een totaal andere benadering van de werkelijkheid, waarin de feiten een ondergeschikte rol spelen. En ik zie nu meer van dichtbij hoe het rechts-populisme voet aan de grond heeft gekregen. Ik doorgrond natuurlijk ook niet alles, en de vergelijking met vroeger zal zeker ook mank gaan, maar ik lijk toch een beetje een antwoord te krijgen op de vraag die in mijn schooltijd onbeantwoord bleef, omdat ik er nu middenin zit.
Zie je, en daar maak ik me dan weer dik over.