Vluchtelingen positief discrimineren, van mij mag het, precies om de redenen die jij noemt: wij hebben het hier zo goed, wij zouden onze welvaart meer moeten delen met mensen die het slecht hebben. Maar het wordt pas interessant als ze niet alleen eten en onderdak krijgen, maar ook scholing en werk, althans degenen die van plan zijn hier te blijven. Daar zijn wij niet toeschietelijk in, “want stel je voor dat ze blijven”. We werpen eerder drempels op voor een langdurig verblijf dan dat we daar juist een perspectief voor bieden.  Mensen die hier willen blijven moeten in staat worden gesteld iets bij te dragen, en zich om te beginnen verstaanbaar maken. Daar moeten ze ook hun best voor doen. Zogauw autochtonen kunnen zien dat nieuwe leden van de samenleving ook iets bijdragen aan onze welvaart, verdwijnen de bezwaren tegen nieuwkomers. Uiteindelijk is en blijft het tweerichtingverkeer.

En nieuwkomers zijn automatisch orgaandonor. Weten ze dat eigenlijk wel? Ik moet zelf ook nog wennen aan het idee. Bij ons thuis komen we er niet uit. We snappen het probleem: er staan mensen op de wachtlijst voor een nieuw orgaan omdat het hunne het niet meer doet, of gewoonweg weg is. Maar als mijn tijd gekomen is wil ik toch gaan zoals ik was, niet met een paar onderdelen minder. Eén van mijn nieren zit trouwens vol met stenen, daar is niemand mee geholpen. (Een uroloog heeft mij ooit een steenrijk man genoemd, een standaardgrap daar op die poli.). En voor de kwaliteit van de rest sta ik ook niet in. Het gaat al zo lang mee, dat het hier en daar begint te slijten.

En dan nog iets. Jaren geleden hadden we een minister van Verkeer en Waterstaat, Neelie Smit-Kroes, en die had een maatregel bedacht waardoor het aantal dodelijke verkeersslachtoffers zou dalen met 80 stuks (dacht ik hoor, pin me er niet op vast). En ze zei in de Tweede Kamer dat als die niet met de maatregel instemde, de Kamer dan verantwoordelijk was voor 80 dode mensen per jaar in het verkeer. En ik moest weer aan die brutale argumentatie denken bij die discussie over orgaandonatie: als we niet allemaal orgaandonor zijn, gaan er jaarlijks x mensen dood.

Ik weet het nog niet. Misschien begin ik een persoonlijke blijf-van-mijn-lijf-actie, of misschien leg ik me erbij neer dat een ander nog jaren plezier heeft van mijn steenloze nier. En iedereen wil mijn hersens wel hebben, dat snap ik heel goed. Maar dat organen uitwisselbaar en herbruikbaar zijn, spreekt me niet aan. Puur gevoelsmatig.

En mijn hart is al gestolen . . . . .