Mensenwerk of reuzenwerk, dat is de vraag. Want witgekleurde druppels tot aan de nok doen toch eerder denken aan een reuzenorgasme dan aan onze gewone boze witte man, god hebbe zijn ziel. Staat er een foto van Jesse op dat affiche? Hemdsmouwen? Pas gewassen haar? Jesse wast zijn haren altijd op dinsdag. Op vrijdag gaat het al wat vettig slierten en ’s maandags wordt het echt weer hoog tijd. Niettemin betreft het onderspuiten van jullie huis een aanranding van de eerste orde. Ik vind het wel degelijk een soort aanslag, al is het maar op je gemoedsrust. Te vergelijken met een inbraak. Je bent dan misschien niet je kostbaarste bezittingen kwijt, maar je voelt je wel aangetast in je vertrouwde levensgevoel. Ze hebben met hun dievenklauwen in jouw spulletjes gezeten.
De nuance glipt uit ons bestaan, het maatschappelijk middenveld vergruist en ervoor in de plaats komt het korte lontje met de harde knal. En niet alleen in de politiek. Overal zie, hoor en voel je verharding, zoals jij in een van je eerste blogs al betreurde. Ook in de taal slaat de polarisatie toe. Alles is tegenwoordig super, giga, mega, strak, turbo en absoluut. En in Italië, dat toch al zo in crisis verkeert, dreigt nu ook de conjunctief nog te bezwijken. Die prachtige aanvoegende wijs, die wij in het Nederlands nog slechts in versteende vorm kennen, dreigt weg te sluipen uit het spraakgebruik. God verhoede het, de hemel sta ons bij, maar als het niet anders kan dan zij het zo. Kome wat er komt, bedoel ik. De Romein heeft er genoeg van. Geen omtrekkende bewegingen meer, eerst die Afrikanen eruit. Alleen het Duits, zoveel preciezer dan de aangrenzende talen, houdt nog dapper stand. Möge das Schicksal der guten Angela helfen! Dubitatief, optatief, consessief, naamvallen, hun totale ondergang is nabij.
Wat ook erg is, beyond words eigenlijk, maar van een andere orde dan het eerbetooon van de reus aan Groen Links of de vergruizende subtiliteit, is dat ik iets moet erkennen dat ik nooit voor mogelijk had gehouden en dat is, oh hel en verdoemenis, dat hier, in onze gemeentepolitiek, het CDA de beste papieren heeft. Het CDA, dat wil zeggen de KVP, dat was in de jaren zestig en zeventig jongstleden mijn grootste vijand. Erger dan de VVD. Daarvan wist je, met Wiegel als grijnzend affront tegen de mensheid, dat ze vóór de boef waren en tegen alles wat weerloos was. Schematisch gezien vond ik dat heel bevredigend. Het CDA, dat wil zeggen de KVP, was andere koek, met zijn trias politica van gedraai, gekonkel en genaai, met Schmelzer en zijn Nacht als pars pro toto. Woedend maakte die partij me elke keer opnieuw, omdat je er als fatsoenlijk mens geen greep op kreeg. Maar als vijandsbeeld voldeed ook zij natuurlijk prima en zoiets wil je dan wel graag in stand houden. Het geeft je toch ondanks die heilige drieëenheid houvast in het besef van je eigen onkreukbare grootsheid. Maar nu? Nu vind ik Wiegel eigenlijk wel een aardige man. Niet met terugwerkende kracht hoor, dan laait het vuur van de verontwaardiging weer op. Maar toch, ik kan er die Mefisto van weleer met geen mogelijkheid meer in zien. Uiteraard deugt hij niet, maar wie nog wel vandaag de dag? Okay, Arie Slob. Maar die verwerpt de evolutieleer en dan kun je verder wel deugen, maar dan ben je toch niet helemaal goed snik. En het CDA? Het is of de duvel ermee speelt, want het CDA heeft als enige partij hier in Wijchen een lijst met concrete punten waar je u tegen zegt. Gewoon nauwkeurig opgesomd waar ze wat, wanneer en hoe aan gaan pakken, als u op ons stemt. Hier zoveel woningen erbij. Daar een ondergrondse parkeerplaats. Vandalismepreventie doen we zus, renovatie verpauperd buurtje zo. Géén casino beste mensen, eert uw God, maar een hotel mag wel. En ga zo maar door, alles even helder en praktisch. Gek word ik ervan. Over aantasting van het vertrouwde levensgevoel gesproken!
Tegelijkertijd heb ik net zo min als jij die drive om met hart en ziel een partijstandpunt uit te dragen. En eerlijk gezegd weet ook ik vaak niet precies wat ik van allerlei kwesties dien te denken. Verdrag met Oekraïne? Ja joh, doe maar, waarom niet? Hoe zit dat dan precies? Wie speel ik ermee in de kaart? Is dit louter geopolitiek of wat? En ben ik het daar dan mee eens? Default donor zijn en je anders expliciet afmelden? Zou ik dat nou wel zo graag zo zien? Wordt mij hier een duimschroef aangedraaid? Wil ik onder zulke condities überhaupt nog wel dood? Euthanasie? Kan dat even zonder de overheid alsjeblieft? Geef ons de middelen en we zoeken het zelf wel uit. Of denk ik dan verkeerd?
Soms weet je het gewoon niet, omdat het te moeilijk is, of omdat je er te weinig van weet. Voor die gevallen is er mijn partij. Met die partij heb ik ideologisch de meeste verwantschap. Ik mag erop vertrouwen dat haar politici mij naar behoren vertegenwoordigen en in allerlei concrete kwesties namens mij handelen in mijn geest, liefst zonder die te bekladden met onderlinge egoruzietjes en morele scherpslijperij. Van ieder détail hoef ik niet op de hoogte te zijn. Me diepgaand inlezen in vraagstukken die me in wezen niet interesseren doe ik niet. Mijn partij wikt en weegt en vervolgens besluit zij misschien om dan in vredesnaam maar 20% van het extra budget voor de verpleegtehuizen terug te pakken ten behoeve van de buurtzorg. Opdat ik intussen in alle rust Tommy Wieringa’s Heilige Rita kan lezen.
En tot slot: stappen wij op bij de ING? Maar wat heeft dat voor zin? Wat heeft de samenleving eraan als zo’n minkukel in het bestuur van drie naar twee miljoen per jaar wordt teruggefloten? Daarmee bezorg je het kapitalisme geen jeuk. Die hele bank moet terug in handen van de staat. Dat is de enige echte oplossing.
Mail jij dat even naar Groen Links?
Dan bel ik de PvdA.