Dit wordt mijn eerste blog uit Duitsland. Dat had ik zo niet gepland. Ik ben hier om te wandelen in het Schwarzwald, onder de Duitse zon. Maar er is geen Duitse zon, alleen Duitse regen, en wel een heleboel. Je vraagt je af waar het vandaan komt. Er hangt een enorm regengebied boven het zuid-westen van Duitsland en het noord-oosten van Frankrijk. De rest van Europa heeft lekker weer. Tijdens onze vakanties is het als regel omgekeerd: wij hebben mooi weer, de rest moet het met minder doen. Dus Linie, dit is een mooi moment om, zittend in onze hotelkamer, met een blik op de depressie, eens lekker te gaan bloggen.

Ik luister al jaren niet meer naar de klassieke radio, omdat ik dezelfde ergernis heb als jij. Losse snippertjes uit composities laten horen maakt van een klassiek programma een ratjetoe, een soort luchtvervuiling, die geen recht doet aan de componisten. Nog erger zijn de mensen die de muziek aan elkaar praten: ik wil ze niet horen. Pratende mensen en muziek horen niet bij elkaar. Ik vind muziek zo belangrijk, dat ik precies wil horen wat ik wil horen, niets anders, en zeker geen gepraat. Ik heb de radio al lang geleden afgezworen. Wat ik wil horen heb ik gekocht of ik ben er op geabonneerd (Spotify). Mij hebben ze niet.

Ik heb juist wel genoten van Engeland – Colombia. Dat komt om te beginnen omdat ik pas twintig minuten voor het einde inschakelde; veel van het geklungel heb ik dus gemist. En je zag dat de Engelsen dachten dat ze de overwinning al op zak hadden. Vlak voor het eindsignaal maakte een Colombiaan de gelijkmaker. Lachen. In de eerste helft van de verlenging dachten de Colombianen dat ze gingen winnen, dus gingen ze beter voetballen. Dat hielp niet. Lachen. In de tweede helft van de verlenging dachten de Engelsen dat ze gingen verliezen, dus gingen zij ook beter voetballen. Dat hielp ook niet. Lachen. Dan maar strafschoppen. Dan heb je geen winnaar of verliezer, alleen maar een ploeg die wel en een ploeg die niet meer mag meedoen. LOL.

Over de commentator niets dan slechts. Totaal overbodig. Dom geklets. Aan jouw analyse heb ik niets toe te voegen. Wij hebben ooit een TV gehad met verschillende geluidkanalen waar je als kijker uit kon kiezen. Bij voetbalwedstrijden was de keuze: met of zonder commentaarstem. Die laatste keuze was geweldig: je zag en hoorde de wedstrijd zoals die gespeeld werd. Toendertijd dacht ik dat dit de toekomst was: mogen kiezen tussen dom geklets en geen dom geklets. Daar heb ik mij schromelijk in vergist. Het bestaat niet meer. Ik heb altijd willen weten wie mij die keuzemogelijkheid heeft afgepakt. Maar misschien is het ook maar beter van niet.

Het wat en het hoe. Ik las in mijn studententijd De Avonden en ik vond er niets aan. Het boek ging over een zeurpiet die alleen maar zeurde. Maar het was ook een beroemd boek, grensverleggend en zo, althans dat werd beweerd. Jaren later heb ik het nog een keer gelezen, zo’n beroemd boek moest je toch gelezen hebben nietwaar. En toen begreep ik het weer niet. Wat een gezeur. Het klopt vast niet wat ik zeg, maar ik zie het niet anders.

Schenk jij koffie aan gelovige andersdenkenden? Dat is toch wel buitengewoon humaan. Ik zou daar nooit opgekomen zijn. Ik heb trouwens al heel wat jaren die mensen niet meer aan de deur gehad. Toen ik nog werkte zag ik ze vanzelf niet meer omdat ze altijd tijdens kantooruren aanbelden. Maar nu ik veel thuis ben, bellen ze ook niet aan. Zijn ze er niet meer? Zijn ze uit de Randstad verdwenen en alleen nog daarbuiten actief? Bellen ze overal aan behalve bij mij, omdat ze toch geen koffie krijgen? Of ben ik niet meer te redden? Dat zal het wel zijn . . . .