Hè, hè, daar zijn we weer. Moest even een hele dikke Nieuwsbrief maken alsmede een website voor onze plaatselijke Stuurgroep Cultuur En Waarom Daar Nog Steeds Niks Van Terechtkomt in ons Prachtige Dorp, en ook moest ik veertien dagen naar Terschelling, dus dan rest er weinig tijd meer voor een blog. Maar nu kan het weer, al wordt het een vluggertje.

Als wij niet bloggen, zag ik trouwens bij toeval, komen er ineens statistisch significant heel veel méér – de verhouding is ruwweg 10 tegen 1 – bezoekers kijken naar het niet bloggen dan wanneer wij wel bloggen naar het bloggen.
Ik weiger hierover verder na te denken.
Teveel ander tumult in mijn hoofd.

Jouw vorige bijdrage, met het filmpje van Kathalijne Buitenweg over racisme en seksisme, doet mij waarschijnlijk overstappen naar Groen Links. Een halve eeuw lidmaatschap PvdA nu dan toch maar door het putje? Opmerkelijk genoeg – het hemd blijft nader dan de rok – vormen lokale gebeurtenissen hier in Wijchen daartoe twee van de laatste drie druppels.

De eerste druppel is dat onze lokale PvdA het een goed idee vindt om een voorgenomen fusie met Druten, een plaatsje 20 kilometer verderop, er doorheen te jassen zonder de eigen inwoners de mogelijkheid te geven hierover via verkiezing of referendum te stemmen. Er wordt natuurlijk wel weer veel draagvlakonderzoek verricht, wij worden allemaal gemaand digitaal onze zeer gewaardeerde mening te geven, maar daar heeft niemand iets aan, die fusie is allang beklonken. Ik ben er niet eens tegen, want Druten is armlastig en vraagt Wijchen om solidariteit, nou die kunnen ze dan krijgen wat mij betreft, je hebt je hart links of je hebt het niet. Maar dat totale gebrek aan democratische gezindheid van mijn eigen partij, dat staat mij onverkroppelijk tegen.

De tweede druppel is dat ik geen enkele vorm van compassie bemerk als ik een probleem binnen het verpleeghuis waar ik werk aankaart bij de plaatselijke partij-afdeling. Het verpleeghuis besteedt een hoop geld aan management en nieuwbouwplannen en ontsloeg intussen vorig jaar alle drie de receptionistes, die naast hun administratieve werk een voor het welzijn van de bewoners onmisbare functie vervulden. Ik zal je niet vermoeien met de détails, maar die administratie is nu overgeheveld naar de verzorgenden, de handen aan het bed dus, terwijl het opvangen en troosten van angstige dementerenden, die geagiteerd en verward staan te duwen tegen de buitendeur, nu gewoon helemaal niet meer gebeurt. De hele balie is opgedoekt, dus de oude mevrouw B., die toch maar mooi vijf maal daags die balie schoonpoetste, heeft ook niks meer te doen. Ik heb bij drie instanties, de Vrienden van het Verpleeghuis, de Cliëntenraad en de PvdA deze wantoestand uitgebreid geschetst, met als resultaat, behalve veel lippendienst, niets, niente, nada, noppes. De Vrienden vonden het ook heel erg, maar zeiden niks te kunnen doen, de Cliëntenraad nam uit zichzelf contact met mij op met de vraag of ze mijn telefoonnummer mochten hebben, waarna ik nooit meer iets van ze hoorde en onze lokale PvdA zei: ga maar klagen bij het locatiemanagement. De instantie dus die ermee instemde de receptie integraal weg te bezuinigen.

De derde druppel is Kathalijne Buitenweg. Waarom, bedoel ik, heeft de PvdA nooit eens een Kathalijne Buitenweg? Alleen al die eye opener over het verschil in bejegening door pers en publiek tussen Sybrand van Haersma Buma en Femke Halsema. Ik moest meteen weer denken aan Theo Maassen, die met dat aapachtige brein van hem een ellenlange rij ontdekkingen, gedaan door witte heteroseksuele mannen, opsomde als evenzovele redenen voor hemzelf om trots op te zijn. In plaats dus van al die voorbeelden juist als indicaties te presenteren voor de door zoveel eeuwen heen verhulde, cultureel bepaalde, meestal onzichtbare verdrukking van vrouwen. Zo’n reeks ontdekkingen hysterisch van enthousiasme opsommen, daarmee opgetogen bijval van Baudet c.s. scorend, en ze dan stuk voor stuk tot aantijgingen aan het eigen adres bestempelen, dat had ik aardig cabaret gevonden. Maar ja, subtiliteit en Theo Maassen, dat is eigenlijk een contradictio in terminis. De Femke Halsema’s komen er tegenwoordig heus wel, maar hoeveel extra energie kost het ook hen niet om zich steeds weer, eigenlijk volcontinue, schrap te moeten zetten tegen de nog altijd wijd verbreide virulente minachting voor hun ambities, óók en misschien wel vooral van andere vrouwen, want cultureel bezwangerd zijn we allemaal.
Behalve die eye opener trof me ook de zijdelingse opmerking van Buitenweg over de besnijdenis van meisjes. Er stond onlangs nog een onbegrijpelijk stompzinnige column in de Volkskrant van de vaste huisdokter daar, Joost Zaat, die met droge ogen glashard poneerde dat er ‘geen enkel verschil’ bestond tussen jongens- en meisjesbesnijdenissen. Een huisarts dus, iemand van wie je toch zou mogen verwachten dat hij wat meer nadenkt dan een Baudetadept, Theo Maassen of andere kansarme types. Bij jongetjes immers wordt een stukje voorhuid verwijderd om hygiënische, medische of religieuze redenen en gedacht in het belang van het jongetje. Bij meisjes wordt het hele genotscentrum, de clitoris, verwijderd, opdat zij niet meer talen naar sex met andere mannen. Dat ze ook geen plezier meer zullen ervaren met de eigen man geeft niet, want die kan gewoon zijn recht opeisen.
Nou ja, dit roep ik ook al 30 jaar, maar er luistert nooit iemand.
Daarom wil ik bij Groen Links.
Of luisteren die ook niet?

Nu jouw tekening van je geliefde C. Die vind ik prachtig. Hoe je het doet, doe je het, het resultaat is oogstrelend, net als C. live goedbeschouwd. Zo zou ik ook wel ergens aan een muur willen hangen. Zelf vind je dat je een ouwe kop hebt, maar dat slaat nergens op. Zoiets heeft een naam, wat was dat ook weer, iets met miso-auto-morphy of zo, nee, even opgezocht: morfodysforie, oftewel ingebeelde lelijkheid. Overigens, qua ouwe kop is de volgende dialoog, die A. en ik gisteren voerden, wellicht inspirerend:

‘Hé A.?
‘Hm?’
‘Zal ik die ene diepe rimpel onder mijn rechteroog laten botoxen?’
‘Nee.’
‘Zal ik dan die vouwen in mijn bovenlip laten doen?’
‘Nee.’
‘Dat gewriemel van plooien onder mijn kin?’
‘Nee.’
‘Wat zal ik dan es botoxen?’
‘Niks.’
‘Waarom niet?’
‘Daar krijg je een opgepimpte kop van.’
‘Oh? En wat heb ik nou dan voor kop?’

Pas toen keek ze op van de corona in haar krant, wierp een fronsende blik op het corpus delicti en verzuchtte:

‘Nou heb je een authentieke kop.’

Authentiek Fons, doorleefd en karaktervol, zo moeten wij ons zien. Eigenlijk eerlijk gezegd op de man af gevraagd en ook geheel terzijde hou ik voor mijzelf meer van opgepimpt, maar het heft van de eigen mening heb ik 40 jaar terug al definitief uit handen gegeven. Tot wederzijdse tevredenheid hoor. A. beslist en in mijn hoofd heerst sindsdien uitsluitend nog geflier en gefluit.

Dat laatste trouwens wel letterlijk. Tinnitus, ken je dat? Ik heb twee zware bromtonen in mijn linker oor, een d en een g om precies te zijn, die een soort wisseldienst onderhouden met elkaar en met een ander soort hogere fluittoon. Een kaaktherapeut zei eens ‘je kauwt zo te zien alleen maar met links, je moet ook met rechts gaan kauwen’. Sindsdien heb ik rechts ook een fluittoon in mijn oor, een extra schrille. Kort en goed heerst er een kabaal van jewelste in mijn hoofd en het wordt met de jaren alleen maar erger, dus het lijdt weinig twijfel wie er uiteindelijk wint.

Toch zijn er ook heus nog wel pretjes. Zo heb ikzelf drie pretjes op een dag. Die heb ik ook echt nodig om in leven te blijven. Hier komen mijn vaste drie pretjes:
1. ’s Ochtends de krant lezen, uren achtereen, met een kopje koffie;
2. ’s Middags een flink eind wandelen;
3. Door de hele dag heen overal tussendoor pianospelen.

Pianospelen echter vindt A. als ik het doe dan weer bepaald géén pretje. Youry Egorov ja, die broers van Jussen, Arthur en nog iemand, Lucas of Maria João Pires, die vindt ze wel mooi, daar gaat ze wel voor zitten, maar ik bijvoorbeeld mag Cantique de Racine van Fauré alleen nog spelen als zij naar de moestuin gaat. Anders wordt ze gek, zegt ze, dan krijgt ze een oorwurm van de Cantique. En oorwurmen zijn niet leuk, daar kan ze niet van slapen. Nee, tinnitus, dát is leuk! Van de moestuin krijgt ze trouwens om de haveklap een teek, nu eens naast het schouderblad, dan weer op een bil, soms in de lies, vaker op een kuit, en wie kan die er dan weer uit zien te krijgen? En waar is dan de tekenpen? Want wij hebben twee mooie tekenpennen, dat zijn andere pennen dan jouw tekenpennen Fons, maar ze zijn wel heel effectief allebei. Alleen kunnen wij als A. een teek heeft geen van beide tekenpennen ooit vinden en wie haalt zo’n teek er dan toch weer uit, met een simpel pincetje? Hè?

Tot zover, er moet nu eerst weer gescrabbeld worden. Dat hadden we vanmiddag, meen ik, ook al gedaan, ik verkeerde in ieder geval in de vrij zalige veronderstelling dat het vandaag niet meer hoefde. Maar soms moet het dan toch ’s avonds nog een keer. Even een vluggertje.

Het is, naar ik aanneem, net zoiets als sex bij gewone mensen.