Mijn vorige blog was van 3 augustus, twee-en-een-halve maand geleden. Drie jaar geleden schreef ik nog eens per twee weken. Heb ik een writers block? Dacht het niet, althans: niet erger dan anders. Want ik weet vaak niet wat ik moet schrijven. Is het de corona? Die is zo’n beetje een domper op alles, je mag helemaal niks meer. Je mag nog niet in je eigen vliegtuig naar je eigen vakantiehuisje in een veilig land, binnen de regels van de overheid. Terreur is het. Waarover straks meer.

Jij hebt jouw laatste blog gepubliceerd op onze trouwdag. Dat wist je natuurlijk niet, want jij viert onze trouwdag niet, hadden we al eerder geconstateerd. Maar ik heb er dit jaar zelf ook weinig van gebakken. Om te beginnen was ik hem vergeten. Daarmee heb ik met een traditie gebroken, want in voorgaande jaren moest ik C. herinneren aan onze a.s. trouwdag. Dit jaar was het omgekeerd. Meestal hebben we in de week van onze trouwdag een korte vakantie. Dit jaar hebben we daarvan afgezien, vanwege de corona. Ik dacht: laten we dan gezellig uit eten gaan. Maar daar heeft Rutte een stokje voor gestoken. De lummel. Dus kwam C. op het lumineuze idee om een gerenommeerd restaurant eten bij ons thuis te laten bezorgen. Zo gezegd zo gedaan, en het is ons niet tegengevallen, we gaan dit vaker doen. Tot ook dat verboden wordt . . . .

Maar heb ik het dan te druk om te bloggen? Niet echt, ik doe overal lang over, en dan vliegt de tijd. Ik ben veel bezig met de gemeentepolitiek, zonder er deel van uit te maken. Ik houd bij wat de GroenLinks-fractie allemaal doet in ons dorp, en dat komt dan in het jaarverslag, dat ik aan het schrijven ben. Ik ben nooit van plan geweest in de gemeenteraad plaats te nemen, en nu ik zo’n driekwart jaar volg wat daar gebeurt, weet ik het zeker: dit is niks voor mij. Ik erger mij meermalen aan de belabberde ambtelijke nota’s. Die blinken uit in omvang, en hebben vaak nauwelijks inhoud. En veel raadsleden zijn bezig punten te scoren voor hun achterban in plaats van problemen op te lossen. Ik erger mij te vaak, en wil er eigenlijk niet bij horen.

Maar heb ik het dan te druk met mijn zelfportret? In ieder geval heb ik onderschat waar ik aan begonnen ben. Ik maak het zo gedetailleerd dat het nauwelijks van een foto is te onderscheiden. De laatste dagen heb ik er vele uren aan besteed, want ik wil het een keer af hebben. Het moet samen met het portret van C. een twee-eenheid gaan vormen. Als het af is zet ik het in een blog, uiteraard, heb nog even geduld. Het woord morfodysforie kende ik nog niet. Mijn spellingscontroleur kent het ook niet. Bestaat het woord wel? Heb je het verzonnen!? In mijn dikke Van Dale stond het ook al niet, wel dyspepsie, dat betekent slechte spijsvertering, maar dat heb ik dan weer niet. Ik heb wel een rood hoofd. Vermoedelijk ben ik van oorsprong een indiaan, met een authentieke kop.

Nog even over die terreur. Er zijn mensen die protesteren tegen de coronamaatregelen van het kabinet. Sommigen gaan daar erg ver in, dat begint te lijken op terreur. Maar er is ook een andere soort “terreur”, van mensen die je rücksichtlos aan hun regels houden, uitslovers die opzichtig het goede voorbeeld geven, mensen die zonder overleg afspraken afzeggen, want regels zijn regels. Het is geen echte terreur natuurlijk, maar het is een stap in die richting. Ooit, lang geleden, zei een collega tegen mij: regels schakelen je verstand uit, en ik heb dat altijd een waar woord gevonden. Ik zie het nu weer veel om mij heen.

Ik ben blij dat ik je het filmpje van Kathalijne Buitenweg heb laten zien. Het heeft mij erg aangesproken, en jou dus ook. Het was niet mijn bedoeling om je van je sociaaldemocratische geloof af te laten vallen, maar je bent natuurlijk van harte welkom in onze club. Kan ik Jesse en Kathalijne al inlichten?

Heb je zondag Lubach gezien? Over complottheorieën en de rol van YouTube daarin. Zo niet, kijk nog even terug. Erg leerzaam. Nu ik het daarover heb, ik las onderlaatst een artikel in de Washington Post over een lokale politicus in Georgia, Kevin Van Ausdal. Het heet: “The 31-day campaign against QAnon”. Een schrijnend en huiveringwekkend verhaal. In feite is het een beeldend verslag van hoe het er tegenwoordig aan toe gaat bij de parlementsverkiezingen in de VS. Ik geef je hierbij de link: https://www.esquire.com/news-politics/politics/a34414481/marjorie-taylor-greene-opponent-qanon/ Deze link brengt je naar een artikel, met in de tweede regel een link naar de Washington Post. Die link brengt je naar dat artikel over Van Ausdal.

Intussen kijk ik met verbijstering naar de toestanden in de VS. Het is goed denkbaar dat Trump de verkiezingen verliest, maar in dat geval gaat hij niet netjes weg, maar maakt hij er een vechtscheiding van. Hij heeft al genoeg aanhangers opgejut om het er niet bij te laten zitten. Dat kan alleen maar uitlopen op iets onheilspellends. En dan zeuren wij nog over óns staatshoofd . . . .