Goed idee van jullie Fons, de garage opruimen. Daar wordt hier ook aan gewerkt, maar met wat meer pijn in het hart dan bij jullie. Zo kan ik maar heel moeilijk afstand doen van mijn skates, hoewel ik heus wel besef dat ik bij pogingen tot hergebruik zeer waarschijnlijk al mijn botten breek. Van hergebruik kan trouwens sowieso geen sprake zijn, want ik moet een nieuwe heup. Eentje maar? Ja, één is voorlopig genoeg. Het mag nog niet meteen van de dokter, die vindt: eerst een fase door met continue paracetamol, als dat niet meer helpt een fase met zwaardere pijnstillers en als dat ook niet meer gaat opereren. Ik heb daar niet zoveel zin in, in geen van die dingen. Dus misschien toch maar op de skates regelrecht de plaatselijke plomp in hier.

Ik scheid hier, om jouw vraag over mijn afvalverwerkingsgewoontes te beantwoorden, ook vrij gewetensvol alle zooi. Die wordt netjes verdeeld over de bakken voor groente- en tuinafval, plastic, papier en restblubjes. Dat deden wij ook al toen de hele boel bij de centrale afvalverwerking weer net zo makkelijk bij elkaar werd geplempt, omdat dat een tijdlang toch efficiënter was. It’s the economy stupid, it always is. Maar de burger kreeg alvast ingeprent hoe het moest, daar ging het om.

Nu even serieus: wat goed dat je voorzitter bent geworden van de Filippijnse kinderen. Als je daar je vrije tijd in steekt, vergeef ik je met plezier je desolate bloggedrag. Misschien moet ik ook maar voorzitter worden van iets, van mijn verpleeghuisbejaarden bijvoorbeeld. Want die mensen voortduwen in hun soms loeizware karretjes wordt steeds lastiger voor iemand met maar één heup. Voorzitten kan men gewoon voldhouden tot men zelf omvalt.

Nu even serieus: enerzijds scoor ik ontieglijk hoog op de Max Geheugentrainingstest. Anderzijds waarschuwt die app mij telkens weer vlak voor middernacht dat ik niet moet vergeten de Max Geheugentrainingstest te doen. Ben ik nou zo slim of zijn zij nou zo dom?

Had ik je al verteld over mijn heup?
Die ging niet naar Parijs.

Gisteren bezochten wij een andere, reeds revaliderende, heup in zo’n rehabilitatiecentrum, je weet wel, in de natuur, met van die ouderwetse bomen er nog omheen. Dingen kunnen raar lopen in het leven, dat is algemeen bekend, maar na een heupoperatie is het helemaal afzien qua raar lopen. Zo iemand heeft nog een week of wat ontieglijke pijn en schuifelt schots en scheef achter zijn rollator aan, om de drie pasjes met vertrokken gelaat oewww en aahhh uitstotend. Het is geen gezicht. Ik heb er echt steeds minder zin in.

Met jouw gedachten over het begrip vrijheid intussen kan ik het alleen maar eens zijn. ‘Je bent pas vrij als je anderen hun vrijheid gunt, en dus wat inlevert.’ Met andere woorden: vrijheid in gebondenheid is pas echte vrijheid. En wat Frankrijk betreft: Fransen zijn natuurlijk enorme watjes. Weerbarstig en anarchistisch, wat je zegt, altijd in de contramine. Daar komt dat woord dan ook vandaan, Frankrijk. Altijd heeft de overheid het gedaan. Overal stellen Fransen de overheid voor aansprakelijk. En hun bijen ook: watjes. Ze konden niet tegen de nattigheid en de kou deze zomer en nu wensen hun baasjes bijstand en weet je van wie? Van de staat. Want hun bijen produceerden minder honing dan anders. De imkers eisen in alle ernst dat de staat deze situatie tot een officiële wantoestand, een bijenhouderscalamiteit, uitroept, wat recht geeft op teruggave van belasting en compensatie voor misgelopen opbrengst. Nee, dan onze bijtjes, die vliegen gewoon tussen de buitjes door. Pas de problème.

Ach, het gesprek met de burgemeester. Ze had alle tijd voor mij, want waarnemend burgemeesters mogen zoveel als ze willen met belangrijke burgers omgaan, of linten doorknippen, gouden bruidsparen feliciteren, evenementen openen en weer sluiten en ook verder worden zij door Raad en Wethouders enorm gematst. Láát ons maar, burgemeester, wij redden het wel, houdt u het erfgoed maar zoet en als wij er niet meer uitkomen, dan roepen wij u beslist hoor, doet u nou maar even die bloemen overhandigen. Ondertussen overleggen Raad en Wethouders over minder dringende zaken, waarmee je een waarnemend burgemeester niet lastig moet vallen. Kortom, waarnemen is veel fijner dan echt ergens bij betrokken worden. Dus spraken wij vrijuit over enerzijds het verschil tussen een hangende, een diepe, een drukzettende en een complete spits, met even wat spraakverwarring over de valse nummer 9, anderzijds behandelden we de aanzuigende werking van de macht, als verklaring voor de almaar verder stijgende steun voor Rutte c.s., en ook kwamen aan bod de Joden en de oorlog, het dagelijks moestuinbeheer en de conflicten die daarbij horen en tot slot de vraag naar de zin van het leven. Kortom in 45 minuten werd hier een band voor het leven gesmeed. De volgende dag gaf zij zowel zichzelf als haar man op als lid van ons erfgoed. Ons omkoopbeleid, dat ik sinds enkele jaren persoonlijk vormgeef maar om mij moverende redenen niet officieel op papier heb staan, doet wonderen. Ik had haar in dit kader ‘mijn’ boekje over ons dorp tijdens de oorlog overhandigd alsmede twee dikke, vette courgettes, een groene en een gele. Dit laatste eigenlijk meer omdat wij een beetje omkomen in de courgettes en nu de hele buurt deze opmerkelijk eensgezind – courgettes zoveel mogelijk in de eigen kliko opvangen – een contactverbod heeft opgelegd, proberen wij ons werkterrein wat meer naar het centrum van de macht te verleggen. ‘Ik zal eens zien’ zei de burgemeester, ‘wat mijn man hiermee denkt te doen’. Waarnemers koken zelf niet, zoals je weet. Zij knippen linten door.

Twee weken later spraken wij elkaar weer bij de opening van iets.
Ze had geen idee wie ik was.