Ik ben je veel dank verschuldigd Linie, want ik heb weer veel geleerd van je laatste blogs. Je ziet het kabinet als een pretkabinet en je hoopt dat het zolang mogelijk blijft zitten. Ik heb de omschakeling nog niet kunnen maken. Sinds wij geregeerd worden door het falderappes van de PVV c.s. zit ik mij vooral vreselijk te schamen. Jij kijkt naar een circus, in de hoop dat ze een keer te pletter vallen of hetzelfde lot ondergaan als de tovenaarsleerling, ik ben de schaamte nog niet voorbij. Ik heb ruim dertig jaar bij het rijk gewerkt, met enige trots dat ik de publieke zaak mocht dienen. Ik ben wel met vervroegd pensioen gegaan, twee jaren nadat een rechts kabinet met gedoogsteun van de PVV was gevormd. De sfeer was te zeer verslechterd om het nog leuk te blijven vinden. Maar de coalitie die we nu hebben staat ver af van wat ik voor mogelijk heb gehouden. En ik lees nu dat het vertrouwen in de overheid nu flink is toegenomen. Maar ja, mij is weer niks gevraagd, zoals gewoonlijk.

En ook veel dank voor de verrijking van mijn woordenschat. Ambetant is een mooi woord dus ik wilde weten wat het precies betekent. Ik heb het opgezocht en het staat niet in de Dikke van Dale en ook niet in de groene woordenlijst. Is het Noord-Brabants dialect? Of komt het uit de Achterhoek? Is het een schrijffout? Of heb je het helemaal zelf bedacht? In dat geval: hulde, het is echt een mooi woord, dan hoef ik niet te weten wat het betekent, ik blijf gewoon vermoeden.

En wat goed dat je het boek van van Stipriaan leest. Ik heb dat een paar jaar geleden ook gedaan, en het leverde mij vooral een verbetering op van het beeld dat ik van Willem had. De Vader des Vaderlands was ook een berekenende machtspoliticus. Als je het boek intussen uit hebt, heb je ook kunnen lezen hoe Balthasar Gerards aan zijn einde is gekomen. Dat verhaal kende ik nog niet.

Vandaag ben ik trouwens erg tevreden over mezelf. Ik was uitgenodigd om voorafgaand aan de vergadering van de diaconie van de protestantse kerk in Wassenaar een presentatie te geven over mijn favoriete stichting: het Studiefonds voor Filipijnse Kinderen. Dat heb ik gisteravond dus ook gedaan. Ik had de hint gekregen dat men daar wel in was voor het financieel steunen van ons fonds. Ik heb in dat gezelschap mijn beste beentje voorgezet en achteraf hoorde ik, dat een deel van het collectegeld van de protestantse kerk naar ons fonds wordt doorgesluisd, en dat voor maar liefst vijf jaren. Ik heb ze intussen in alle toonaarden bedankt. Wij waren wel toe aan nieuwe donateurs, want daar is bijna niet aan te komen. Ik hoop dat ik binnenkort ook een presentatie mag geven bij de vergadering van de verzamelde katholieke kerken in onze regio (een reeds geplande vergadering werd afgeblazen omdat er iemand griep had); wellicht levert dat ook iets op.

De afgelopen weken heb ik het echt hartstikke druk gehad, compleet met stressverschijnselen. Je moet niet te snel zeggen dat je het te druk hebt, maar het leek wel of van alle kanten ingehaald moest worden wat er in de vakantie was blijven liggen. Dus ik had ineens teveel tegelijk: kopij aanleveren voor het ledenblad (twee artikelen), kopij aanleveren voor de column in de krant (zie hiervoor fonslemmens.nl/publicaties). stukken lezen over de samenwerking met de PvdA en daar dan over vergaderen, wandelen met leden van de PvdA (om elkaar beter te leren kennen), naar de borrel van de PvdA, (om elkaar nóg beter te leren kennen), de verjaardag van Ceciel vieren (vreselijk lekker Japans eten), de GroenLinks-kraam optuigen op de vrijwilligersmarkt in het centrum, vergaderen met de werkgroep Communicatie (“hoe winnen we de kiezers terug die naar de PVV zijn overgelopen”) en piekeren over hoe het nou verder moet met de lamellen op de zolderkamer. Want wat is het geval? Wel, dat zal ik je vertellen.

Mijn werkkamer op zolder heeft een groot raam op het westen. Om de zon te weren en mijn privacy te waarborgen hangen er lamellen voor het raam. Ze hangen aan twee rails, één voor de linkerhelft en één voor de rechterhelft. Ergens in juni kwam de linkerhelft van de lamellen naar beneden zeilen. Ze bleven wel aan de rail hangen, maar niet meer op hun plaats. Ze waren allemaal naar de hoek van de kamer gegleden en daar op de grond terecht gekomen. Het mechanisme dat ze op hun plaats hield was blijkbaar onklaar geraakt.

Die lamellen waren december 2019 aangebracht. Dus vier-en-een-half jaar later hielden ze het al niet meer, althans voor de helft. Ik heb door de winkel die ze heeft geïnstalleerd een nieuwe rail laten monteren en daar vervolgens de lamellen aan gehangen. Maar wat gebeurde vervolgens deze maand? Komt de rechterhelft van de lamellen naar beneden zeilen! Het was me wel door het hoofd geschoten, dat dat zou kunnen gebeuren, maar het leek me toch wel erg onwaarschijnlijk. Toen het onwaarschijnlijke toch gebeurde, had ik alsnog spijt van de reparatie van de linkerhelft. Wij zijn (C. heeft mij bijgestaan in onze verontwaardiging) naar de winkel opgestoomd om daar te bepleiten, dat de boel gratis werd gerepareerd, omdat we niet van plan waren nog één euro in die lamellen te investeren. Omdat hij van de winkel niet van plan was een gratis reparatie uit te voeren, dreigden wij hem een juridisch geschoolde belangenbehartiger op zijn dak te sturen. Later werden we gebeld met de mededeling, dat de leverancier bereid was een nieuwe rail te leveren voor 60%. Daar heb ik geen genoegen mee genomen. Hij moest het gratis verhelpen, zei ik. Weer later bood hij het te repareren voor 40% van de kosten. Omdat er inmiddels de nodige tijd was verstreken en wij het onderhand zat waren, hebben we dat maar geaccepteerd.

Ondertussen zit ik er nu al weken zo bij. Links de lamellen aan de nieuwe rail, rechts de ramen beplakt met posters die over waren van de europese verkiezingen, om de inkijk te beperken en de zon te weren.

En denk je dan dat ik nog tijd heb gehad om nog aan mijn tekenhobby toe te komen? Natuurlijk wel.