Ik meen mij vaag te herinneren dat ik spoedig weer eens een blog zou schrijven, maar volgens mij is het toch weer blijven liggen. Nu eindelijk tijd. De afgelopen weken druk doende geweest met het Progressieve Akkoord van Voorschoten. We hebben nu een rechtse coalitie in het dorp (CDA, VVD en Lokaal) en die hebben een coalitieakkoord gepresenteerd dat de ondernemers op het lijf is geschreven; alle andere onderwerpen waren consequent in het vage gehouden. Dat heeft de vier progressieve partijen (D66, SP, PvdA en GroenLinks) bewogen om een progressief akkoord af te spreken met allemaal leuke dingen voor de mensen in ons dorp.
Zo hebben wij een dorpsplein dat grotendeels in beslag wordt genomen door parkeerplaatsen. Het is dus eigenlijk helemaal geen dorpsplein. En dat willen wij er van gaan maken, met terrasjes, cafeetjes en in het midden een overdekt muziekpodiumpje.
De vier fractieleiders hebben hebben de inhoudelijke punten met elkaar vastgelegd, maar vervolgens kreeg ik de opdracht om er een fraaie vorm aan te geven. Dus ik heb foto’s in het dorp gemaakt, die passen bij de progressieve onderwerpen, en vervolgens een layout gephotoshopt waar binnenkort een handzaam blaadje in A5-formaat van kan worden gemaakt. Het resultaat is nu rondgestuurd en totnutoe heb ik alleen maar positieve reacties gehad. Ik ben nu een tevreden mens.
En ik word nu ook lid van het GroenLinks-bestuur in ons dorp. Dat heeft verder niets met het voorgaande te maken, dat is van de zomer al bedisseld tussen mij en de voorzitter. In november moet de algemene ledenvergadering dit nog goedkeuren, maar iedereen ziet mij nu al als bestuurslid. Gaat vanzelf goed. Wat ik precies moet besturen weet ik nog niet. Ik ga binnenkort naar de vergadering en dan heb ik daarna weer iets te doen, denk ik.
Vorige week mijn vierde coronaprik gehaald, al ben ik nu veel minder doordrongen van de noodzaak. De overheid heeft mij ingedeeld bij een kwetsbare groep, dus dan ga ik maar weer. Maar ik ben nooit ziek, althans de laatste drie jaar niet meer. Volgens mij is afstand houden het beste wat je kunt doen. Je maakt af en toe mensen in je omgeving mee die er lustig op los niesen en hoesten, met veel lawaai ook, zonder ook maar enigszins met anderen rekening te houden. Daar blijf ik dan maar uit de buurt.
Over kwetsbare groep gesproken: sommige van mijn vrienden hebben ongevraagd iets opgelopen, wat ze niet verdiend hebben. De een heeft nu een zeldzame huidziekte die moeilijk te behandelen is, en een ander maakt te weinig witte bloedlichaampjes aan, wat tot algeheel onwelzijn leidt. Ik prijs me gelukkig dat ik nog geen ernstige kwalen heb, maar dat kan nog komen natuurlijk. Ik heb ooit eens een volledige medische keuring ondergaan bij de bedrijfsarts. Toen hij mij de uitslag kwam vertellen, zei hij: “Je bent kerngezond, maar dat zegt eigenlijk niks, je kunt morgen wel dood neervallen”. Ik heb deze bemoedigende woorden onthouden, omdat ze mij blijvend herinneren aan de betrekkelijkheid van het leven.