Dus dit is de manier om jou aan het bloggen te krijgen!
Had dat dan meteen gezegd Fons, jemig.

Natuurlijk voel jij je bij al die grensoverschrijdend-gedragdiscussies niet aangesproken, ze gaan niet over jou. Ze gaan niet over mijn vader, mijn broers of mijn buurman. Ook mijn hele afdeling Erfgoed bied ik hierbij mijn welgemeende excuses aan. Ik schaam me dood. Maar het gaat niet om mij natuurlijk, het gaat op de eerste plaats om de slachtoffers. De voorzitter, penningmeester, secretaris, het lid (ojee) belast met archeologische bronstijdartefacten en last but not least onze goeie ouwe ledenadministrateur, die niet eens weet wat dat zijn, grenzen, laat staan dat hij er ooit één zou overschrijden. Sorry, sorry, ik begrijp zelf ook niet hoe dit kon gebeuren.

Aan de andere kant denk ik toch wel dat een structurele aanpak in opvoeding en onderwijs ook de categorie foute mannen, want daar dacht ik het in mijn blog als vanzelfsprekend over te hebben, wat meer zelfinzicht kan bieden. Met name die categorie heeft gedurende mijn eigen ‘leeftijd’ wel erg veel wind in de zeilen gehad. Aan slogans alleen heb je niks, daar heb je groot gelijk in, maar aan bewustwording in de politiek, leidend tot een meer fundamentele aanpak, wel. Die fundamentele aanpak is er tot nu toe niet geweest.

Ik geloof trouwens niet dat Overmars zo’n rotzak is. Hij was zich alleen van geen kwaad bewust. Read my lips (ojee): awareness education.

De reacties in de media van vrienden, collega’s en leidinggevenden van aangeklaagde mannen – vooral dat bezwerende ‘het is natuurlijk op de eerste plaats erg voor de slachtoffers’ – hebben ook mij bijzonder vermaakt. Dit soort identieke antwoorden wordt hen door media-adviseurs, communicatiestrategen, spindoctors, dat hele etterende mediagezwel van ‘mannetjesmakers’, ingefluisterd en komt dan paradoxaal genoeg volkomen onoprecht over.

Je miste in mijn overigens prachtige – dat vergat je nog te zeggen – betoog het: “educate your daughter”. ‘Laat het je niet aanleunen’ schreef je, ”pik het niet (ojee, foute woordkeus), stel het wangedrag aan de kaak, meteen, en in het openbaar, laat hem een zeperd halen. Leer jonge vrouwen hoe ze zich het beste kunnen verweren tegen wangedrag van mannen. Assertiviteit en weerbaarheid. Niet altijd makkelijk, maar het is te doen.’

Ik weet het niet, Fons. Mensen in het openbaar af laten gaan, ze een zeperd laten halen, juich ik niet toe. Assertiviteit is ook iets waaraan ik eigenlijk een hekel heb. Ik hou niet van een cultuur waarin juist deze eigenschappen verlangd en gepropageerd worden, waarin mensen gedwongen worden ze aan te leren. Ik hou meer van terughoudend en bescheiden en zou zo graag juist die eigenschappen in het sociale domein als een culturele kernwaarde aangeprezen zien. Eigenlijk zijn het de eigenschappen die jouzelf sieren, maar vrouwen raad je ze af. Weg met zachtheid. Leer van je af te slaan. Daar moeten vrouwen tijd en energie in steken. Maar waarom moeten zij weer iets? Waarom niet het wangedrag dat hen belaagt wezenlijk aangepakt? Waarom zouden we er niet voor kiezen om bewust in opvoeding en programmatisch in onderwijs bescheidenheid aan te leren? Begin met het laatste en het eerste volgt.

Er stond vanochtend een artikel in de Volkskrant van Tineke Bennema, historicus, waaruit met mijn hartelijke instemming dit citaat over onze huidige cultuur: ‘Kinderen wordt in algemene zin bijgebracht dat ze zich maximaal moeten ontplooien; samenwerking, plichten, verantwoordelijkheid voor een ander staan nauwelijks meer op de agenda. Prestaties en promotie van jezelf om aandacht of macht, roem en rijkdom, des te meer. Voor beide seksen. Zo is een survival-of-the-fittestcultuur ontstaan, uiteraard op de golven van het liberalisme en recentelijk uitvergroot door de social media. Seks is vaak daarbij middel en doel. De sterkste, de machtigste, de man, maar inmiddels ook een vrouw, maakt in die jungle vaak misbruik van deze verstoorde verhoudingen.’

Met die ‘inmiddels ook een vrouw’ zal de politica Kündogan wel zijn bedoeld.
Benieuwd wat voor plaatjes die nou weer heeft rondgestuurd…

Je hebt helemaal gelijk Linie, maar niettemin voel ik me bij al die discussies over MeToo en over grensoverschrijdend gedrag altijd wat ongemakkelijk. Het gaat over slecht gedrag van mannen, maar ik voel mij niet aangesproken. Gaat dit ook over mij? Het gaat over een categorie mannen waar ik niet bij wil horen. En zal ik mij in de discussie mengen? Weet ik wat de slachtoffers door moeten maken? Jij hebt een goede opsomming gegeven wat slachtoffers van ongewenst gedrag moeten doormaken, en slecht gedrag moet natuurlijk vermeden, bestreden en gestraft worden. Maar: “opvoeding en onderwijs, zo eenvoudig is het”? Is het werkelijk zo eenvoudig? Goh, dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. Laten we ook een slogan bedenken: “Samen houden we onze handen thuis”. Wie weet helpt het.

Toen ik de Voice-toestanden op het Journaal zag, zag ik meteen een gelijkenis met de Harvey Weinstein-toestanden. In de entertainmentwereld laten vrouwen zich van hun beste kant zien (letterlijk en figuurlijk) en worden ze bekeken en beoordeeld door mannen die die wereld besturen. Dat is een potentiële bron van ellende. Ik bedoel niet dat die vrouwen het ernaar hebben gemaakt, en meestal gaat het ook wel goed, maar het is een situatie van machtsongelijkheid die sommige mannen niet kunnen hanteren. Hier ligt misbruik op de loer.

En dan de reacties van mannen die aangeklaagd worden. “Ik bied mijn oprechte excuses aan”. Jaja, dat zeg je dan als je wangedrag bekend is geworden, en geen minuut eerder. Erg oprecht natuurlijk. Of: “Ik dacht dat ze het wilde, ik heb geen protest gemerkt”. Doen of je neus bloedt.

“Protect your daughter, educate your son” vat het probleem helemaal niet treffend samen. Ik mis de helft. Ik mis: “educate your daughter”. Laat het je niet aanleunen, pik het niet (ojee, foute woordkeus), stel het wangedrag aan de kaak, meteen, en in het openbaar, laat hem een zeperd halen. Leer jonge vrouwen hoe ze zich het beste kunnen verweren tegen wangedrag van mannen. Assertiviteit en weerbaarheid. Niet altijd makkelijk, maar het is te doen.

Ik geef toe: de laatste tijd heb ik af en toe een aanvechting om een dikpik te sturen. Aan Rutte en Baudet natuurlijk!

Vorige week hield ik mijn QR- code voor de scanner bij de ingang van een restaurant. Hij werd niet geaccepteerd. Oh ja, dacht ik, dit is mijn internationale code, ik moet natuurlijk de Nederlandse hebben. Maar die werd ook niet geaccepteerd. Het was namelijk niet zozeer een scanner, zag ik toen, als wel een zeepdispenser. Benieuwd hoelang het nog duurt voor ik opgenomen word. Mijn vriendin denkt dat het al had gemoeten.

De Voice sensatie, met alles wat daar op volgde, tot en met de capriolen van mijn aanbeden idool vroem vroem Overmars, toonde opnieuw aan dat meisjes en vrouwen nog altijd als vanzelfsprekend geacht worden tijd en energie te steken in het afhouden van ongewenst gedrag, tijd en energie in het zich teweerstellen tegen opdringerigheid en stalking, tijd en enrgie in het doen van aangifte, tijd en energie in het ondergaan van politieverhoren, tijd en energie in het beschrijven van allerlei pijnlijke détails ten overstaan van, in mijn eigen ervaringen uitsluitend mannelijke, agenten, tijd en energie tenslotte in het mentaal overeind blijven bij het onvermijdelijke victim blaming en het inhaerente eigen-schuldgevoel.

Het zou fijn zijn als er nu eindelijk een bewuste cultuuromslag op gang kwam naar jongens en mannen die als vanzelfsprekend worden geacht tijd en energie te steken in verantwoordelijk gedrag. Dat mis ik mijn hele leven al, toch wel getekend door akelige ervaringen (beschreven o.a. in Katjes en Mawembe S.). Sinds #metoo lijkt er nu een begin van anders denken te ontstaan. Er zit wel veel ruis in al die meldingen en wat mij betreft daagt pervers kleed- en flirtgedrag wel degelijk uit tot grensoverschrijdende reacties, maar die kern van een cultuur waarin vrouwen almaar als vanzelfsprekend bezig moeten zijn met het anticiperen op en het verwerken van de gevolgen van zogenaamd natuurlijk jagersgedrag mag toch eindelijk wel eens echt aangepakt.

De intussen overbekende doorgestreepte slagzin ‘protect your daughter’ gecombineerd met het motto ‘educate your son’ vat het probleem treffend samen. Opvoeding en onderwijs, zo eenvoudig is het.

Onze cultuur behoeft een zeepdispenser.

.