Fons, wat een prachtig portret heb je van jezelf gemaakt! Werkelijk heel fraai. Sterker nog: je bent in het echt minder echt dan zo echt als in dit zelfportret. Dat komt, denk ik, door het spel van licht en donker, het clair obscur, dat je over jezelf heen heb gelegd. C. is in het echt trouwens ook beduidend minder non dan hier achter jou, is mijn stellige indruk. Maar ja, wie zegt het allemaal weer? Nou, toevallig wel iemand die door de plaatselijke courant genomineerd is tot dorpsgenoot van het jaar. Met zo’n 25 anderen hoor, eigenlijk het hele dorp minus Harm, want die is al eens genomineerd geweest vanwege zijn kunstzinnigheid en Jette Renssen, omdat Jette altijd vervelende dingen tegen voorbijgangers roept. Maar daar gaat het niet om. Ik ben erbij, mijn naam wordt genoemd, het is nog niet officieel, maar ze kennen me en ik word in verband gebracht met een nominatie. Ik kan er in dit stadium nog niet veel meer over zeggen, maar ik zit in de race en ben al wel vast lid geworden van al onze locale partijen alsmede het CDA, de VVD, en D’66.

En qua snoeplust ben ik ook niet zomaar een te verwaarlozen iemand. Van een ex-collega stond er eergisteren een grootverpakking marsjes, bounty’s, snickers en zo voort op de mat voor de voordeur en die zijn nu allemaal op. Alleen de en-zo-voorts moet ik nog, die zijn vanavond aan de beurt. A. doet even niet mee wegens misselijk van de negerzoenen. Die werkt ze ook in reeksen van zes tegelijk naar binnen, anders heeft het geen zin, vindt ze. Over weinig dingen hier in huis zijn wij het zo eens. Megazak Engelse drop? Geen probleem. Wel tussendoor water drinken, anders wordt het onmenselijk en dat is iets waar wij, als voorbeeldige dorpsgenoten, tegen zijn, onmenselijk.

Wat verder nog in dit journaal?

Ik vind dat je goed je best doet in de politiek, hulde!
Want politiek is geen lolletje, aldus K.L. Polletje.

Laat jij je systematisch tweemaal per jaar medisch doormeten? Ik heb zoiets zelfs nog nooit één keer laten doen. A. zegt dat ze dan een licht tot matige vorm van dementie gaan vaststellen, dus ik wacht er nog maar even mee. Kunnen ze straks meteen de zware variant constateren, wel zo economisch. Dat vitamine-D-tekort van jou lijkt me trouwens ook niet niks. Wel fijn dat daar pillen voor zijn natuurlijk, maar misschien kun je anders ook eens buiten gaan wandelen? En begrijp ik goed uit jouw relaas dat jij zonder probleem recepten bij de apotheek afhaalt? Mij lukt dat maar zelden. Vrijwel altijd staan de verkeerde medicijnen klaar. Ik heb als herhaalrecept twee soorten slaapmiddelen. Die wissel ik periodiek af om te voorkomen dat ik van één en hetzelfde steeds meer nodig heb. Maar hoe nauwkeurig ik het ook intik op de website van de huisarts, hoezeer ik ook in het veld voor de extra opmerkingen een NB voorzien van een uitroepteken plaats met het verzoek alsjeblieft nou eens het juiste recept naar de apotheek te sturen, ze sturen bewonderenswaardig consequent het verkeerde. Dus heb ik de laatste keer gewoon het verkeerde besteld en toen ging het inderdaad goed. Ik hou mijn hart vast voor al die mensen die zes of meer medicijnen als herhaalrecept hebben.

Om je vraag over de schilderijlijsten te beantwoorden: nee, natuurlijk kan ook ik mij geen essentiëlere winkel voorstellen dan waar ze zulke lijsten verkopen. Het is gewoon het eerste wat je te binnen schiet als je aan noodzakelijke voorzieningen denkt. En geloof maar dat ik daar vaak aan denk. Conferenceperen bijvoorbeeld, die wij beslist vandaag wilden halen bij AH, komen in mijn prioriteitenschema pas op de derde of vierde plaats na schilderijlijsten. Dus die peren zijn we vergeten vanochtend. Het was er ook zo ontieglijk druk! Terwijl we dachten, zo rond 11.00, dit is een mooie tijd, nou kan het wel even. Nee hoor. Het halve bestuur van Cultuur enz. liep er met karretjes tegen andere besturen op te botsen en vice versa. Ik zag dat onze voorzitter uitsluitend wijn inlaadde en appte dus later aan het bestuurslid communicatie, dat die van ons heel veel ging drinken met de Kerst. Hij had het ook gezien, zei hij, maar ging toen verzachtende omstandigheden zitten appen over een dochter die bij de voorzitter op bezoek zou komen en ook dat de voorzitter het heel erg druk had met de cultuur. Daarna kregen we het nog even over het bestuurslid dat nooit wat doet, want die zijn vrouw had echt hele rare dingen in haar karretje, die er nu in dit verband minder toe doen, maar wel zeer te denken gaven. Daarna heb ik geappt met het bestuurslid ledenadministratie, die de kerstwensen voor mij de deur uit zal doen. Van al deze dingen ga ik nu even rusten.

Maar niet dan na het weerbericht voor de komende dagen:
grijs, kletsnat en uitzichtsloos.

C. kreeg van één van haar vrijwilligerswerken daags voor Sinterklaas een chocoladeletter. Je raadt het al: het was een C. Van melkchocolade, en daar is C. niet dol op. “Jij mag de rest hebben”, zei ze toen ze een stuk geproefd had. Ik neem het niet zo nauw met melk of puur, dus ik propte de resterende C. in hoog tempo naar binnen. En dat was meteen het einde van onze Sinterklaas. Die vieren wij nooit, die negeren wij. Wij hebben geen kinderen, en we zijn ook geen feestbeesten.

Ook de Kerst wordt niet gevierd. Als je overtuigd ongelovig bent, wat moet je dan vieren?

Ik kreeg onlangs een reactie op een blog van februari 2018, beter gezegd: een vraag. Iemand wilde weten hoe de platenwinkel heette waarover ik had geschreven. Ik wist het nog! Kun je je dat voorstellen? Ik heb kunnen antwoorden en heb er een fotootje bij gedaan als bewijs.

Twee prominente functionarissen van onze lokale GroenLinks-afdeling hebben mij laten weten dat ze mijn bijdragen ook de komende jaren op prijs stellen. Ik ben voorlopig dus verzekerd van werkgelegenheid, ook al is het gratis.

Vorige week heeft de gemeenteraad van ons dorp besluiten genomen over een cultureel centrum met een bibliotheek, een zaal voor films en theater, en huisvesting voor een aantal culturele instellingen, en over woningbouw op een al 20 jaar braakliggend terrein en een aangrenzend terreintje met bomen en struiken waar nooit iemand komt. Dat die besluiten zijn genomen is mooi, maar dat het vele jaren duurt voor het zo ver is, stemt mij toch droevig. Politiek is toch vooral vasthouden aan je eigen gelijk, in plaats van aanpakken en regelen wat nodig is.

Ik laat tweemaal per jaar doormeten of ik nog in orde ben, en daarvoor lever ik bloed en urine in. En het mooie is, in deze een-en-twintigste eeuw, dat je dan een paar dagen later de uitslag op je computer kunt zien. Ik kreeg het volgende bericht: albumine 13,3 creatinine 11,9 vitamine D 64,5. Goed bedoeld natuurlijk, maar data zijn geen informatie. Nu wist ik nog niks. Mij leek 64,5 veel te hoog, maar ik hoorde van de doktersassistente dat het minstens 75 moet zijn. Ik slik nu pilletjes om dit schromelijke tekort aan te vullen. We zullen over een half jaar zien wat de nieuwe data zijn.

Ook de longen worden jaarlijks doorgemeten, vanwege asthma. Maar dit jaar deed de longarts het anders, vanwege de corona. Hij belde mij op.
“Hoe gaat het met u?”
“Goed, dank u”
“En met uw longen?”
“Hetzelfde als altijd, niet beter en niet slechter”
“Als u uw medicijn niet meer gebruikt, merkt u dat dan?”
“Zeker, na twee of drie dagen merk ik dat goed”
“Dan stuur ik een recept naar uw apotheek, dan kunt u weer een jaar vooruit”
“O, dank u”
“Goedemorgen”
“Goedemorgen”
Vroeger hoorde ik altijd van huis- en andere artsen dat ze het belangrijk vonden om iemand te zien en te spreken voordat ze een diagnose konden stellen, en dat lijkt mij ook logisch. Maar corona breekt wet, zo blijkt ook hier weer.

Al die controles leveren steeds weer als resultaat op, dat het goed gaat met mijn gezondheid. Ik merk natuurlijk wel dat mijn lijf ouder wordt, maar daar heb ik het maar liever niet over. Ik heb ook geen corona, C. ook niet, misschien ben ik besmettelijk voor anderen, maar dat weet ik dan niet dus ook dat staat mijn levensgeluk niet in de weg.

Ik hoorde trouwens van een psychiater, dat door de corona het aantal zelfmoorden met 20% is gedaald. Als mensen minder contacten hebben, hebben ze ook minder stress, zoiets. Het moet nog goed uitgezocht worden, dus we horen nog wel hoe het echt zit.

Mijn visie op Boeddha? Die heb ik niet, eerlijk niet. Ik zit als overtuigd ongelovige met mijn rug naar alles wat met geloof of godsdienst te maken heeft. Ik heb wel eens gedacht: er wonen ongeveer 1 miljoen moslims in Nederland, ik zou mij eens moeten verdiepen in wat dat inhoudt. Ik zou eens in de Koran kunnen kijken. Maar bij die gedachte is het gebleven. Christenen, joden, moslims, boeddhisten, hindoes, allemaal hetzelfde. Het leidt allemaal af van wat we hier en nu kunnen doen met elkaar.

Of in mijn eentje natuurlijk. Want eindelijk, eindelijk heb ik vandaag mijn zelfportret kunnen afronden. Ik heb er zo’n vier maanden aan gewerkt, niet constant natuurlijk, maar stukje bij beetje, met tussenpozen toewerkend naar het eindresultaat. Ik wil het laten inlijsten en dan hang ik het naast het portret van C. En wat doen ze nou? Gaan ze de niet essentiële winkels sluiten! Zal je zien dat de lijstenmakers daar onder vallen. Kun jij je iets essentiëlers voorstellen dan een winkel waar ze een schilderij van mijn zelfportret maken? Nou, ik niet.

Met vreugde in het hart deel ik je mee dat mijn schouderklachten zich onderhand weer op het gebruikelijke peil bevinden, het best omschreven als belabberd maar niet meer zorgwekkend. Wel zit er, sinds het ijzer mij tijdens een al te woeste strijkpartij net niet uit handen glipte, wel iets heel erg fout in mijn linker schouder, recht onder de tinnitus in het erboven ook al danig kwakkelende oor, met als gevolg een permanente blessure. Begin deze week kwam daar Harm nog bij. Harm is nu zover in de tachtig dat hij met twee stokken loopt. Hij wil de overgang naar een rollator graag via zoveel mogelijk stokken doen en eigenlijk liefst uitstellen tot na zijn dood. Hij heeft ook al eens, om dat hele idee van lopen achter zich te laten, een scootmobiel geprobeerd, maar reeds tijdens de eerste les de docente, die ten behoeve van een zinvolle instructie meende even naast hem te komen fietsen, zodanig van de pumps gereden, dat hij de scootmobiel meteen bij het oud ijzer zette. Oud ijzer vindt hij fijn. Iedereen gooit dan ook op Harms verzoek oud ijzer bij hem over het hek, want daar maakt hij kunst van. Prachtige grote siervogels, heksen op een bezemsteel, Tingueli-achtige fantasie-werktuigen, allemaal even fraai. Van de week echter, toen ik kruiend met bergen groente-afval uit onze moestuin vanaf het spoor huiswaarts liep, informeerde hij waar dat heen ging met die mooie kruiwagen. Naar onze GFT-bak, zei ik, waarop bleek dat het hem persoonlijk verantwoorder voorkwam als ik de inhoud over het hek van zijn pluimveetuin wilde kiepen. Daar vind je naast al zijn zelf gesmede kunst ganzen, kalkoenen, massa’s kippen, konijnen, een oud hangbuikzwijn, krielhanen, gewone hanen, muskuseenden, Amerikaanse Pekingeenden en Hollandse soepeenden. Heel veel eenden. Die afrastering is anderhalf keer zo hoog als ikzelf, allemaal gaas en prikkeldraad, dus als je daar de vracht van je riek, zwaar van de restanten kool- en ander struikgewas, overheen wilt zwiepen, gaat het op een gegeven moment, tijdens het legen van de derde kruiwagen, mis. Vooral als een hysterisch blaffende Hendrik het hele proces heen en weer hijgend achter het gaas in terugwerkende banen probeert te leiden. Die eenden trekken zich van Hendrik niks aan, volgens mij vinden ze het een domme hond, de ganzen zijn wat meer op Hendriks hand, ze gakken en blazen als bezeten en trekken door het gaas heen mijn trui kapot, waardoor het zodanig in de zere schouder schiet dat die sindsdien weinig anders meer wil dan nog zo’n beetje half uit de kom hangen. Dit heeft intussen een dag of vijf geduurd en of het ooit nog weer goedkomt, echt ik ken weinig mensen, eigenlijk niemand, die het interesseert. Leven is een riskante bezigheid, daar kan niet genoeg voor gewaarschuwd worden, maar Harm houdt van mij.

Toch zijn die fysieke ongemakken natuurlijk niks vergeleken met haperende hersens.

‘Dit zijn de namen’ is de titel van een prachtig boek. Het is van een schrijver – van wie ik zeker ook twee andere boeken heb gelezen, alledrie even goed, in die andere twee zat zelfs een vliegtuig, staat me nog bij – wiens naam ik telkens als ik hem nodig heb niet meer kan vinden. Ook niet op het puntje van de tong. Helemaal nergens ligt hij. Ik zie de man wel scherp voor me, met zijn vriendelijke, kale hoofd, en ik denk ‘iets met drie lettergrepen’, maar dat is het, meer zit er niet in. Bij veel leeftijdsgenoten zie ik het ook. Dat is wel troostrijk. In de vergaderingen van onze Stuurgroep ‘Cultuur en nog wat’ gaat de halve tijd heen met het niet op namen kunnen komen. Alleen het bestuurslid dat nooit iets uitvoert weet nog wel eens wat. Ben even kwijt hoe hij ook alweer heet. Maar die doet dus nooit iets, wat natuurlijk ook niet helpt om zijn naam te onthouden. Ja, koekjes eten, naar lezingen komen voor koffie en gevulde koek, dat doet hij wel. En als we hem vragen waarover dat boek gaat, dat hij al twintig jaar aan het schrijven is, zegt hij ‘dat is te ingewikkeld om uit te leggen’ en als wij dan zeggen ‘gebruik korte woordjes, misschien snappen we het dan toch’, vindt hij dat onbegonnen werk. Alles wat in de verte ruikt naar werk, vindt Dinges onbegonnen. Ik hoor overigens dat ieder zichzelf respecterend vrijwilligersbestuur zo iemand in zijn midden heeft, dus ik heb de anderen voorgesteld – sinds onze voorzitter beloofde Dinges de wacht aan te zeggen, maar daarvoor nu al maanden almaar de tijd niet tijd vindt, drúk, drúk – de aanwezigheid van één lamlendig bestuurslid als een quality mark te beschouwen. Een soort leisure class effect, zo van wij kunnen ons zo iemand permitteren.

En zo komen we dan als vanzelf weer op de Boeddha, ook zo’n lul. Sinds de tuincentra hem jaren geleden in de aanbieding deden, is het heel erg zen om een Boeddha in je huiskamer, hal of tuin te zetten. Vooral mensen die geen idee hebben wie de Boeddha was, vinden die beeldjes ‘wel wat hebben’, geinig, rustgevend, met dat kekke luilekkerlandbuikje. Mooie ideologie toch ook? ‘Hij daar’, zeg ik dan wijzend op hun Boeddha z’n navel, ‘was iemand die zijn jonge vrouw en kind in de steek liet om voor zichzelf verlichting te gaan zoeken. Voor zichzelf, hè? En slechte dingen moet je niet doen, want die schaden je eigen ziel het meest. Eigenbelang, hè?’ Ze glimlachen gelukzalig. Zij kunnen zich zo iemand permitteren.

Over misselijke types gesproken, Trump laat nog gauw even, tegen alle usances rond vertrekkende presidenten in, zoveel mogelijk mensen executeren. Ik moet sinds een jaar of vier dikwijls denken aan wat wij vroeger bij sociologie leerden over ideaaltypen. Een ideaaltype was volgens Max Weber een constructie die de meest essentiële kenmerken van iets, een persoonlijkheid in dit geval, uitvergroot weergeeft. Het was een methodologisch hulpmiddel en in het echt kwam zo’n ideealtype natuurlijk nooit voor. Tot Trump. Toen hadden we ineens een ideaaltype in levenden lijve. Concreet. Om gewoon vast te pakken. To grab him by the balls.

Het kerstdiner sterft dit jaar vanwege de corona een zachte dood. Dat lijkt mij een mooi begin van een nieuwe traditie, al zal de oude volgend jaar wel weer opstaan, dat heb je nou eenmaal met die christelijke dingen, die blijven nooit rustig liggen. Toch is er soms ook leuk nieuws. Zo had ik deze zomer, zonder enige hoop, de gemeente verzocht langs onze tuin stekelstruiken te plaatsen om eindelijk verlost te raken van de hondenpoep die daar dag in dag uit in zulke porties wordt gedropt, dat wij bij mooi weer vaak niet in onze tuin kunnen zitten vanwege de stank. En nou zijn ze daar waarachtig mee bezig! Kennelijk weten ze toch wie ertoe doet in de gemeente en wie niet. Dus overweeg ik mij nu als zodanig – vooraanstaand inwoner van een dorp – live op tv te laten vaccineren. Want voor wat hoort wat. En geheel belangeloos, hè? Ik bedoel ik moet het de Boeddha nog zien doen.

Als je intussen kanttekeningen bij mijn visie op de Boeddha wilt maken, ga je gang.
Er valt met mij altijd te praten over de juiste visie in allerlei kwesties.
Versus die van jou, zeg maar.

Zalig kerstfeest!