Nou hèbben ze allemaal hun geweer in Amerika, schieten ze nog mis!

Ben ik een complotdenker als ik me in gemoede afvraag hoe je iemand met zo’n dikke kop niet kunt raken?

Dank Fons voor je vakantieblog met de prachtige foto’s. Die geven de burger weer een beetje moed. Want we komen om in de vaklui hier. Gedurende een week of wat dagelijks een timmerman, twee schilders en een manusje van alles in en om huis. Buiten- en binnenwerkrenovatie, een heidens karwei. Alleen hun verzorging al, voortdurend koffie, stroopwafels, chocokoekjes, thee, fris, of doe mij nou maar een pilsje schat. En maar lullen, ongelooflijk, wat kunnen mannen oeverloos zwetsen! Van de acht uur dat ze hier zijn, wordt er effectief geen zes uur gewerkt. Wij vinden dit best, de sfeer is prima, ik weet nu alles over het huwelijk van de één en de diarree van de ander en de werkgever ziet dat het goed is. Ze leveren namelijk wel vakwerk. We hebben gelukkig een fixed price afgesproken, dus hoeven zelf alleen de ravitaillering op orde te houden.

Het manusje blowt. Het is een jongen van een jaar of 16. Hij zit nog op school. Ik weet niet of hij daar ook elk uur een kwartier op de wc doorbrengt, maar bij ons wel. De ontluchtingsknop, waarvan ik het bestaan niet eens kende, heeft hij ook meteen gevonden en daarna sprayt hij, vermoeden wij, de wiet zo goed mogelijk weg met de toiletverfrisser. Hij zegt dat hij buikpijn heeft, al vijf dagen, en erg veel last van diarree. De schilders zeggen dat hij eigenlijk altijd buikpijn heeft. Van zijn ouders moet hij toch aan het werk. Die hebben waarschijnlijk geen ontluchtingsknop.

Maar goed, alle vier, ook het blowertje, drijven de spot met mij. ‘Zeg eens snijbladsla schat?’

Dat kwam zo. Ik kon niet op de naam van het vrouwelijk geslachtshormoon komen. Testosteron lukte wel, omdat ze het daar zelf almaar over hadden, maar hoe heet dat van ons ook weer? Zij hadden geen idee en bij mij was het ook weg. Dat gebeurt steeds vaker. Soms, na een uur fietsen, kondigt zo’n vergeten woord zich heel schroomvallig aan. Niet over de autobahn, zoals vroeger, niet via allerlei andere intussen ook met eiwitplaques dichtgeslibde B-weggetjes, maar langs een kennelijk nog openliggende sluiproute, zo van ‘euthanasie… nee, euthanasie niet… hé, wat een leuke koe…  androgyn… nee, dat is wel iets, maar… pas op voor die trekker, pas zèlf op voor die trekker … gynostron… androgeen… de naaktslakken nog killen zometeen… genocide… had ik nou net wel verse koffie voor de mannen gezet, ach, dat zal toch wel… genietroepen… typogenie… oeh bijna…. typogeen… OESTROGEEN!

In het moestuincomplex kunnen sommige mensen drie keer of meer – Theo bijvoorbeeld wel tien – heel snel snijbladsla achter elkaar zeggen. Ik niet. Ik zeg bij de eerste keer al puur van de stress snijbadsna. Heel vervelend. Want als ik nu op weg naar onze kavel langs die klojo’s kom, dan roepen die mij heel hard SNIJBADSNA na. Terwijl ik dus thuis ook al met een timmerman, een blowend gabbertje en twee schilders zit, waarvan één met een moeizaam huwelijk. Nou, zo’n huwelijk is wel zielig hoor, arme schilder, geef mij in vredesnaam dan maar diarree.

Jij krijgt dit soort breinstoornissen niet hoor, Fons, die krijgen mensen alleen als ze al ruim een halve eeuw aan de slaapmedicatie zijn en dan is het hun eigen schuld. Ze worden er wel wat kregelig van soms. Zo kan ik steeds slechter tegen allerlei orders in de trant van ‘Maak uw lens schoon voor duidelijke foto’s’. Doe het zelf, denk ik dan. Of ‘kijk jij maar uit’, bij zo’n bordje met ‘Kijk uit: wegopbreking’. Waar bemoeien ze zich mee.

Nu even de ‘omvolking’, anders vergeet ik die weer. De ‘omvolking’ vindt met of zonder sturende elite gewoon plaats. Daar is ook in principe niks mis mee. Er ontstaat pas een probleem als de nieuwkomers de regels, wetten, waarden en normen van hun godsdienst boven die van ons bloedeigen democratische staatsbestel plaatsen. Ik heb meer angst voor de Marjolein-Faberachtigen in onze huidige regering, het type dat ontkent dat de aarde rond is en vindt dat je niet gestudeerd hoeft te hebben om te weten dat je belazerd wordt door academici die er een of ander elitair belang bij hebben glashard iets anders te beweren. ‘Maar Pythagoras dan, mevrouw?’ ‘Dat zijn uitspraken uit het verleden, ik houd me alleen bezig met de toekomst en daarin is de aarde plat.’

En die afschuwelijke Klever, woorden schieten tekort.

Met stomheid geslagen kijkt de rest het dus aan. Dat de zwijgende meerderheid nog eens links zou zijn Fons, wie had dat ooit gedacht? Maar goed, de Britten slaan terug, de Fransen ook en Ursula von der Leyen keert Orbán de rug toe. Het tij keert wel weer. Jammer alleen dat je zo’n land als Hongarije niet vrij eenvoudig uit de EU kunt zetten. Maar ja, dan was Polen er ook uit gegooid, terwijl nu wel fijn Tusk daar zit.

Tussen de bedrijven door heb ik toch nog het boek van Nop Maas over Hanny Michaelis gelezen, de ex-echtgenote van Gerard Reve. Prachtig. Eén en al roddel over schrijvers en kunstenaars van na WO2. Wat me vooral bij zal blijven is dat zij in het werk van Hugo Claus heel veel rechtstreeks plagiaat had aangetroffen uit boeken van Amerikaanse schrijvers, waarvan Claus ’terecht vermoedde’ dat toch niemand hier die las. Maar Michaelis dus wel. Zoiets treft mij extra omdat Claus zich zo denigrerend uitsprak over dat Poolse ‘huismoedertje’ dat de Nobelprijs voor literatuur had gewonnen. Claus heeft nergens een Nobelprijs mee gewonnen. Szymborska wel. Met prachtige poëzie.

En ook Catch 22 van Joseph Heller eindelijk uit. Algemeen na publicatie in 1961 als de beste Amerikaanse roman tot dan sinds WO2 de hemel in geprezen. Ik vind het stilistisch het slechtste boek dat ik ooit gelezen heb. Nooit zag ik zoveel volstrekt overbodige en daardoor alleen maar irritante adjectieven en bijwoorden, om maar te zwijgen van alle onnodige uitlegpassages, in één boek verzameld. Ze buitelen als dronken torren over elkaar heen. ‘Het afgemeten, moeizame, indringende schraapgeluid…’ of ‘… zei de verveelde stem van de korporaal…’ of ‘… verklaarde majoor Danby nadrukkelijk, op blij energieke, enthousiaste toon.’ Er zijn nog veel ergere voorbeelden te geven, maar dan geloof je me niet meer. En tot overmaat een hoofdpersoon die telkens weer uitdrukkelijk gepresenteerd wordt als echt een goed mens, dat we dat toch vooral niet vergeten tussen alle andere edelkitsch. De sfeer en de gebeurtenissen zijn wel geestig, kolderiek meestal, verzonnen en beschreven, maar pas teruggebracht tot een derde was dit een bovengemiddeld goed boek geweest. Lees het maar niet.

Tot slot, vers van de pers: wat een foeilelijk wanstaltig, gedrochtelijk – om er ook maar eens wat adjectieven tegenaan te gooien – beeld hebben ze daar op het Leidse Plein neergezet ter ere van Peter R. De Vries…

Wij stellen elk jaar een vakantieperiode vast van vier weken. Voor ons pensionado’s is dat misschien wat overbodig, want we kunnen het hele jaar door een vakantie plannen als we willen. Zo zijn we in april naar Parijs geweest; daar heb ik al verslag van gedaan. Maar een officiële vakantieperiode stelt ons in staat ons vier weken lang af te melden als vrijwilliger en geen emails of apps te lezen of te beantwoorden. Je hoeft er niet eens de deur voor uit. Maar dat hebben we natuurlijk wel gedaan. En zo kwamen we in Ruurlo, jou wel bekend. We logeerden in Avenarius. Ruurlo is best aardig, en we hebben er ook alleen maar aardige mensen ontmoet. Maar het ging ons vooral voor wandelingen in de omgeving en een bezoek aan het kasteel / museum.

Het kasteel en de vaste tentoonstelling kenden we al, maar er was ook een tijdelijke tentoonstelling te zien van “40 jaar Tussen Kunst en Kitsch”, met allerlei kunststukken en voorwerpen die eerder op TV te zien zijn geweest. Heel aardig. Maar het mooiste vond ik toch de wandelingen. We hebben in de Ruurlose boswachterij rondgewandeld en ook het “Liefdespad” gevolgd. Beetje malle naam voor een wandelroute door het bos, maar vooruit.

Toen door naar Antwerpen. Daar waren we al eerder geweest, maar we hebben het centrum nu eens grondig bekeken. Weliswaar veel mooie gevels en gebouwen, ook een paar prachtige kerken, maar al met al toch een rommelig gebouwde stad. Van alles door elkaar, net als eigenlijk in heel Vlaanderen. Alleen het Begijnhof zag er vrij ordelijk uit.

Daarna door naar Eindhoven. Dat vonden wij nou een ordelijke stad, ook al hebben we maar een deel gezien. Wij gingen voor het Van Abbemuseum. Daar waren we nog nooit geweest en je moet het toch een keer gezien hebben. Wij vonden het een prachtig gebouw. Er was wel wat mooie kunst te zien, maar de meeste tentoonstellingen vielen tegen. We hadden dezelfde beleving als in het grote museum van Antwerpen, en ook het fotomuseum in Rotterdam trouwens: veel geschiedenis en thema’s en anthropologie, weinig mooie kunst. Het lijkt wel een trend in de museumwereld: mensen moeten bewust worden gemaakt, kennismaken met andere culturen, begrijpen van inclusiviteit is, herinnerd worden aan hoe het vroeger en elders was. Daarvoor wil ik niet naar het museum. Ik wil kunst zien. Als ze dat niet bieden, ga je van lieverlee maar selfies maken . . . 

Verder gaat alles hier goed. Wel af en toe last van PHPD (pijntje hier, pijntje daar) maar dat schijnt er bij te horen als je ouder wordt. Volgende week weer aan het werk: C. in het museum en in de bieb, ik in de strijd tegen de verrechtsing.

Ik heb het behoorlijk druk, maar nergens zin in, behalve in het schrijven van een blog. Dus wat doe je dan? Precies.

En zo zijn wij, speciaal op mijn verzoek, weer eens in Parijs geweest. Het was denk ik de zevende of achtste keer, ik heb het niet precies bijgehouden, maar om de zoveel jaren wil ik toch weer eens gaan kijken. Ik beleef het als een feest der herkenning in zo ongeveer de indrukwekkendste stad die ik ken. Eind april was het in Parijs net zo koud als in Nederland dus we hadden dikke truien en jassen bij ons. Wij betrokken een hotel dat we al een paar keer eerder hadden bewoond, precies in het midden van Parijs, op loopafstand van zo ongeveer alles wat we wilden zien.

Maar we hebben niet alles gezien wat we wilden zien. Om te beginnen het Musée d’ Orsay. Wij liepen niets vermoedend die kant op en toen we de hoek omgingen zagen wij op het plein voor het museum een zee van mensen die naar binnen wilden. Ook bij de ingangen voor de voorverkochte kaartjes stonden lange rijen mensen te wachten. De moed zonk ons in de schoenen en wij dropen af. Uren in de rij staan zou ons vakantieplezier grondig hebben bedorven. De dag daarna togen wij naar Le Centre Pompidou. Daar troffen wij dezelfde taferelen: geen doorkomen aan. In plaats daarvan hebben wij vele kilometers door Parijs gedwaald, en dat is en blijft geweldig. Voor het Panthéon geen lange rijen: dat was vanwege een staking gesloten. Ik heb wel gedacht dat in Parijs is gebeurd wat ook in Barcelona, Venetië en Amsterdam is gebeurd, nl. zo’n enorme toestroom van touristen, dat die steden, in ieder geval delen van het jaar, nagenoeg onleefbaar zijn geworden.

Eén museum hebben we wel kunnen bezoeken: het Musée Rodin. Daar heb ik toch wel mijn hart opgehaald. Ik kende maar twee beelden van Rodin, maar zoveel werk van hem bij elkaar te zien was toch wel een openbaring. Hij heeft veel portretten gemaakt, en veel mensen uitgebeeld in allerlei mogelijke, en soms ook onmogelijke houdingen. En er hing ook nog ergens een verdwaalde Van Gogh aan de muur.

De Notre Dame is nog niet af, maar de kleine toren staat alweer op het dak. Wij hadden in de krant gelezen dat hij (of is het zij?) met Kerstmis weer open gaat voor het publiek. En Kerstmis is natuurlijk een mooie gelegenheid om een afgefakkelde kerk te laten herrijzen.

Het Place de la Concorde staat volgebouwd met tribunes, waarschijnlijk met het oog op de komende Olympische Spelen. Een lelijk gezicht, maar er moet ook geld verdiend worden . . .

En o ja: we zijn ook nog een bekende Amerikaan tegengekomen, pal naast de ingang van ons hotel. Hoe konden we het zo treffen.

En nu ben ik weer campagneleider, deze keer voor de Europese verkiezingen. De lokale politieke leiders van PvdA en GroenLinks in ons dorp hebben deze keer tot een kleinschalige campagne besloten. We beperken ons tot het aanbieden van folders aan winkelend publiek op de zaterdagen. De reacties van de voorbijgangers zijn grotendeels normaal en vriendelijk, ook als ze “needankuwel” zeggen. Maar een enkele keer sta je toch raar te kijken van wat je hoort. We hebben iemand en passant horen zeggen dat Frans Timmermans de aanstichter is van de oorlog in Oekraïne. En ook deze.

“Gaat u 6 juni stemmen?”
“Nee want ik woon in Wassenaar”
“Gaat u in Wassenaar stemmen?”
“Nee, niet op jullie”
“Dat geeft niet, als u maar gaat stemmen”
“Ik stem op Wilders”
“Die doet niet mee, er staat een ander op de kieslijst van de PVV voor Europa”
“En toch ga ik op hem stemmen”
“Dan wens ik u veel succes”

Zoals je zegt: we zitten nu met Wilders, en je wilt graag dat ik hier iets zinnigs over zeg. Ik kan je zeggen dat ik geirriteerd, verbouwereerd en gechoqueerd ben sinds de verkiezingen van vorig jaar  en dat is met het verschijnen van het coalitieakkoord alleen nog maar erger geworden. Ik heb het niet zien aankomen. En misschien had ik het kunnen zien. Ik herinner mij dat ik op mijn 61e met pensioen ben gegaan omdat ik het niet meer leuk vond om bij het rijk te werken. Mijn trots om de publieke zaak te mogen dienen was geleidelijkaan verdampt. Vooral het in 2010 gestarte kabinet (CDA en VVD met gedoogsteun van de PVV) heeft de sfeer in de rijksdienst verhard, verkild, zeg maar: verwilderd. In 2012 trok Wilders zijn gedoogsteun in, het kabinet viel, en sindsdien heb ik steeds gedacht dat de PVV niets anders is dan een extreem-rechtse kamerfractie met een schreeuwerige en bij tijd en wijlen onbeschofte fractieleider. Als je nog niet eens een kabinet kunt gedogen, ben je gedoemd permanent in de oppositie te blijven en kom je aan regeren niet toe, dacht ik. Lawaaiig maar tandeloos. 

Verkeerd gedacht. We zijn twaalf jaar verder en de PVV dreigt nu mee te regeren. Eigenlijk ben ik vooral beschaamd. Het niveau van de landspolitiek is de afgelopen decennia alsmaar gedaald. En nu heeft 1 op de 4 kiezers op de PVV gestemd. Onze democratie stoelt op het axioma: de kiezer heeft altijd gelijk. Een stelling die ik nooit heb onderschreven. Want als een volksmenner de kiezers langdurig bestookt met oneliners, ophitserij en onwaarheden, sluipt er een gif in de publieke opinie, dat het functioneren van de democratie ondermijnt. Er groeit een groep volgelingen die met recht ontevreden zijn en evenveel stemrecht hebben als ieder ander, maar met hun stemgedrag het openbaar bestuur devalueren. We hadden veel energieker dat tij moeten keren, in plaats van die verzieking te tolereren omdat we nu eenmaal een democratie zijn. We zijn het nu minder dan voorheen, en ik vrees dat dat alleen maar erger wordt.

Er hangt een sfeer dat er eindelijk met “links” is afgerekend. Mensen associëren alles waar ze een hekel aan hebben met links, ook al is het jaren lang rechts wanbeleid geweest. Ik ben bang dat al die (extreem)rechtse kiezers straks bedrogen uitkomen, omdat de verbeteringen waar zij op hopen er niet komen. Wat daar het effect van zal zijn, durf ik niet te voorspellen. Wellicht dat we kiezers terug kunnen winnen met een sterk aansprekend verhaal. Maar het kan ook zijn dat de verrechtsing dan nog extremer toeslaat dan nu.

Ik moet je zeggen: nu is het mijn beurt om met de rug naar het landsbestuur te zitten. Ik wil niet meer weten wat daar gebeurt. Ik volg de debatten in de Kamer niet, ik mijd de talkshows, en ik merk dat dat goed is voor mijn gemoedsrust. Wie er ook premier wordt: not my president.

Is dit zinnig genoeg? Of te deprimerend? Of beide?

Mijn lieve nicht van 80, die veel narigheid heeft meegemaakt in haar leven, maar gelukkig niet bepaald aan anorexia lijdt, was misselijk met Pasen. Wel stond er een grote schaal met paaseitjes op tafel. En elke keer als ze daar langs kwam, aarzelde ze even, dacht dan ‘Nou ja, ik ben toch al misselijk’ en nam er nog één. Deze houding wou ik mij ook eigen maken. Je kon er veel aan hebben, leek mij.

Eerst echter gingen we een midweek naar Münster, teneinde daar omheen te fietsen. In de folder stond namelijk: ‘Ook bospaden, wandelpaden en landweggetjes zijn geïntegreerd in het fietspadennetwerk en bieden zo veel afwisseling in het zadel.’ Die afwisseling in het zadel, daar was het ons om begonnen. Verder kan ik je ervan vertellen dat de fietstochten rond Münster niets voorstellen. Rond jouw Voorschoten en mijn Wijchen zijn ze 9 keer mooier, hetgeen neerkomt op 10 keer zo mooi, maar leg dit soort subtiliteiten maar eens uit aan de media. Ik heb het geprobeerd, de Volkskrant voorop, ze snappen het niet. Dus blijft ons land de gekste statistische uitkomsten als ‘feit’ voorgeschoteld krijgen. Waar iemand 150 reed, reed hij ‘drie keer meer dan’ de toegestane 50. Ik hoop dat Wilders hier iets aan gaat doen.

Maar die botanische tuin van Münster!
Wat kun je daar naast de ingang fijn op een bankje zitten!

Er kwamen twee botanische nerds op af, man en vrouw van om en nabij de 60 en zeer waarschijnlijk broer en zus, want ze liepen allebei met de rechtervoet keurig recht vooruit, maar de linker duidelijk een graad of 20 naar buiten gericht. Niet heel erg dus, maar ik zie zoiets, omdat ik na mijn heup opnieuw moest leren lopen en vooral moest oefenen om mijn ene voet weer gewoon recht vooruit te zetten. Dat had ik vermoedelijk vóór die tijd ook nooit gedaan, maar nu moest het van de fysiotherapeut, die het werkelijk een schande vond, zover als ik die ene voet naar buiten draaide. 

Ik wees mijn beide reisgenoten, wier namen ik hier niet zal noemen, ook niet bij wijze van vermoeiend ‘maar ze heten zus en zo’ op de Duitse voeten. Ze gaven mij verbaasd gelijk: wat een opmerkelijk loopje! Dat was niet slim. Je moet nooit nogal opvallend naar mensen hun voeten turen en dan verbaasd beginnen te lachen. Dus vroeg de mannetjesnerd aan mij:
– Um Gotteswillen, was ist mit unseren Füszen?
– Nichts, nichts, aber wir dachten Sie sind vielleicht Geschwister.
– Sind wir auch, das ist meine Schwester.
– Dachten wir uns schon.
– Aber warum denn?
– Ja, man sieht es kaum, wirklich wahr, aber ich achte auf Füsze seit ich eine neue Hüpfe habe und von Neu an wieder laufen lernen muszte.
– Eine was?
– Hüpfe.
– Meinen Sie vielleicht Hüfte?
– Es ist durchaus möglich dasz ich Hüfte meine.
– Aber was ist denn los mit unseren Füszen?
– Gar nichts ist mit Ihren Füszen los, wer es nicht weisz sieht es gar nicht, so unbedeutend ist es, aber Ihr linker Fusz steht etwas nach auszen beim Gehen und der linke Fusz Ihrer Schwester macht genau das Gleiche.

Ach, werkelijk? Nou, dan zouden ze daar eens op letten, einen schönen Tag noch.

Ze wandelden verder en bestudeerden nu hoe ze dat eigenlijk precies deden. Toen keek de broer over zijn schouder naar mij, stak een duimpje op en riep:
– Sie haben ja Recht, unsere Füsze sind tatsächlich etwas nach auszen gerichtet.
Hij grijnsde breed, ik grijnsde breed terug en riep:
– Ich weisz! Das sieht man doch aus groszer Entfernung schon!
Gelukkig schoot zijn zuster nu ook in de lach, terwijl mijn beide reisgenoten, wier naam er minder toe doet dan ooit, zich dood geneerden. Maar dat weten ze vantevoren, dan moeten ze hun afwisseling in het zadel maar met iemand anders zoeken.

Ik vraag me bij al deze dingen in Duitsland eigenijk alleen af of ik wel de juiste naamvallen gebruik. Daar moet je maar het beste van hopen (hopfen).

Terug in eigen land vind ik, even afgezien van wat je over die oorlogen in Oekraine, Gaza en Soedan voorgeschoteld krijgt, de twee allerergste dingen op tv The Passion en het Songfestival. Het is niet eens edelkitsch, het is pure wansmaak. Het Songfestival nog het minst erg misschien. The Passion kan niet eens verexcuseerd worden als campy bedoeld.

Weet je wie wel campy doet? Gini, mijn rolstoelbejaarde. Er is eigenlijk geen ordentelijk gesprek meer met Gini te voeren, dus rol ik haar elke week naar een groot commercieel moestuinencomplex een eind bij ons vandaan, beheerd door een officiële staf, i.c. Monique. Daar toon ik Gini de voortgang in de verschillende groeistuipen van groentes, bloemen en fruit. Ze komt zelf van een boerderij, dus veel van die stuipen herkent ze nog. Op het aardbeienveld zag ik afgelopen dinsdag 14 mei één grote, al dieprood gerijpte aardbei. Op het plukken van aardbeien staat in dit complex de doodstraf, dus die ene mooie bood ik Gini aan. Nee, hoefde ze niet, ze wou liever een hele handvol en die dan vanavond op de boterham. ‘Gini, dat kunnen we niet maken, die aardbeien zijn van andere mensen, daar mogen wij niet zomaar een handvol van plukken.’ Ze keek me wat wezenloos aan. Maar ja, je bent nooit te dement om te leren, denk ik altijd maar. Een poosje daarna komen we Monique zelf tegen. Met haar maak ik altijd een uitgebreid praatje, omdat dat leuk is voor Gini. Die zit de hele dag maar in zo’n verpleegtehuis en heeft alleen aanspraak aan mensen die nog verder heen zijn. Dus ik zeg tegen Monique, ik zeg: ‘Jullie aardbeien beginnen ook te komen, het ziet er goed uit allemaal’. Monique knikt verguld en Gini zegt:
‘Aardbeien zijn heerlijk, ik wou dat ik een aardbei had.’
‘Maar lieverd’, zeg ik, ‘Zonet wou ik die ene voor je plukken en toen hoefde je niet!’
‘Nee’, zegt zij verontwaardigd, met een schuin oog op de nu enigszins fronsende Monique: ‘Dat kun je toch niet máken!’

Intussen zit onze eigen moestuin weer vol Coloradokevers, vanaf begin mei al kill ik me ongelukkig. Om maar te zwijgen over al die nareizende eitjes, die zich aan de onderkant van het blad in de illegaliteit verzamelen. En de ouders maar doorfokkken hè, ze lopen zich te vermenigvuldigen waar je bij staat, zo onbeschoft, typisch buitenlanders, het is en blijft tuig, aanpakken die handel, weg ermee, oprotten, saneren, uitzetten, eigen kevers eerst. Maar ja, die eigen kevers zijn weer hartstikke lui, die zitten alleen maar te zitten, slechts een enkeling waagt zich aan een stukje stam van de bessenstruik, de rest kijkt lamlendig toe. Zelfs de Hollandse werkbij voert geen klap meer uit tegenwoordig. Eten en drinken gaat nog wel, maar moe, moe…
Op de vraag ooit van een journalist ‘Hoeveel mensen werken er nou eigenlijk in het Vaticaan?’, antwoordde Paus Johannes XXIII: ‘Ik hoop de helft’.
Nou, daar kun je bij onze eigen insecten wel naar fluiten.
Kijken hoe Wilders dit probleem aanpakt.

Want we zitten dus sinds gisteren met Wilders.
Zeg jij hier eens iets zinnigs over graag.

Ook in onze eigen moestuin maak ik evengoed erg veel praatjes met allerlei mensen, wier namen ik evenmin als die van mijn reisgenoten zal noemen, in dit geval omdat ik ze allemaal door elkaar haal. Maar gisteren voerden we een echt goed gesprek, de beheerder van ons complex en ik, over het absolute taboe op chemische bestrijdingsmiddelen en waarom er dan toch Roundup is aangetroffen in de tuin van Joop en Anja.
‘De meeste mensen trekken zich nergens wat van aan’ foeterde hij.
‘Zo is het, Henk’ antwoordde ik.
‘Hij heet Theo’, zei Goos, vanuit de tuin naast de onze.

Ik kon me wel weer voor de kop slaan, Fons.
Dus deed ik dat, ik had toch al hoofdpijn.

Weet je wat het is, Fons? Er komt inderdaad altijd wat tussen als het om onze in kleine kring af en toe heus wel met een schuin oog waargenomen blogs gaat, maar bij jou is dat meestal iets leuks met kunst, terwijl ik meer iemand ben met deliria.

Vannacht naar de wc gaand, hoorde A. vanuit mijn slaapkamer luid en duidelijk: ‘Honderdzestien komma zeven dan wel honderd vierendertig’. Niet helemaal duidelijk is waarover dit ging, maar in mijn droomslaap bereken ik wel vaak samengestelde interest op geld dat ik niet heb. Dus als ik het straks toch nodig heb voor de te verwachten zorgkosten, moet ik het lenen tegen een rente die samengesteld zal zijn. Zoiets moet je kwantificeren. Dat doe ik dan ook grondig en beredeneerd, maar dan is A. allang weer onder zeil. Je weet dat ze dingen nooit goed uitluistert.

Dit soort nog steeds deliriumachtige taferelen moet ook een rol hebben gespeeld toen ik, natuurlijk om jou te helpen in je computeraankoopellende, kennelijk de winkel belde. Want je schrijft: ‘Eén van het winkelpersoneel beweerde zelfs, dat mijn bank grote betalingen gewoon blokkeerde, totdat jij ging bellen, geirriteerd, verbouwereerd en gechoqueerd, om zeker te weten dat jij het was die zijn eigen geld wilde uitgeven, en niet iemand anders.’

Ik herken me hier zonder meer in, Fons. Geïrriteerd, verbouwereerd en gechoqueerd, het is mijn standaard staat van zijn. En uiteraard wilde ik zelf graag weten of ik het wel was die die winkelbediende zijn eigen geld wou uitgeven. Want van zulke neigingen moet ik echt op de hoogte zijn voor ik er samengestelde interest over ga berekenen. Hoe dan ook doet het mij deugd dat de computer je nou zo bevalt. Daar doen we het toch voor. Alleen herinner ik me er zelf niks meer van.

Waaraan ik mij geïrriteerd, verbouwereerd en gechoqueerd vanaf het begin ook al groen en geel erger: de Lübachlachband. Die is, tenminste in mijn beleving, ook nog allengs ridiculer geworden qua misplaatst enthousiasme voor de flauwste grappen en gênant armoedige woordspelingen. Dus zet ik tegenwoordig gewoon het geluid helemaal uit, om al dat rabiate geschater-om-niets van een ingeblikt publiek te ontwijken. Maar ja, dan krijg je dus metterdaad aangenaam verstilde beelden, maar wel met daaronder groot de tekst: (Gejuich en applaus). Dingen tussen haakjes trekken altijd meer aandacht dan zonder, dus dat lach-of-ik-schiet-effect blijft. Wat te doen? Helemaal uit die tv en lekker wegdromen bij de laatste pianosonate van Schubert? Eigen beeld en geluid eerst?

Zo heb ik, om mijn drieledige ontsteltenis over de eigen-volk-eerst-verkiezingsuitslag de baas te worden, bedacht dat een kwart van ons volk altijd al xenofoob, racistisch en rechts reactionair, tegenwoordig verpakt als anti-migratie – lees anti-vluchteling – was, maar dat dit excellente trekje vroeger onder water bleef bij verkiezingen, omdat die toen nog vooral op sociaal-economische thema’s werden gefocust, terwijl nu, waar de overgrote meerderheid, bijna 100% van ons volk, het materieel redelijk kan redden, iets cultureels het item wordt en wel onze eigen identiteit, ons Neêrlands bloed, dat van vreemde smetten vrij door onze ad’ren vloeit. Korte zinnetjes zijn fijner om te lezen. Dat weet ik ook best. Maar je moet wel ook afwisselen. Dus de VVD, in de persoon van de angstaanjagend leugenachtige Yesilgöz – zelf een nareisvluchteling – met haar, zoals intussen bleek, bewuste nareis-op-nareis-bombarie, dacht, door de vluchteling als bedreiging van die identiteit te framen, flink wat stemmen te winnen, maar calculeerde de verkeerde kant op en verloor juist een deel van de eigen kiezers aan de PVV. En daar hebben ze een grote ijskast, waarin de baas nu alles wegstopt wat hem lief is – ook zichzelf binnenkort, als hij geen lid meer wenst te zijn van een partij die hem als lid accepteert – zolang het maar buiten bereik van de graaiende vluchteling blijft. Die zetten we eerst de grens weer over, scheer je weg, laat je hier nooit meer zien, dan kijken we daarna wel wat er één voor één terug uit de koeling kan.

Waar zou bij al die eigen volksidentiteit eigenlijk ons ‘Hoor wie klopt daar, kind’ren? Hoor wie klopt daar, kind’ren? Hoor wie tikt daar zachtjes tegen het raam? ’t Is een vreemd’ling zeker, die verdwaald is zeker, ‘k Zal hem gauw eens vragen naar zijn naam!’ gebleven zijn?